✔ 𝐋 𝐈 𝐋 𝐈 𝐓 𝐇

CHAPTER 1

Nasa bahay na kami at tinulungan ko na si mama mag ayos ng mga kanyang binili. Napapa iling ako sa mga price na inaalis kong nakadikit sa mga binili niya. Ang mahal kaya minsan nagwowonder ako pano nahahandle ng parents ang gastos. Dahil dito parang ayaw ko pa mag aasawa.

"Anton! Bili ka nga ng tubig. Bilisan mo magsasarado ano pang maiinom natin mamaya!"

"Teka lang mah!"-sigaw niya sa taas. Nag eeml yun ganyan talaga ang libangan niya araw araw. Ewan ko ba bat adik na adik siya dun. Naanoyed dun ako kase nagtatrashtalk ang gago sarap sapakin. Yung naglalaro nalang may sigaw pa na MGA BOBO!!

Binuksan ko ang rice cooker mabuti may natira pang kanin kaya kumain agad na akong Kumain, walang ulam pero sinagip ako ng toyo.  "Mah.. mah, ma"

"Ano?"-may halong pagkairitang sambit niya.

"Ahh.."-napahinto ako ng ilang sigundo tsaka nagsalita ulit kase nagtatagpo yung kilay niya. Nginisihan ko siyang hilaw "Nung nasa jeep po tayo nakita nyo po ba yung dalawang tao bumama"

"Anak and daming bumaba---"

"Ganito po kase mah ahmp PANO ko ba I explain, yung pangalawa po kase dumaan po sa harap natin... ah wala wala mah"

"Huh labo mo nak"
Napailing si mama sa mga nasabi ko.

Its not the first time for me to saw one. Actually its more like a nightmare for me to see a headless person. Pero yun kase mismo sa harap ko pa talaga kaya halos manginig ako sa takot kanina mabuti maraming tao kaya naalis kaunti ang panginginig ko. Nagbilin sakin si mama na kapag may taong ganon dapat ay sunugin daw ang sinuot niyang gamit dahil isa nayung babala ng kamatayan.

I have an ability to see a bloodsand. Its just getting out off hand. All I thought, before. Maybe I was just color blind but it isnt. I was wrong. Dati puro black, white lang ang nakikita kong color hanggang sumulpot na ang blood sand na dumadaloy sa katawan ng tao na tumatagos palabas sa kanilang katawan. I don't know why I had these kind of ability. Its so weird and scary at the same time. Its not cool, because I can actually see if their time is almost over pero hindi ako natutuwa dahil nakikita ko si mama. I saw my grandma when I was ten. I saw how the last drop of her blood sand before siya nawalan na ng hininga. 

I told everyone about my condition. But no believes me and they think i'm just overreacting or just scoping some attention. No matter what I do i'm a still a weirdo who bring bad omen.  They even told me that i bring bad luck to them. It hurts me the most. Human foul mouth just couldn't stop. They didn't mind even it hurt someone.

From that moment. I hid in the shadows and kept it for myself. I didn't go well around public places. Or even socialize, finding peers is like a challenge. I had too much anxiety and depression.

Since then, I kept my ability secretly because no one believes me anyway. So I won't be stress about it. I have a scar on my arms its like a half heart shape sabi din ni mama nakuha ko ito ng baby pa ako.

Swerte ko daw at muntikan na nilang baguhin ang pangalan ko bilang meracle dahil nung pinanganak ako patay na daw ako nung lumabas na ako sa mundo pero nung araw na inilibing na ako. Umiyak daw ako. At laking pasasalamat ko rin sa panginoon na pinahaba pa niya ang buhay ko kaso nga lang yung abilidad ko ang dahilan kaya ako hindi tinatrato ng patas ng ibang tao.

Darkness crept into the night. The wind howled and my window keeps chattering and the branches making some shadow figure that makes my dim room hunted by some spirit that only few people can see.

Nasa harap ko ang mga notebook ko na ginagawa ang assignmet na di pa natatapos. I tap my fingers on my desk at di mapakali sa pag upo. I heard people chattering indistincly. I watch over my window with a pout. Ang daming marites sa lugar namin uso naman basta nasa pilipinas ka di sila nawawala. Lagi silang unli sana all.