chapter four.

11 2 9
                                    

(skye pov)

i hate school like who doesn't? those who claim that they like it, they lie.

i hate studying with a passion but when i can't escape it, at mayroon akong way kase i'm like BDO, i find ways. una, i need peace and quiet. sunoo knows i have no problem with him blasting music day and night, but if i'm studying, kailangan niya itong hinaan. i close and lock my door and no one interrupts me unless nalang kung may emergency. pinapatay ko yung phone ko and i don't come close to my computer, maliban nalang kung may kailangan akong i-search.

and studying at the cafeteria is about the last thing i would ever want to do.

at 'yon ang ginagawa ko ngayon.

you wanna know why?

well, may bwiset na multo nga lang naman sa apartment ko, pano ako makakapag-aral kung bigla nalang siyang susulpot.

i didn't shower, i didn't brush my teeth, i didn't change from the sweatpants i slept in at syempre hindi na din ako uminom ng kape bago ako lumabas ng apartment. leaving a confused sunoo and that freaking ghost that he couldn't see.

mukha akong baliw na nakawala sa mental hospital, namumula yung mata, iniisip ko yung dapat kong gawin para lang hindi ko sana maalala ang multong 'yon. but i know it's completely useless, because i can't stop thinking about the little visitor that will probably wait for me pagbalik ko.

nakakakita ako ng multo, nakakapag communicate ako sa isang multo.

nababaliw na ata ako.

ano ba ang pwede kong gawin? i-google kung pano ko mapapalayas ang isang multo? should i perform a ritual? kailangan ko bang manawagan sa KMJS para matulungan ako ni ed caluag?

kailangan ko may makausap na tao tungkol dito, kahit hindi ko pwede sabihin, basta gulong gulo ako sa lahat. and if i call jungwon—

yes, i should call him.

“hey jagi?” i can practically see his smile, “did you settle in?”

“yea... kakalipat lang namin ni sunoo kahapon.”

“nagustuhan mo ba?” tanong niyang walang kaalam-alam kung gaano ko ikinasusuklam ang apartment na iyon.

“it's good, pero hindi ko alam.” i admit. the place itself looks just fine. malapit sa school, malapit sa dance studio ni sunoo, parang halos lahat ng gusto naming puntahan malapit dun sa nilipatan namin. malaki, napaka ganda ng bahay na 'yon. pero yung tanging problema lang ay yung multong iyon. the extra that we really didn't ask for. “hindi ko alam kung dapat ba kaming magtagal don, sa side ko lang, nagiging matapat ako sayo.”

“jagi, come on.” he sighed. “you can't leave.”

“i'm not sure if i want to stay.”

“kasalanan ko naman.” he sighs again, gusto ko pagaanin yung nararamdaman niya, pero tama s'ya. kasalanan naman talaga niya. “ i wish things could have gone differently.”

“oo, ikaw at ako. tayong dalawa sana.” i said.

“galit ka pa rin ba?”

“sinong hin–” i sighs. “oo.” pagiging tapat kong banggit. “jungwon, you know you would have been pissed at me if the situation was reverse.”

“jagi, i didn't have a choice.” i can tell by his voice that he's tired of this conversation. so i am too. “alam mo naman kailangan kong umalis.”

“you had a choice, but alright.”

“ano ba sasabihin ko? na father, pasensya, i'll leave you and your company hanging just so that my girlfriend doesn't whine?” he said.

𝗦𝗮𝘂𝗱𝗮𝗱𝗲 | 𝗿𝗶𝗸𝗶Where stories live. Discover now