Dealing With The Billionaire

Chapter 19

"Hindi ah! May jowa yata ako, bukod sa bungangera 'yang kaibigan mo hindi ko gusto yan. Sa kotse ko pa nga lang ay sobrang ingay na. Hindi ko yata matatagalan 'yan."

"Tangina! Bakit ka nga nandito? Parang tanga eh." Naiinis na sabi ko. Kaurat amputa.

"Nothing..." Agad ko siyang binato ng ballpen at saktong tinamaan siya sa pisngi. "Nakakasakit ka na ah! Baka lang kasi gusto mo maging secretary ko. Baka lang ah? Baka lang." Napatingin ako sa kanya. Secretary niya? Tapos iiwan ko 'to? Nandito naman sila Papa at ate eh.

"I'll just ask papa. Hindi kasi ako dapat basta-basta magde-desisyon eh." natigil ako. Sana naisip ko din 'yan dati. "But for me, it's okay lang naman as long as babayaran mo ako ng malaki, I'll accept that." his eyes lit up. "Are you going to stay here? May hotel din dito, mag-hotel ka nalang."

He smirked. "I thought you're going to make me stay here. Just kidding. Sige, sa hotel nalang ako, kaya ko namang bayaran yun ng malaki." Pagyayabang niya. May sayad talaga sa utak ang 'sang 'to. "Are you free later?"

"No. May date ako." pagbibiro ko. Naka-taas na naman ang kilay niya. "Next time nalang. Marami pa 'kong gagawin. Start looking for a hotel." Sabi ko na parang tinataboy siya. Binigyan naman niya ako ng nang-aasar na tingin. Inambahan ko siya ng sapak. "Bilis. Layas, go. 'Yan good! I hope we don't see each other again!"

"Mukha mo! we don't see, we don't see each other again. Magkikita pa tayo! Spy kaya ako." Agad na nangunot ang noo ko sa huling sinabi niya. spy amputa! Corny. "Hehehe joke lang. Alis na 'ko bye! Hindi ako spy!" Muli niya pang sigaw.

Muli kong nilibang ang sarili ko sa pagsasa-ayos ng mga documents. Sobrang dami ding gawain. Lumipas ang ilang oras at kadiliman na ang namamayani sa kalangitan. Tumawag na rin si Cheryl sa akin at hinihintay na 'ko sa labas. Hinintay ko lang na dumating si papa tsaka ako lumabas ng bahay.

"Oh pak! Sino ka diyan? May pinapagandahan ka yata ha?" Inirapan ko siya at umambang sasapakin. "Asus! Don't tell me na si Jared na pala ang tipo mo ngayon? Paano na kaya si Iñi–"

"Shut up." Pagpipigil ko sa kanya. Dami-daming pangalan 'yun pa babanggitin. "Drive for me, bilisan mo dahil nang-gigigil ako sayo!"

Tumango-tango siya at ipinakita ang daan gamit ang kamay. "Mauna na po kayo Madam. Kung gusto mo ay ikaw na rin mag-drive, Emz! joke lang. Let's go!"

"Saan tayo?" nagkatinginan kaming dalawa at tila nababasa ang isip ny isa't-isa. "Namiss ko doon. Paramihan?"

"Sige ba! Hoy teka, teka, teka...lugi ako! 'Akin pera tapos paramihan? My god! Ang kuripot mo talaga." Umirap siya. Sama ng ugali.

Tumawa ako. "Sabi mo kasi treat mo eh, so sino ba naman ako para tumanggi sa biyaya diba? Bilisan mo ngang mag-drive! I'm tired, pagkatapos natin kumain ay umuwi na tayo dahil matutulog ako."

Hindi na siya nagsalita at itinuon ang atensyon sa pagmamaneho. Mabilis kaming nakarating sa lugar kung saan sobrang daming Street foods pero ang puntirya namin ay bulaluhan. Mabuti na nga lang at gala siya dahil sakanya ko lang din nalaman ang lugar na ito at naging dahilan kung bakit dito kami madalas tumambay.

Dali-dali niyang tinanggal ang seatbelt at dali-dali ring lumabas ng sasakyan. "Finally! We're here again! How i missed this place!"

"Yeah, let's go? Your treat right? Your treat." masayang sabi ko at nauna sa paglalakad. Narinig ko naman ay nakaka-inis na sigaw niya. Nabuang. Nakakuha kami ng upuan sa likod, may lumapit sa aming server at kinuha ang order namin. Habang naghihintay ay inis akong tumingin sa kasama. "May sasabihin ka ba sakin–'Yung mukhang seryoso? Feeling ko kasi meron eh." Inosente kong tanong.

