LAL

45.Bölüm(1.KİTAP FİNALİ): Narin Çiçeğin Vedası

Ağlamaktan çatlamış sesiyle konuşan Yusuf , Hazar'ı endişelendirdi. "Ali abimin çalıştığı hastaneye gel"

...

"Lâl Demir , 17 yaşında...İleri seviye kalp hastası...Vücudunun belli bölgelerinde zedelenmeler ve kesici alet yaralanmasından dolayı kanamalar var! Nabız 140!" ambulans görevlisi , kızın durumunu doktora anlatırken sedyeden bir kişi daha tutuyordu.

Kartal Uygar.

"Lotus çiçeği , bana bak güzelim...Ben buradayım sakın korkma tamam mı?" dedi ağlarken. Beyni onu duymayacağını , kalbinin artık dayanamadığını haykırırken ; kalbi 'Hayır o ölmedi!' diye haykırarak onu olumlu düşüncelere itiyordu. Genç kızın ailesinden kimse ambulansa binmemişti. Çünkü orada mantıklı düşünebilen iki insan vardı : Kartal ve Ali.

Eğer abilerinden birisi o ambulansa binseydi görevlilere müsaade etmeyecekti. Ali de ailesini toplamakla yükümlü olduğundan Kartal'ın kız kardeşiyle gitmesinde karar kılınmıştı. Tabi bunda Kartal'ın ısrarları da etkiliydi.

Çiçek Kız , ameliyathaneye götürüldüğünde Ali'nin yakın arkadaşı , Kemal, buz gözlü adamı omuzlarından tutmuş "Kartal...Buradan sonra gidemezsin" demişti üzgün sesiyle. Onun da suratı dehşet saçıyordu.

Çünkü olan olay bir vahşetti, bir cinayetti...

Bir genç kızı döverek ölüme kadar sürüklemeye çalışmak...

Ne yazık ki yaşadıkları ülkede fazlaca gündemde olan ve her okuyuşlarında o canavarlara  sayısız lanet yağdıran insanlardan biri olan Kartal Uygar , her zaman ailelerin acısını anlamaya çalışmıştı. O zaman anlayamazdı , fakat şimdi anlamaktan ziyade dibine kadar yaşıyordu.

Kartal , başını iki yana sallayarak genç doktorun dediklerini reddetti : "Hayır! Korkar o, orada! Üşür..." dedi ve kollarını kendine sardı. Şu an sarılması gereken beden içerideydi fakat onun ruhu zaten içindeydi. "Çok üşür..."

"Yapabileceğim bir şey yok" Kemal , bembeyaz olmuş bir suratla.

"Kemal abi , çekilir misin lütfen?" diyerek genç doktoru ittirdiğinde ameliyathanenin önüne doğru koşturdu. Onu görmesi gerekiyordu. Çiçek'in onu hissetmesi gerekiyordu. Her ne kadar bu düşünce aklında olduğu için kendine küfürler yağdırsa da onu  son gördüğü anın  kanlar içinde olduğu an olsun istemiyordu.

Fakat bu sefer beline iki kol sarıldı. "Dur...Kartal!Abicim dur sakin ol..." suratı kireçten daha beyaz olan Ali , şu an insanları toparlaması gereken kişiydi. Acısını yaşayamıyordu. Çünkü kalbi hissedemiyordu. Çiçek'in kanlar içindeki hali , her yerini uyuşturmuştu. Hissedemiyordu. Hissetmek istediği tek şey Çiçek'in gülümsemesiyle kalbinde yeşeren çiçeklerdi. 

Ayrıca kendisini suçluyordu. İhmalkarlığına kızıyordu. Evden çıkmadan Lâl , saatini odasında unuttuğunu söylemişti. Fakat Ali "Bir şey olmaz ben zaten senin yanındayım" demişti. Eğer üsteleyip o saati koluna taksaydı anında ne olduğunu anlar daha erken yetişebilirdi.

"Ali n'olur göreyim onu..." Kartal , yavaş yavaş sevgilisinin abisinin ayaklarının dibine doğru kaydı. Ali'nin bacaklarına sarıldı ve yalvardı: "Ne istersen yaparım Ali, lütfen...Lütfen onu göreyim" fısıltısı , Ali'nin kalbini ; dizlerine sarılıp yakaran haldeki pozisyonundan daha çok deldi ama Ali , bunun mümkün olamayacağının farkında olarak yanına çömeldi. Yanağındaki yaşları sildi önce. Daha sonra da kendi yaşlarını. "Kartal...Yapma böyle, bak birazdan çıkacaklar ve bize onun çok iyi olduğunu , çok güçlü olduğunu söyleyecekler." dedi ona sarılırken. "Ali n'olur.." Kartal , çaresizce hıçkırıyor gözyaşlarını Ali'nin kanla kaplanmış gömleğine bırakıyordu. Kötü Kral , o kadar çok vurmuştu ki Çiçek Kız'a , güzel kızın hassas vücudu anında kanlarını bir gözyaşı gibi salmıştı. "Kartal" dedi Ali ,kardeşinin emanetinin yüzünü avuçlarının içine alarak. "Onu biliyorsun...O çok güçlü. Biliyorsun değil mi?" dedi başını ardı ardına sallarken. Kartal da aynı şekilde başını sallarken "Biliyorum , bırakmaz değil mi beni?" dedi tıpkı bir çocuk gibi. Ali , söz veremedi. Söz veremezdi. "Senin , bizim için çok çabalayacak. O , benim bu hayatta gördüğüm en güçlü insan." dedi Ali tıpkı anayasadan bir madde okuyormuş gibi.