Emre'den
Artık her nereye gidiyorsak arabayı çok hızlı sürüyordu, diğeri de yanımda salak salak oturuyordu,ben ise sanki her şey çok normalmiş gibi yağan karı izliyordum,İstanbula bayadır bu kadar kar yağmamıştı.
Bileğimde ki saate baktım,saat sabah 05.05'i gösteriyordu.Gülümsememe engel olamadan
"O da beni düşünüyor" dedim fısıldayarak.
Nereye götürdüklerini söylememişlerdi ama ben az çok tahmin ediyordum nereye gittiğimizi.
uyuşturucu gibi boktan bir şeye başlamak ve daha da kötüsü satmak hayatımda yaptığım en kötü şeydi kabul ediyorum.Satmayı bırakmıştım ancak kullanmayı değil.Sanki yapacak başka hiçbir şey yokmuş gibi salak eski erkek arkadaşıma uymuştum işte.Ona ne oldu peki,aptal Baran fazla dozdan geberdi. Muhtemelen benim sonumda öyle olacaktı zaten bu gidişle ya da-
"Geldik in hadi arabadan" dedi arabayı kullanan ismini bilmediğim adam.
Düşüncelerimden sıyrılıp arabadan aşağı indim hızlıca.Hangi yalanı uyduracağıma karar vermemiştim hâlâ.
"Takip et bizi" dedi ve eve doğru hızlı adımlarla yürümeye başladı ikiside,ben de yanlarında yürüyordum.
Oldukça ıssız bir yere gelmiştik ama ilk defa gelmiyordum, buraya daha öncede çok kez gelmiştim zaten.Eve yaklaştıkça gerilmeme engel olamıyordum.
Eski evin içine girdim ve bu gece öldürülmemeyi diledim.
İçeri girdiğimde Ahmet'i görmemle daha da gerildim,ve onun yanındaki salakları.
"Görüşmeyeli baya oldu Emre'cim ya nerelerdesin sen,kendini bu kadar özletme lütfen" dedi ve dalga geçercesine güldü.
Ne cevap vereceğimi bilmiyordum,bu yüzden Ahmet'in dediğine sessiz kaldım.
"Ne o dilini mi yuttun" bir kahkaha daha attı ve konuşmaya devam etti
"Tabi suçunun farkındasın şimdi de süt dökmüş kedi gibi duruyorsun karşımda" dedi ve yanıma doğru yaklaştı.
1 yıl önce uyuşturucu sattığım zamanlar,yani Baran daha ölmeden önce onun evinde kalıyordum.Ailem beni kapı dışarı ettikten sonra birkaç yıl onun yanında kalmıştım.Ama Baran öldükten sonra ailesi o evi satmaya karar verdiler.
O zamanlar Hürkan ve diğerleriyle çok yakın olmadığım için kalacak yerimde yoktu ne de doğru düzgün para kazanabileceğim bir işim.
Ahmetten ev alabilecek kadar borç aldım,neyime güvenerek aldığım hakkında hiçbir fikrim yoktu.Uyuşturucu çetesinden borç alacak kadarda salaktım işte.
"Buraya gelmeden önce kokain falan mı kullandın Emre CEVAP VERSENE.Oysa ki bayadır da gelip almıyordun."
Borcum olan birinden gidip uyuşturucu almak tabi ki de saçma olurdu,bu yüzden başka birini bulmuştum alacak.
"Bak gerçekten ödeyeceğim bana biraz daha zaman ver Ahmet lütfen" dememle yumruk yemem bir oldu.
"ZAMAN MI? KOSKOCA 1 YIL NE YAPTIN LAN, SİKTİĞİMİNİN KOKAİNİNİ ÇEKİP KEYİF Mİ YAPTIN"
Aslında evet tam olarakta öyle yapmıştım.
"Gerçekten bana biraz daha zaman ver söz getiricem paranı sadece evin satılmasını bekliyorum"
"Lan madem ödeyemeyeceksin ne diye borç aldın gerizekalı.Bak Emre seni severdim hala da severim,zamanında Baran ile sen bana az yardım etmediniz,sen güvendiğim biriydin.Sana 3 ay daha süre veriyorum eğer 3 ay içinde paramı getirmezsen o evi sana mezar yaparım anladın mı beni!" Dedi tükürüklerini saçarak.
"Evet...anladım.Söz veriyorum paranı vereceğim"
"Umarım öyle olur Emre,gebertmek istediğim son insansın.Defol git şimdi burdan" dedi ve koltuğa doğru gidip oturdu.
Evden içimden kendime söverek hızlıca çıktım.
Yanımda telefonum olmadığı için taksi çağıramazdım,gerçi sanki taksinin parasını ödeyecek param vardı,mecburen eve kadar yürüyecektim.
Kar dinmişti,dışarısı buz gibiydi.Karda yürümek çok zor olduğu için yavaş yavaş yürümek zorunda kalıyordum.bir yandan eve doğru yürürken bir yandanda düşüncelere dalmıştım yine.
O kadar berbat işlere bulaştım ki bundan nasıl kurtulacağımı kara kara düşünüyordum, olurda bizimkiler benim bu iğrenç işlerimi öğrenirlerse benden nasılda iğreneceklerini düşünmeden edemiyordum zaten,özellikle Hürkan'ı...
Acı gerçekler yüzüme vurdukça gözümden yaşlar süzülüyordu bir yandan.Çocukluğumu çok özlemiştim.Evet o zamanlar da kötü şeyler yaşıyordum,okulda zorbalık görmediğim,dışlanmadığım gün sayısı çok azdı ama en azından ailem yanımdaydı.Babamı aşırı sevmezdim aslında ama annemi çok severdim,gerçi o beni gerçekten sevseydi o gün babamı durdurmaz mıydı...
İlk defa gerçekten sevildiğimi hissetmiştim Baran sayesinde,ama bu sonradan değişti. ilişkimiz çokta iyiye gitmiyordu bu uyuşturucu muhabbetleri yüzünden, doğruyu söylemek gerekirse hiç iyiye gitmiyordu bu yüzden Baran'dan soğumuştum,ama asla ondan bu şekilde ayrılmak istemezdim.Onun ölümüydü bizi ayıran...
Baran'ın üzüntüsünü arkadaşlarım ve özellikle Hürkan'ın sayesinde atlatmıştım.Onlara sadece arkadaşım diye bahsetmiştim,aslında onlar beni yargılayacak insan değillerdi ama korkmuştum işte yinede.Bir de sanki her şey çok yolundaymış gibi üstüne en yakın arkadaşım Hürkan'dan hoşlanmaya başlamıştım...
Hürkan benim gibi birini neden sevecekti ki,benim bu hallerimi görseydi benden ölesiye nefret ederdi.
Bu gece ölmeyi bir kere daha istedim.Cidden neden hâlâ yaşıyordum ki lan ben...
***
Selam umarım bölümü beğenmişsinizdir.Bu arada kitapta hoşunuza gitmeyen herhangi bir şey var mı?