Inosente rin siyang tumingin sa akin. "Hehehe, what? W-Wala 'no! Hindi naman ako pala-kwe–"

"Talaga ba?" Pagpuputol ko sa sasabihin niya. "Meron. Meron kang sasabihin sa akin. Bakit nandito 'yang si Jared ha? At bakit magkasama kayong umuwi?" Sunod-sunod at madidiin kong tanong. Halatang nagulat siya sa tanong ko kaya napangiti ako. "I need answers, Che."

"Sumabay lang sakin! Hindi ko nga alam kung bakit kailangan niya pang sumama. May cellphone naman siya na pwede kang tawagan. Abnormal talaga!" nakanguso niyang sabi. Nanliit ang mga mata ko dahil hindi ako kontento sa sagot niya. May tinatago pa. "Hoy baliw! Alam ko nasa isip mo ha! Ako?" Turo niya sa sarili. "Ako? Magkakagusto doon? Ulol. Pangit niya!"

Nag-taas ako ng kilay at hindi maitago ang ngiti. "Wala pa 'kong sinasabi sayo. What's wrong with you? You sound...defensive."

"Maam, ito na po 'yung mga order niyo. Enjoy eating po." Anang waiter kaya natigil ang usapan namin. Halatang hindi siya mapakali at kumikibot-kibot ang kanyang labi. Nabuang.

"Stop it! Ano bang sasabihin mo?" Naiiritang tanong ko. Nanlalaking mata naman isinalubong niya sa akin sabay umiwas ng tingin. "Nagmumukha ka na diyang tanga."

"Eh...nagtataka kasi ako. Bakit...bigla kang nawala? Tapos malalaman kong nandito ka. Anong nangyari?"

Hindi niya pala talaga alam. Alam kong kaibigan ko siya at pwede ko namang sabihin nalang pero hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko–kung paano ko sisimulan. Am I being to selfish?

"I-it's a long story but...nagising nalang ako na sinasabi ng isip ko na tigilan ko na. Hindi na kasi ako masaya. Hindi ko alam kung anong magiging reaction ko kung sakaling makita ko siya."

"Pero anong sabi ng puso mo?" Gulat akong tumingin sa kanya. "See? Sinunod mo lang ang sinasabi ng isip mo pero hindi sang-ayon 'yang puso mo. Kaunti lang ang nalalaman ko at hindi pa mahalaga pero hindi ka ba naawa sa tao? Mahal ka no'n!"

Umiling ako. "Awang-awa. Minsan nga tinatanong ko ang sarili ko na sino ba ako para saktan ang tulad niya. Wala siyang ginawang hindi ko gusto. Mabait siya at mapag-alaga. Ang kapal lang ng mukha ko." Ang luha sa gilid ng mata ko ay nagsimulang mamuo. "Nadala lang ako ng maling desisyon."

"Dahil ba sa bruha? 'Yung dalawang bruha. Anong ginawa sayo? Feel ko may kinalaman 'yang mama ni Iñigo eh, ano? Tama ako?" Sunod-sunod niyang tanong. Napa-iwas muli ako ng tingin. "Ay talaga! Pinalayo ka sa anak niya?" Tumango ako. "Walang 10 million 'te? 'Di ba yung sa mga palabas binibigyan ng 10 million layuan lang anak nila. Hindi ka binigyan?"

Binato ko siya ng kalamansi. Malakas na tawa ang ginawa niya. "Bigyan kita sampung milyong kotong, gusto mo? Hindi naman kasi lahat ng nababasa sa libro o napapanood sa TV ay maaaring mangyari sa totoong buhay. Baliw ka na talaga."

"Uuwi rin ako bukas. Hindi ko alam kung magi-stay 'yang si Jared dito. Pasakayin mo nalang–"

"Sabay-sabay tayong uuwi bukas," seryosong sabi ko. Nakita ko kung paano siya magulat dahil sa sinabi ko. "Uuwi ako bukas. Pumayag naman si papa na tulungan ko 'yang si Jared. Ako daw muna ang secretary niya nang isang linggo. Mukhang baliw na nga eh." Pairap kong sabi.

"Oh my god! Sige sige, umuwi na tayo para makapag-ayos ka! Susunduin ko kayo ah? Magkita tayo sa bahay ninyo. Tara na!" Dali-dali siyang tumayo ganon din ako. Hindi pa kami nakakalabas ay may humarang sa amin.

"Bayad niyo po Ma'm? Hindi pa po kayo bayad." Dahan-dahan akong tumingin kay Cheryl at binigyan niya lang ako nang alanganing ngiti.

Kamot-ulo siyang kumuha ng pera sa wallet niya. "Sorry po kuya, I almost forgot. Buti nalang pinaalala mo. Sorry po talaga! Keep the change na po. Tara na sis!" Hinala niya ako palabas at inuwi ako.