ဒါကမယုံႏိုင္စရာ
ေကာင္းလြန္းတယ္.........
ဒါေပမယ့္ အနာဂါတ္မွာ
သူဘယ္ေလာက္ပဲ အင္
အားႀကီးလာပါေစ။အခု
ခ်ိန္မွာေတာ့ သူကအားနည္း
ၿပီး ႏွိမ့္ခ်နာခံဖို႔ေ႐ြးခ်ယ္
ထားတဲ့ မိဘမဲ့ကေလး
တစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။
လင္႐ွီးက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔
ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ အဲ့ဒီ့႐ုပ္ပိုင္း
ဆိုင္ရာအားနည္းတဲ့ လူေတြ
ကို အထင္အျမင္မေသးပါ
ဘူး။ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာႏွလုံး
ေရာဂါ႐ွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္
ခံႏိုင္ရည္ နည္းနည္းေလာက္
ေတာ့႐ွိသင့္တယ္။သူသာ
စကားအနည္းငယ္ေလာက္
နဲ႔ ျပန္ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္
ရင္ေက်ာက္ခ်န္းက သူ႕ကို
ထပ္ခါတလဲလဲ ခ်ဥ္းကပ္
ၿပီး အႏိုင္က်င့္ရဲေတာ့မွာ
မဟုတ္ေပ။
ဒီတစ္ႀကိမ္ပဲ။သူ႕ကိုေနာက္
ဘယ္ေတာ့မွ မကူညီေတာ့
ဘူး။သူမေနာက္ကို လွည့္
ထြက္သြားရင္းေျပာလိုက္တယ္။
"ေက်းဇူးတင္ဖို႔ မလိုပါဘူး။"
သူမရဲ႕ ျမင္းၿမီးပုံစံဆံပင္
ေလးက ေလထဲလြင့္ခါ
ေနကာ လင္႐ွီးသည္
ဖုန္ေတြ ႐ြံ႕ေတြၾကားထဲက ႐ွန္းယြီကိုတစ္ေယာက္ထဲ
ထားၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။
လင္႐ွန္းယြီက သူ႕ထက္ေခါင္း
တစ္၀က္ခန္႔ ပိုျမင့္တဲ့ေကာင္
မေလးကို ျပန္ၾကည့္လိုက္
သည္။လြန္ခဲ့တဲ့ လ၀က္က
သူမျပင္းထန္စြာ ေနမေကာင္း
ျဖစ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကို သူမွတ္မိ
ေနေသးသည္။မိုးျပင္းမုန္တိုင္း
က်တဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ
ျဖစ္ၿပီး ကေလးမေလးက
ဆက္အသက္မ႐ွင္ႏိုင္ေတာ့
ဘူးလို႔အားလုံးက ထင္ေန
တဲ့အခ်ိန္မွာ လင္႐ွီးက႐ုတ္
တရတ္ႏိုးလာခဲ့သည္။ၿပီးေတာ့
အစားအေသာက္တစ္ခုခု႐ွာဖို႔ သူမရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကိုကန္တင္းဆီ ေ႐ႊ႕သြားခဲ့သည္။သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာ
က လူေသတစ္ေယာက္လို
ျဖဴေဖ်ာ့ေနသည္။စားစရာ
ေတြနားေရာက္ေတာ့ သူမက
ထမင္းလက္တစ္ဆုပ္စာကို
ေတာင္းယူၿပီး ေလာဘႀကီး
စြာျဖင့္ ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္
လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ ကန္တင္း
ကအန္တီႀကီးဆီ စြပ္ျပဳတ္
တစ္ခြက္ေတာင္းရန္ သြား
ခဲ့သည္။
လင္႐ွန္းယြီက အၿမဲလိုလို
ဌာနမႉးနဲ႔အတူစားေနၾက
ျဖစ္ၿပီး ညစာအတြက္ကန္တင္း
ကို လာေလ့မ႐ွိေပ။ဒါေပမယ့္
ဌာနမူးမ႐ွိတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ
သူလည္းပဲ တျခားကေလး
ေတြနဲ႔အတူ ေပါင္းစားရတယ္။
အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ သူကစြပ္ျပဳတ္
ပန္းကန္နဲ႔ လင္႐ွီးေဘးမွာ
ရပ္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ သူက
သူမကို စြတ္ျပဳတ္ေဝမွ်ၿပီး
ေပးခဲ့တယ္။သူမက အစား
အေသာက္ကို ဝံပုေလြတစ္
ေကာင္လို မ်ိဳခ်ၿပီးေတာ့
သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္ကာ ျပဳံး
ျပၿပီး ေျပာသည္။
VOCÊ ESTÁ LENDO
ဇာတ်ပို့တစ်ယောက်အား ပြုစုပျိုးထောင်ခြင်း(MM Translation)
RomanceThis not my own work. I've got permission from Eng translator.
Chapter-2
Começar do início
