Schemering. [OP16+]

7. Intiem.

(What de fuck ben ik een hoofdstuk vergeten te activeren? Het is 1,5 jaar later... wtf.)

Als hij over mijn lip likt open ik mijn mond maar al te graag. Zijn tong raakt de mijne aan en laat me sidderen, niet eens van de koelte van zijn lichaam. Keer op keer voel ik een golf van vlinders door mijn buik gaan als mijn tong de zijne aanraakt. Ik voel zijn grip op mijn kont verslappen. Oh, god. Laat me alsjeblieft niet los! Niet zo snel al. Ik neem zijn gezicht tussen mijn handen en druk me dichter tegen zijn lichaam aan. Kon ik Devon maar voor altijd blijven zoenen. Hij is zo geweldig! Speels knijpt hij in mijn kont en ik kreun zacht. Al het geluid om ons heen sterft weg. De waterval en de zachte wind die de blaadjes laat ritselen worden naar de achtergrond gedrukt. Ook de fluitende vogels vallen weg. Alleen de smakkende geluidjes die onze lippen maken hoor ik nog. Het lijkt wel of we helemaal alleen zijn, geen levend wezen meer in de buurt. Devon haalt rustig zijn lippen van de mijne en ik voel me vreselijk opgewonden. Het fijne gevoel in mijn onderbuik is niet te missen. Ik kan niet met woorden beschrijven hoe fijn dit was. 'Je bent een heerlijk schatje, maar ik denk dat het te snel is als we nu al zo ver gaan.' Ja, dat denk ik ook. Al zou ik dat niet heel erg vinden als het met hem is. 'En ik denk dat ik je beter nog wat dingen kan vertellen voordat we verder gaan. Om je niet te veel teleur te stellen.'

'Waarom zou je me teleurstellen?' Ik kijk hem afwachtend aan als hij stil blijft.

'Kom, we gaan daar zitten en dan zal ik je wat dingen vertellen.' Devon laat me los en loopt voor me uit naar de rots waar hij eerder tegenaan zat. Ik zwem achter hem aan tot ik weer grond onder mijn voeten voel en kan lopen. Hij gaat tegen de rots zitten en ik neem naast hem plaats, waarna hij zijn arm om me heen slaat. Het water komt tot boven mijn borsten, dus ik blijf wel warm. De vissen zwemmen om ons heen, lijken niet bang te zijn. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borstkas en wacht tot hij met zijn verhaal begint. 'Wil je ooit kinderen?'

'Eh, ja. Uiteindelijk wel als ik daar het geld en de tijd voor heb.' Waar wil hij heen met deze vraag?

'Dat is een beetje jammer. Met mij ga je die niet kunnen krijgen.'

'Wat? Waarom niet?' Het idee nooit kinderen te krijgen met hem doet me best pijn. Als ik iets wel wil is het mijn eigen gezinnetje later. Over een jaar of twee á drie.

'Mensen kunnen niet zwanger raken van vampiers en zover ik weet kan ik helemaal geen kinderen krijgen.' Van wat hij zegt schrik ik. Wel ben ik blij dat hij me dit niet pas na een paar maanden vertelt. Mochten we ooit kinderen willen kunnen we ze altijd adopteren gelukkig.

'Maar.. hoe zit het dan met toen je nog mens was?' Toen had hij wel een kindje.

'Weet ik niet. Elika is het al jaren aan het onderzoeken, maar kan geen redenen vinden.' Hij zucht en drukt een kus in mijn haar. 'Dus ik snap het best als je geen serieuze relatie wil. Sowieso is een relatie met een vampier een slecht idee.'

'Hoezo?' Waarom zou dat slecht zijn? Het lijkt me juist geweldig om voor altijd met je geliefde te zijn.

'Waar ik bang voor ben is dat je op een dag op me wacht en ik nooit terugkom. Ik wil je dat niet aandoen.'

'Ik wil het risico dat dat nooit zal gebeuren wel nemen.' Ik maak me los van Devon en kijk hem aan. Nu hij me gevangen heeft, komt hij ook niet zo makkelijk meer van me af.

Hij lacht kort. 'Ik laat je ook echt niet zomaar gaan. Niet als je zelf niet wil. Als je wel weg wil zal ik je niet tegenhouden.' Zacht drukt hij zijn lippen op de mijne en geeft hij me vluchtige kusjes. 'Ik zou het mezelf nooit vergeven als jou iets overkomt, bijvoorbeeld een vampieraanval, en je het niet overleeft.'

'Als dat gebeurt moet je me in een vampier veranderen.'

'Dat kan alleen als ze je lichaam heel laten. Vaak scheuren ze de menselijke partner van een vampier aan stukken zodat ze elkaar voor altijd verliezen.' Devon kijkt me bezorgt aan. 'Ik wil niet dat dat met jou gebeurt.'