Έλενα (Greek)

{005}

«εσείς τι θα θέλατε;» ρωτάει η κοπέλα, ευγενικά την άννα.

Και η άννα χωρίς να το σκεφτεί καν δίνει την παραγγελία που ήδη είχε διάλεξη.

«θα ήθελα κοτοπουκιες των εννιά, με μια Κόκα κόλα μεσαίου μέγεθος, και μια πατάτες μεγάλου μεγέθους.»

«υπέροχα το κόστος είναι είκοσι χρύσα κέρματα ηλίου» της λέει η υπάλληλος, και η άννα πληρώνει το ποσό. Όπου θα φροντίσω την επόμενη να πληρώσω εγώ.

«υπέροχα σε λίγο θα είστε έτοιμες» λέει η κοπέλα προτού πάει να πάρει την επόμενη παραγγελία.

Η Άννα με πλησιάζει και με ρωτάει «θέλεις να κάτσουμε εδώ η πάνω;»

«καλύτερα εδώ» της απαντώ μιας και όντος μου αρέσει καλύτερα εδώ.

«Ωραία κάτσε, σε λίγο θα έρθω με την παραγγελία μας» μου λέει δείχνοντας το τραπέζι λίγων εκατοστών μακριά μου.

Ότι είναι μικρότερη, και πάντα με προσέχει με ξεπερνάει.

Καταλαβαίνω ότι ανησυχείς και φοβάται ειδικά μετά από αυτό που έγινε στο καφέ.

Οπότε δεν της δίνω αντίρρηση και πάω και κάθομαι.

Αφήνοντας της τσάντες με τα ψώνια δίπλα μου στο καναπέ.

Χαζεύω από εδώ και εκεί αόριστα.

Ο καιρός έξω είναι ακόμα ζεστός και όσο πλησιάζει το μεσημέρι θα γίνει ποιο έντονος.

Παρόλο αυτά, βλέπεις περαστικούς είτε μόνοι, είτε ζευγάρια είτε οικογένειες.

Με κάποιο δικό τους προορισμό.

Άλλοι χαρούμενοι, άλλοι σκεπτικοί και άλλοι κάπως θλιμμένοι.

Ο κόσμος γύρω μας, μοιάζει να είναι περαστικός, συνηθισμένος με τον χρόνο απλώς να κυλάει.

Μετά το ατύχημα όλα γύρω μου μοιάζουν διαφορετικά.

Είναι ένα περίεργο συναίσθημα να τα έχεις χάσει όλα, και να έχεις βρεθεί στο γκρεμό του θανάτου.

«ήρθα» ακούω την φωνή της άννας γεμάτη χρώμα και χαρά να μου δηλώνει πριν την δω.

Αφήνει δύο δίσκους στο τραπέζι και κάθεται απέναντι μου.

Στην θέα του φαγητού, νιώθω την πείνα μου στα ύψη.

«ώρα να φάμε..» της δηλώνω χωρίς να αφήσω ούτε δευτερόλεπτο για χάσιμο ανοίγοντας κάπως άτσαλα το περιτύλιγμα από το χάμπουργκερ μου, τρώγοντας μια μεγάλη μπουκιά.