"Ραγισμένη Επιστροφή"

Start from the beginning
                                    

«Γιατί δεν καταλαβαίνω τι έχει το φλοραλ; Ωραιότατο είναι»

«Ωραιότατο είναι να βγεις για μις βόλτα, να πας για να καφέ όχι για να πηδηχτείς με γκόμενο ρε Άντι. Ενώ το μαύρο είναι πιο τσαχπίνικο πιο σέξι. Δίνει έτσι μια γυναικεία δύναμη στην αύρα σου κατάλαβες;»

«Ναι και θα σκαγα εγώ στο αεροδρόμιο έτοιμη για κολομπαρο να μου λείπει»

«Εεε τι να σου πω.. Τουλάχιστον έβαλες κάτι της προκοπής από μέσα; «

«Το δαντελωτό κορμάκι το άσπρο»

«Τέλος πάντων κάτι είναι και αυτό» αναστέναξε.

«Τα νεύρα μου σήμερα με την κολοκινηση. Τόσες μέρες δεν είχε σήμερα βρήκε»

«Εγώ στο πα. Νομίζω έγινε ένα ατύχημα στην Λεωφόρο Βουλιαγμένης και έχουνε κλείσει τον δρόμο»

«Τρακάρισμα;» ρώτησα

« Ναι. Ένα φορτηγό με ένα smart»

«Πάει ο άνθρωπος»

«Αφού ο κόσμος έχει τρελαθεί. Ο καθένας οδηγεί λες και του ανήκει ο δρόμος»

«Είμαι στο ίδιο φανάρι εδώ και δέκα λεπτά φίλε τα νεύρα μου.»

« Έτσι θα σε πάει όλη τη διαδρομή στο εγγυώμαι» αυτή η εγγύτητα όμως δεν μου άρεσει καθόλου.

Και όντως όλη η διαδρομή ήταν έτσι. Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο η ώρα ήταν 11:10μ.μ. Η πτήση του θα έφτανε 11:30 οπότε είχα χρόνο ακόμα. Έκατσα στο αμάξι και τα τελευταία λεπτά κατέβασα το καθρεφτάκι που βρισκόταν στο πάνω μέρος του οδηγού για να φρεσκάρω το μακιγιάζ μου. Μόλις μπήκα στο αεροδρόμιο κάθισα σε μια καρέκλα περιμένοντας τον και κάθε δυο λεπτά κοίταγα την ώρα στο τηλέφωνο μου και έπειτα σκαναρα το πεδίο μήπως τον ξεχώριζα μέσα στο πλήθος. Μου έχει λείψει. Κοίταξα το φόρεμα μου. Εντάξει σέξι δεν το λες αλλά τι να έβαζα έχει και μικρά παιδιά εδώ δεν μπορούσα να έρθω με το μικροσκοπικό φορεματάκι και άσε που τα ρούχα δεν μένουν στο παιχνίδι αυτό. Είναι περιττά...

«Αντιγόνη» άκουσα την βαριά φωνή του να φωνάζει το όνομα μου και γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος του ενώ ένα ένα χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλι μου. Όταν τον είδα μπροστά μου έτρεξα κατευθείαν στην αγκαλιά του και τον κράτησα σφιχτά. Το ίδιο έκανε και εκείνος. Τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου και με κράτησε στην αγκαλιά του. Μείναμε έτσι για τουλάχιστον δύο λεπτά. Μου είχε λείψει πάρα πολύ.

" ΜΕΘΥΣΜΈΝΕΣ ΝΎΧΤΕΣ "Where stories live. Discover now