ဆိုးလ်ကနေ ပြန်လာပြီး စနေ၊တနဂ်နွေ နှစ်ရက်လုံး
ထယ်ယောင်းကို ယွန်းဂီ ရှောင်နေမိသည်။
ရှောင်နေတယ်ဆိုတာကလည်း စကားသပ်သပ်ပြောတာပါ တကယ်တော့
ထယ်ယောင်းကလည်း လာမရှာခဲ့သလို
ယွန်းဂီကလည်း သွားမတွေ့ခဲ့တာကြောင့်
ရှောင်နေတယ်ဟုပင် ခေါင်းစဥ်တပ်လိုက်မည်။
ဒါဟာ နှစ်ယောက်စလုံး တဖြေးဖြေးနှင့်
အဝေးကို တွန်းပို့နေကြသည့် အရိပ်ယောင်တွေပင်။
ယွန်းဂီ ဆိုးလ်က ပြန်လာပြီးတည်းက
သူ့ကိုသူ ပြန်ဆန်းစစ်ခဲ့ရသည်။
သူ ထယ်ယောင်းအပေါ် မရိုးမသားစိတ်တွေများရှိနေတာလား ၊ ဒါမှမဟုတ် ထယ်ယောင်းကပဲ သူ့ကို မရိုးမသား စိတ်တွေရှိနေလားမသိ ။
ဘာစိတ်တွေမှန်းမသိပေမယ့် တစ်ခုခု မူမမှန်နေတာကိုတော့ ယွန်းဂီ ခံစားမိသည်။
ထယ်ယောင်း အခန်းထဲက ထို ပုံဆွဲစာရွက်နှင့်
စက္ကူပုံးလေးကိုတွေ့ပြီးတည်းက
ထယ်ယောင်းများ အမှန်တရားကို ဖွင့်ပြောလာလေမလားဟူ၍ ယွန်းဂီ မဝင့်မရဲပင် ရေလာမြောင်းပေးလုပ်ခဲ့ရသည်။
စက်ဘီးစီးနေရင်းနှင့်ပင် ကြက်သီးထစရာ
စကားတွေကို ရိသလိုလို ၊ အတည်လိုလိုတွေ မေးခဲ့ရတာလည်း အခါခါ ။
နောက်ဆုံး ငါ့ကို ချစ်လား ဟု တည့်တိုးမေးတာတောင် မျက်ဝန်းသေတွေနှင့် တွေဝေနေသည့်
ထယ်ယောင်းဟာ သူထင်သလို မဟုတ်ခဲ့မှန်း
ယွန်းဂီ သိခဲ့ရသည်။
သူတို့က သူငယ်ချင်းတွေ။
သူငယ်ချင်းတွေဆိုတာ ဆိုးတူကောင်းဖက်
အမြဲရှိရတယ် ။
သူငယ်ချင်းတွေက ဘယ်တော့မှ ချစ်သူတွေဖြစ်မလာကြဘူး ။ ဖြစ်လာရင်တောင် တစ်နေ့ ခွဲကြရမှာပဲ ။
" အားးးးးး မင်ယွန်းဂီ အရူး
တကယ်ရူးနေတာ ငါ.. အားး အရူးကောင်
ဘာတွေ သွားမေးခဲ့တာလဲ "
သချ်ာတွက်နေရင်းနှင့်ပင် စားပွဲပေါ်မှ ထကာ
ကုတင်ပေါ် ပစ်လှဲချလိုက်သည်။ ထို့နောက်
ခေါင်းအုံးထဲသို့ မျက်နှာအပ်ကာ
အာခေါင်ခြစ်ကာ အော်ပစ်လိုက်တော့သည်။
သိပ်လည်း အကျယ်ကြီး မအော်ရဲပေ။
ထယ်ယောင်းအခန်းနှင့် ယွန်းဂီ အခန်းက
ကြားထဲ၌ ခြံစည်းရိုးသာ ၊ ခြားနေပေမယ့်
ပြတင်းပေါက်ဖွင့်လိုက်ရင်တော့ တစ်တန်းဖြစ်နေသည်။
