SEVDANIN İKİ YÜZÜ

Sevdanın İki Yüzü

"Sen?" dedi ifadesiz sesiyle. Konuşmakta zorluk çektiğini biliyordum. Ona yaşattığım bu korkunç şeyi, bana o yaşatmış olsaydı asla dayanamazdım.

"Sen, bana bunu nasıl yapabildin?" Kırgınlığının sesine bulaştığı kelimeler ağzından dökülürken istediğim tek şey ölmekti. Onun yüreğini paramparça ettiğim için ölmek istiyordum.

"Diyar."

Konuşamadım. Yüzüne zaten bakamıyordum. İsmini dudaklarıma mıhlamaktan ve çöktüğüm duvar kenarında ağlamaktan başka bir şey yapamadım.

Aramızda bir metreden az olan mesafeyi, sıfıra indirdi. Usulca  sol tarafıma çöktü. İkimizde kaldırım kenarlarında papatya olan bir sokağın, grafitilerle renklendirilmiş duvarına yaslanarak birlikte olan tüm  hayallerimizden birer birer vazgeçiyor, hiç bir zaman eskisi gibi olamayacağımızın bilinciyle ben hiddetli bir şekilde ağlıyor, o da yürek yarasını dışa vurmadan sessizce oturuyordu.

"İzel, duyduklarımın doğru olmadığını söylemene ihtiyacım var."

Keşke söyleyebilseydim, Diyar.

Keşke sana bunu yapmadığımı söyleyebilseydim.

"İstifa mektubum yatak odasındaki komodinin çekmecesinde kaldı." dedim. Hayatından çıkacağımı ve bunu yapmış olduğumun gerçekliğini başka şekilde açıklayabileceğimi sanmıyordum. Zaten bu saatten sonra  hayatında olmama izin vermesini bekleyemezdim.

Affetmesini istemeyen vicdanım, ne yazık ki yüreğimle aynı şeyi istemiyordu. Yüreğim her şeye rağmen beni affetmesini, içimde her an büyüyen umudumun habercisi olmamı istiyordu.

Ona hayatının kötüğünü yapmışken, bana verdiği hediyeyi söyleyememek canımı daha çok yakıyordu.

Karnımın üzerinde birleştirdiğim ellerimle umudumu hissetmek istiyor lakin miniğimin bu anı görmesini, hissetmesini hiç istemiyordum.

"Seni asla affetmeyeceğim." diyen Diyar'ın yüzüne son kez acıyla baktım. Benden kaçarcasına ayağa kalkıp, arabasına ilerledi.

"Beni affetmene asla izin vermeyeceğim."diye fısıldadığımda nereye gittiğini bilmiyordum.

Ancak Diyar'ın yüreğini burada bırakıp gittiğini biliyordum.

🎭

02.02.2022
22.22

İyi ki doğdun, Sevdanın İki Yüzü...