Mijn broer zijn beste vriend

Deel 8

***Sofie's pov***

Het ochtendlicht dat door mijn gordijnen heen schijnt maakt me wakker uit mijn diepe slaap.

Ik kijk naar de klok op mijn nachtkastje...7:13 's ochtends.

Ik moet mijn hoofd leegmaken.

Ik trek mijn hardloopkleding aan en sluip weg voordat de jongens wakker worden.

Terwijl ik ren, heb ik het gevoel dat alle stress en zorgen even weg is.

Ik weet niet wat ik ervan moet denken over gisteren. Ik ben teleurgesteld dat ik me heb overgegeven aan een jongen die ik net heb ontmoet. Ik ben nooit dat meisje geweest, maar hij heeft deze macht over mij. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet onschuldig, natuurlijk.

Ik kan niet terugdraaien wat er is gebeurd en helaas kan ik de mening die hij over mij heeft ook niet veranderen. Maar, ik heb een paar weken om dat te veranderen.

Terwijl ik mijn lichaam tot het uiterste duw, ren ik de oprit op na een lange run en veel nagedacht te hebben.

Ik ben er bijna zeker van dat de jongens nog slapen als ik terugkom. Ik neem een snelle douche en stuur mijn vriendin die ik ken van het werk een berichtje, en smeek haar om me een reden te geven om dit huis uit te gaan.

En met de belofte van sappige details, stemt Lexie ermee in om af te spreken in het café.

***

"Dat klinkt als een extreme dag, Sofie," Zegt Lexie met grote ogen terwijl ze een slok neemt van haar mokka latte.

"Dat was het ook. De helft van mij voelt alsof het de beste dag van mijn leven was en de andere helft wil helemaal opnieuw beginnen. Ik wil gewoon niet dat hij me volledig ziet als zo'n slet, weet je wel?"

"Dus, het boeit jou echt wat hij denkt? Denk je dat het echt een relatie kan worden? Vraagt ze.

"Ik weet het niet! Ik heb de hele dag met hem doorgebracht. Ik begin ook aan een universiteit die toevallig niet zijn universiteit is. En ik begin binnenkort al." Ik wrijf met mijn handen over mijn gezicht.

Mijn leven was zo eenvoudig 48 uur geleden.

Verdomme, Milo.

Mijn telefoon trilt in mijn zak. Ik pak hem en kijk wie het is, maar het is onbekend.

Onbekend: Je kunt niet eens ontbijt voor me
maken?

Ik: Wie is dit?

Onbekend: Wauw, weet je het niet meer Sofie?

Ik: Wat?!?

Onbekend: Ik geef je een hint.

Je leven had totaal geen betekenis totdat je mij in je keuken zag staan gisterochtend.

"Oh mijn god, het is Milo." Zeg ik tegen Lexie met een mix van blijheid en verwarring.

Ik: Hoe kom je aan mijn nummer, Milo?

Milo: Dus het is waar, je leven had geen betekenis voor mij.

Ik: Je bent een klootzak.

Milo: Dankje :)

Milo: Stal het gisteravond uit Raoul zijn telefoon. Hij heeft me helemaal alleen achtergelaten in dit grote huis om af te spreken met zijn vriendin. Kom je me gezelschap houden of wat?

Ik: Aww ben je bang om alleen thuis te zijn?

Milo: Nope, gewoon een excuus om je hier heen te krijgen.

Ik ben in de war en lach stom naar mijn telefoon als Lexie begint te vragen waarom ik haar negeer.

"Wat zegt hij?"

"Raoul is voor de hele dag weggegaan, dus hij wil dat ik terugkom om hem gezelschap te houden,"

"Om zijn lul gezelschap te houden bedoel je," Ze rolt met haar ogen.

"Hou je mond!!" Ik bloos als ik terugkijk op mijn telefoon.

Ik: Ik kom er zo aan.

***Milo's pov***

Ik zeg je heel eerlijk, ik was teleurgesteld toen ik me realiseerde dat Sofie vanmorgen was vertrokken. Ik heb vannacht amper geslapen en toen ik wakker werd, verlangde ik meteen naar haar aanwezigheid zoals je naar een kopje koffie verlangd.

Ik wou dat ik wist wat er door haar hoofd heen ging over gisteren.

Heeft ze er spijt van?

Wil ze nu niks meer met me te maken hebben?

Ik hoor haar auto de oprit oprijden en ik krijg oprecht vlinders in mijn buik.

Wtf?

"Hoe gaat ie?" Zegt ze terwijl ze door de voordeur loopt.

"Wel goed, ik ben net achtergelaten door je broer. Het is klote dat ik mijn auto hier niet heb," Zeg ik tussen het eten door van de eieren die ik zelf heb gekookt.

"Waar is je auto?"

"Ik moet het achterlaten. Mijn auto heeft wat problemen gehad, dus ik wilde de rit van twee uur niet riskeren."

"Dat klinkt logisch," Zegt ze terwijl ze naar haar voeten kijkt.

Ze voelt zich ongemakkelijk.

Ze leunt tegen de deuropening naar de keuken en friemelt een beetje aan haar shirt. Ze heeft geen idee wat ze moet zeggen en ik ook niet.

"Ga zitten" Zeg ik terwijl ik de stoel naast me aanwijs.

Ze kijkt me aan met een onschuldige glimlach en loopt naar de tafel.

"Dusss," Zegt ze terwijl ze gaat zitten.

"Luister Sofie, het spijt me van gisteren. Ik had niet zo sterk over moeten komen. Ik heb gewoon een klein probleem om mezelf te beheersen om je heen." Zeg ik terwijl ik probeer niet te staren naar hoe zacht haar lippen eruit zien.

"Je hoeft geen sorry te zeggen. Laten we gewoon opnieuw beginnen. Ik heb geen probleem met wat wij hebben, maar er zal vanaf nu geen fysieke aanraking zijn totdat we het allebei willen. Deal?" Ze steekt haar hand uit om te schudden.

Ik moet er even over nadenken.

Ik kan haar niet aanraken, maar de rest is prima.

Dit zou best wel eens interessant kunnen worden.

"Deal. Geen fysiek contact. En ik laat het aan jou over om de eerste stap te zetten als je er klaar voor bent," Zeg ik terwijl ik haar hand schud.

Ze gaat het niet lang volhouden.

***Op dit moment dat ik dit schrijf zitten we al op de 800 reads dat gaat echt tt snel wajow. Heel erg bedankt!! <33***

Doei