ALIVE

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Η μουσική σκηνή Tabernacle, στην Ατλάντα της Τζώρτζια, είχε ήδη κατακλυστεί από κόσμο, τα φώτα χαμήλωναν και όλα πάνω στη σκηνή ήταν έτοιμα.

Οι Runners έδιναν εκείνο το βράδυ την πρώτη συναυλία του φθινοπώρου, ξεκινούσαν από το σπίτι τους πριν ξεχυθούν στους δρόμους σε μια περιοδεία από πολιτεία σε πολιτεία. Τα μέλη της μπάντας, τέσσερα στο σύνολο, περίμεναν στο καμαρίνι τους για να βγουν στη σκηνή.

«Πού πας;»

Η Πάττυ πλησίασε στην πόρτα όταν είδε τον Λέστερ, αρχηγό, τραγουδιστή και κιθαρίστα της μπάντας να ετοιμάζεται να βγει από το καμαρίνι. Η κοπέλα στάθηκε μπροστά του, πίσω από το έντονο σμόκυ μακιγιάζ και τις αφέλειες των μαύρων, κομμένων σε καρέ μαλλιών της, τα κατάμαυρα μάτια της κοιτούσαν με προσμονή το πρόσωπο του άντρα που της έριχνε ένα κεφάλι. Ο Λέστερ άπλωσε το χέρι και πέρασε μία τούφα πίσω από το αυτί της.

«Στην τουαλέτα», της απάντησε κι η Πάττυ έριξε μια ματιά πίσω της, στα υπόλοιπα δύο μέλη των Runners. Κρατούσαν από μία μπύρα και μιλούσαν μεταξύ τους.

«Θα τα πούμε μετά;» ψιθύρισε η κοπέλα κοιτάζοντας με νόημα τα έντονα γαλάζια του μάτια.

Ο Λέστερ της χάρισε ένα μελαγχολικό χαμόγελο και άνοιξε την πόρτα.

«Σε δέκα βγαίνουμε, πρέπει να βιαστώ».

Βγήκε από το καμαρίνι και προχώρησε βιαστικά προς τις τουαλέτες. Έκλεισε πίσω του την πόρτα και στάθηκε μπροστά στον νιπτήρα, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Πέρασε τα χέρια του μέσα από τα μακριά, καστανά μαλλιά του και τα αρκετών ημερών γένια του κι έκλεισε τα μάτια αναστενάζοντας. Είχε σχεδόν δυο μέρες να κοιμηθεί. Δεν είχε ακριβώς άγχος, απλά κάθε φορά που ετοιμαζόταν να βγει στη σκηνή και όχι απλά να κάνει πρόβα με τους άλλους στο γκαράζ του σπιτιού του, ήταν λες και χιλιάδες μπουκαλάκια αδρεναλίνης έσπαγαν όλα μαζί ταυτόχρονα στο σύστημά του και πλημμύριζαν τις φλέβες του με αυτή την ορμόνη που ανεβάζει τους παλμούς της καρδιάς, την πίεση του αίματος και διευκολύνει τους πνεύμονες να πάρουν οξυγόνο. Η σκηνή ήταν το οξυγόνο του, η ηλεκτρική κιθάρα το αίμα στις φλέβες του και η μουσική του οι παλμοί που χρειαζόταν για να εξακολουθούσε να ζει.

Οι Runners είχαν γεννηθεί επτά χρόνια νωρίτερα από τον Λέστερ Έβερετ και τον Σάιμον Μπανκς, τον ντράμερ του γκρουπ, με τον οποίο γνωρίζονταν σχεδόν από παιδιά, αφού είχαν μεγαλώσει στην ίδια γειτονιά κι ο Λέστερ, κατά δύο χρόνια μεγαλύτερος, είχε πολλές φορές ξελασπώσει τον φίλο του από τους μπελάδες στους οποίους συχνά πυκνά έμπλεκε. Ο Άντυ Τζάκσον, που έπαιζε πλήκτρα και η Πάττυ Χαντ με το μπάσο της προστέθηκαν αργότερα, παίρνοντας τελικά τη θέση περιστασιακών μελών που κατά καιρούς δοκιμάζονταν από τον Λέστερ και τον Σάιμον και δίνοντας στους Runners τη μορφή που είχαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια και που τους είχαν βάλει σε τροχιά διασημότητας. Είχαν ήδη ηχογραφήσει το πρώτο τους άλμπουμ και εκείνο το βράδυ ξεκινούσαν το τουρ προώθησής του.