Het was een zaterdag middag en ik lag in bed met een ernstige darmontsteking. Ik was een beetje verdrietig, want ik dacht altijd aan mijn ouders en de mooie herinneringen. Toen kwam de dokter en zei: 'wie is de patiënt ah daar ligt ze. Nou hoe gaat het met jou.' ik was een beetje geschrokt ik kon niets zeggen die dokter bleek namelijk mijn oom te zijn en ik dacht steeds dat is papa en het bleek dat het dus gewoon alleen een oom was. Ik werd verzorgd en toen was ik na een paar weken weer beter. Op een avond kwam er opeens bezoek het was Edmund hij vroeg iets over mijn dagboek van mama waardoor Sophia verontwaardigd zei: 'jullie weten echt niet hoe het is om helemaal niemand te hebben ik ben en mijn mama en mijn papa kwijt en jullie hebben elkaar en gewoon nog een moeder!' Edmund keek mij verdrietig aan en begreep het alleen Peter was niet meer te houden hij was zo boos dat hij schreeuwde: 'ik doe alles voor jou en jij behandelt me zo ondankbaar wicht!' hij sloeg mij en toen ging het mis ik rende weg en pakte uit mijn kamer alleen het dagboek en het bijzondere boek over wezens. Ik rende richting het bos in de buurt ik moest de hele tijd huilen. Op een gegeven moment was ik verdwaald en toen dacht ze dan maar even in mama's dagboek lezen.
Maandag 2 oktober 1980
Ik ga vanochtend naar de school en dan is het weer zo Peter is weer aan het vechten zoals altijd hij is aardig, maar erg opvliegerig en dat is niet erg. Ik kom aan en merk dat Edmund als altijd er weer tussen in moet komen. Ik zie dat het misgaat dus ik ren snel naar Susan toe. Die heeft last van het geflirt van een jong en zei een andere naam. Ik roep haar en ze kijkt mij geïrriteerd aan dan ren ik snel naar de jongens en dan zie ik dat Edmund bijna neer is en dan zie ik in mijn oog hoek een politieman hij fluit en roept de jongens bij hem. Ze hebben gelukkig geen strafblad en alleen maar een waarschuwing. Ze komen bij mij zitten en zegen dat ging goed zoals gewoonlijk. Ik was een beetje verontwaardig en vroeg wat was nou de reden dat je aan het vechten was hij wouw reageren, maar ik werd afgeleid dus ik luister niet. ik voelde iets dat was........
ik werd op geschokt door een klappend geluid ik keek op. mijn oom Edmund stond daar om me mee te nemen. ik keek ik wou schreeuwen huilen krabben alles om weg te blijven van dat huis. Edmund keek me met medeleven aan alsof hij ging zegen ik begrijp wat je bedoelt. ik wou net beginnen te schreeuwen met jij begrijp mijn leven niet, maar edmund was me voor. hij zei: "lief klein nichtje van me het spijt me dat ik je hebt gekwetst. "ik kon zien dat hij het meent maar ik was zo boos dat ik maar niet wou luisteren.
p.o.v edmund
ik zag de woede en de begrip sophia's ogen ze was eenzaam en echt heel verdrietig. ik had net een gesprek met peter gehad en dat werd een hele grote ruzie. susan koos natuurlijk peter's kant zij kwam toevalig ook langs. ik liep toen in de kamer van mijn liefste nichtje. ik zag daar een brief die ze had geschreven en dat ging over de laatste kerst samen. ik voelde echt heel veel pijn ze had het ook nog een laatste zin in code staan.
de brief:
lieve mam en pap ik mis jullie meer dan de maan en terug. meer dan de liefde die ik voel als mijn familie knuffelt. ik weet zeker dat ik jullie ooit weer terug zou zien en dat alles wat jullie doen dat doen uit liefde en vertrouwen. mijn mama en papa jullie zullen me nooit zien opgroeien studeren kinderen krijgen en dat breekt me. ik voel altijd jullie liefde. ik kan nooit meer jullie knuffels voelen. jullie zijn belangrijk maar ik haat het gevoel dat jullie er niet zijn en me hebben verlaten. 15 15 34 55 11 11 33 23 15 24 14 24 44 14 35 14 15 32 24 25 31. ( versleutelen met de polybius vierkant)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ik vond het echt vreselijk om dat te lezen ze was echt gebroken ze vertelde over de dood ik was bang dat ze zich zelf wou vermoorden. uit angst ging ik weg alleen opzoek naar mijn kleine meisje. ik zag haar daar zitten onder een boom gelukkig helemaal gezond. ze zat daar eenzaam zonder mensen die ze kent. Natuurlijk wou ze niet naar school. ze moest anders komt het nooit goed met haar. ze wil geen charity case worden van de klasgenootjes maar het liefste wil ze bij haar ouders zijn. ik stapte op haar af ze schrok op en toen ze zag dat ik het was was ze hellemaal over haar toeren ze was echt woedend. toen ik haar probeerde te sussen keek ze me aan en ik zag alleen maar boos woede schreeuwen alles om maar weg te blijven. ik liep naar haar toe en pakte haar op ze keek me aan en ik zag haar angst en toen wist ik dat ik eerst even alleen moest zijn en daarna pas mee naar Peters huis dus ik nam haar mee op mijn schoot. op een gegeven moment was ze stil ik keek ze was out gegaan door haar verdriet. ik keek of ik haar wakker kreeg maar nee. ik raakte nu wel een beetje in de stres ik moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis ik reed zo snel mogelijk. ik belde zo snel mogelijk met peter en Susan.
dit was het voor deze keer ik ben benieuwd wat jullie er van vinden
