Η αγάπη θα βρεί τον τρόπο

Κεφάλαιο 2

Έπειτα από δέκα πέντε χρόνια.

Η Κατερίνα κατάλαβε πολλά καθώς ενηλικιωνόταν. Κατάλαβε ότι ζούσε σε μια άγρια εποχή που ήταν δύσκολο να βρεθεί η αληθινή αγάπη έτσι όπως την είχε ονειρευτεί. Όσο πιο πολύ μεγάλωνε τόσο πιο πολύ απογοητευόταν από την ελαφρότητα των ανθρωπίνων σχέσεων. Όλα της φαινόντουσαν άνοστα, ρηχά και δίχως νόημα. Τον έρωτα που λαχταρούσε να ζήσει, φοβόταν ότι δεν θα τον ζήσει ποτέ της. Είχε πάθος μέσα της και αγάπη την όποια δεν είχε που να την δώσει γιατί κανένας δεν την άξιζε. Κανείς δεν την ήθελε αυτή την αγάπη. Κανείς δεν την εκτιμούσε. Ένιωθε ότι δεν αξίζει μια μέτρια, χλιαρή σχέση. Από τότε που ήταν παιδί ένιωθε ότι την περιμένει κάτι μεγάλο και αληθινό. Κάτι πολύτιμο και σπάνιο. Αλλά όλοι ενδιαφερόντουσαν για άλλα πράγματα. Για ψεύτικα λόγια, για ανούσιες λέξεις ρομαντικές που δεν είχαν κανένα νόημα. Παντού έβλεπε ανθρώπους μόνους να φοβούνται να αγαπήσουν αληθινά, βαθιά και για πάντα. Όλοι μιλούσαν πρόστυχα και άσχημα για κάτι που είναι πανέμορφο και υπέροχο, όπως για την ένωση δυο σωμάτων που γίνετε ένα. Λαχταρούσε η καρδιά της να νιώσει μια αγάπη αληθινή, δοσμένη από τον Θεό. Όλο αυτό το πάθος και ο έρωτας που ένιωθε εντός της, χωρίς καμιά ανταπόκριση, έγινε χείμαρρος μέσα της. Έγινε φωτιά που δεν μπορούσε να σβήσει. Η γλυκιά, ανυπόμονη φωτιά που είχε φωλιάσει στην καρδιά της δεν έλεγε να σβήσει. Οπότε αυτό το πάθος έγινε έμπνευση. Τεράστια έμπνευση για τον χώρο της τέχνης. Οπότε άρχισε να ζωγραφίσει σε καμβά. Αποτύπωνε πάνω στον καμβά όλο της το πάθος και την λαχτάρα της για να ζήσει αληθινή αγάπη. Όλα τα πολύτιμα ''χρώματα'' της ψυχής της τα αιχμαλώτιζε εκεί μέσα επειδή ξεχείλιζαν από μέσα της. Ενώ ζωγράφιζε από μικρή, ο πρώτος ¨σωστός¨ πίνακας ολοκληρώθηκε όταν ήταν σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών. Τον κοιτούσε περιφανή για την δουλειά της. Απεικόνιζε έναν άγγελό να σώζει μια κοπέλα από τις φωτιές. Αυτό ήθελε και εκείνη. Να την σώσει κάποιος από τις φωτιές της αβάσταχτης μοναξιάς της. Σύντομα ήρθε και ο δεύτερος πίνακας, και ο τρίτος... Κάποια στιγμή πήγε σε μια μεγάλη βιβλιοθήκη που συχνά έκανε εκθέσεις έργων τέχνης μικρών και άγνωστων καλλιτεχνών και έδειξε δείγμα της δουλείας της. Ο υπεύθυνος δέχτηκε να βάλει τα έργα της στην έκθεση να τα θαυμάζει ο κόσμος που θα μπαίνει για να δανειστεί κάποιο βιβλίο. Η Κατερίνα είχε ενθουσιαστεί. Επιτέλους κάποιοι άνθρωποι θα έβλεπαν τα έργα της, που είχε κλείσει εκεί μέσα ένα κομμάτι από την ψυχή της.

Η ελπίδα της ότι θα βρει την αγάπη ''κοιμήθηκε'' όταν είχε μόλις μπει στα 23. Ήταν σε ένα μπαρ με την κολλητή της φίλη και έπιναν το ποτό τους. Ένας τύπος ήρθε απρόσκλητός στην παρέα τους και άρχισε να φλερτάρει την Κατερίνα με πολύ έντονο τρόπο. Η ουδέτερη στάση που κράτησε η Κατερίνα σύντομα τον ξενέρωσε και αμέσως στράφηκε στην κολλητή της ζητώντας της χωρίς καμιά απόλυτος ντροπή τον αριθμό του κινητού της. Από εκείνη την στιγμή βαρέθηκε πραγματικά όλη αυτή την παρανιά που επικρατούσε και πήρε μια απόφαση. Αποφάσισε ποτέ να μην ξανά φλερτάρει, ποτέ να μην δοθεί σε σχέση, ποτέ να μην την αγγίξει άντρας. Παρά μόνο αν έρθει εκείνος... ο ένας, που θα την αγαπήσει και θα τον αγαπήσει όπως επιθυμεί η καρδιά της. Όσο παράξενο και να φαίνεται, δεν είχε κανένα παράπονο από την ζωή της. Είχε αγαπηθεί σαν γυναίκα αλλά δεν ήταν αυτή η απολυτή αγάπη που ήθελε... Ήθελε και εκείνη να αγαπήσει κάποιον βαθιά και δεν μπορούσε να της γεννηθεί μέσα της αυτό το συναίσθημα. Οπότε πήρε την απόφαση να βγει από αυτό το παιχνίδι του φλερτ και των ανούσιων σχέσεων. Γιατί έτσι το ένιωθε, σαν παιχνίδι, σαν πίστα αγώνων... Και όλοι έτρεχαν χωρίς προορισμό αληθινό. Οπότε η Κατερίνα ¨εγκατέλειψε¨ οικιοθελώς τον αγώνα αυτόν. Δεν άντεχε άλλο να σκορπάει τον εαυτό της σε ανούσια πράγματα οπότε η απόφαση αυτή ήταν μονόδρομος.