Cum for me, January (Calendar Girls Series #1)

Simula

SA BAWAT paghakbang na ginagawa ko ay ang bawat pag alingaw-ngaw rin ng tunog sa buong kabuuan ng hallway.

Hindi ito tunog dahil sa sandal na suot-suot ko. Hindi rin ito dahil sa mga yapak ko kundi dahil ito sa kadena na hila-hila ko sa pagkakataon ito.

Madaling araw na. Tulog na ang lahat at isa lamang ang ibig sabihin niyon at iyon ay ang oras na. Oras na para gawin ang plano—ang misyon na ibinigay sa akin ni Mr. R.

At dahil hating gabi na nga'y malakas ang kutob ko na walang makakaalam sa gagawin ko at walang makakakilala sa akin. Lalo na't sa mga oras na ito'y wala ng lumalabas sa mga kuwarto nila dahil sa kadahilanang natatakot sila. May kung ano kasing kasabihan ang lumalaganap sa buong hotel na ito e. Ang istorya na kung saa'y sa tuwing sasapit ang hating gabi ay may naririnig silang tawa.. tawa na sa palagay nila ay galing sa isang bata na naglalaro.

At dahil likas na sa mga pinoy ang paniwalaan agad ang mga sabi-sabi ay hindi na talaga lumalabas ang mga ito sa tuwing sumasapit ang hatinggabi. Puwera na lang siguro do'n sa mga hindi nakaalam sa storya.

Pero kahit ganoon pa ma'y ni isang takot ay wala akong nararamdaman sa katawan ko. Sa katunayan nga'y natatawa ako, dahil kung totoo ang sinasabi nila, bakit sa mga oras na ito'y wala pa rin ang multo ng bata na sinasabi nila?! Mga uto-uto talaga! Mga loko-loko.

And honestly, aside from those reason. Malakas ang loob ko na gawin ang bagay na nasa plano dahil sa kadahilanang alam kong sa pagkakataon na ito'y ang lahat ng cctv cameras or surveillance cameras sa lugar na ito'y naka black na. Isang palatandaan na na hacked na ito. And I guess, I should thank Heaven for that?! Since he is the one who helped me to hack the system of this hotel, you know.

Kanina pa ko naglalakad sa mahabang hallway ng hotel na ito, hinahanap ang room 306 na ayon sa sources ko'y naroroon ang target namin.

Hila-hila ko ang kadena na dala-dala ko, dahilan para umalingawngaw sa buong kabuuan ng hallway ang isang nakakatakot na tunog.. na paniguradong magiging issue na naman ng mga marites sa lugar na ito.

I am wearing a red mask. Yes, kahit nay malakas ang loob ko na walang makakaalam sa plano ko at walang makakakilala sa akin ay nag-iingat pa rin ako. Nag-iingat dahil sa kadahilanang baka may makakakilala sa akin  sa oras na mabulyaso ang plano ko kahit na'y malabo naman talagang mangyari iyon dahil sa lahat ng mga misyon na nahawakan ko'y ni isang misyon ay wala akong nabulyaso. Wala akong na failed. Lahat ay napagtatagumpayan ko and that was the reason why they called me January, who stands for bravery of Jañus. The roman god of beginnings and doorways.

301.. Ang basa ko sa sign board na nasa harapan ko. Dahilan, para mapangiti ako ng pagkatamis-tamis. Napangiti ako ng matamis dahil, finally! After that long and tiring walk, sa wakas ay malapit na rin ako. Malapit na rin ako sa destinasyon 'ko! Which only means, malapit na naman ang pagdanak ng dugo. Na siyang pinakapaborito ko talaga sa tuwing  may mission ako. Lalo na 'pag naririnig ko 'yong mga pagmamakaawa nila sa akin na buhayin sila.

Their scream and plead thing is like a music into my ears. And those blood is like a therapy in my eyes. Call me weird or anything but that's what I really like. And I guess iyon rin ang dahilan kung bakit nila ako binansagang psycho killer. Which apparently, napakagandang pakinggan sa pandinig.

302..

303..

304..

Sa bawat paghakbang na ginagawa ko ay ang siya rin bawat paglawak ng mga ngiti ko. Sa bawat paghakbang na ginagawa ko ay ang siya ring paunti-unti kong paglapit sa destinasyon ko. Sa bawat paghakbang na ginagawa ko ay ang bawat pag increase rin ng mga numero na binabasa ko sa sign board.