Ευγενία

ΕΥΤΥΧΙΑ

Η Ελένη μπήκε στην κάμαρη της, ταραγμένη, καμιά ώρα αργότερα. Η ένταση της ημεράς, της είχε δημιουργήσει μεγάλη κούραση κι έβγαλε τα παπούτσια της για να ξαπλώσει στην απογευματινή ησυχία. Η Ευγενία μπήκε στο δωμάτιο πίσω της. <<Κόρη μου, είμαι πολύ κουρασμένη. Τι θες τώρα; Δεν πας να κοιμηθείς;>>, <<Θέλω να μιλήσουμε τώρα. Που είμαστε μόνες>>, <<Η Βαλεντίνη;>>, <<Πήγε στο Νέστορα και ο μπαμπάς στα χωράφια και μετά να φέρει τη μικρή>>. Η Λενιώ ανακάθισε. <<Τι θες;>>, <<Να μου πεις που βρήκες τη φωτογραφία>>. Η Ελένη ξεροκατάπιε και χαμήλωσε το βλέμμα. Έπειτα άνοιξε το συρτάρι του κομοδίνου της και έψαξε στο βάθος. Έβγαλε ένα βιβλιάριο τραπέζης και το έδωσε στο κορίτσι. <<Τι είναι αυτό;>>, <<Όταν σε πήραμε, πέρασε σε εμάς, η διαχείριση της περιουσίας σου>>, <<Ποιας;>>, <<Είχες ένα σπιτάκι από τη γιαγιά σου στο Συκούριο και ένα χωραφάκι 3 στρέμματα. Πήγαμε με το μπαμπά, τα πουλήσαμε και σου ανοίξαμε έναν λογαριασμό στο όνομα σου. Είπαμε αν δεν είναι καλά τα οικονομικά μας, να σε σπουδάζαμε από αυτά τα λεφτά, αλλιώς να μένανε για τη προίκα σου. Όταν πήγαμε στο σπίτι, μάζεψα 2-3 πράγματα δικά σου και τα έχω κρύψει. Ένα ζιπουνάκι, τον βαφτιστικό σου τον σταυρό, κάτι κοσμήματα της μάνας σου...>>, <<ΠΑΨΕ>> της είπε η Ευγενία, ταραγμένα. <<Τέλος πάντων, δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση και δεν στα έδειξα ποτέ. Δεν περίμενα να αντιδράσεις έτσι με μία φωτογραφία. Στη τελική, δεν ήθελες να θυμάσαι πώς ήσουν μικρούλα; Οι αδελφές σου έχουν τόσες φωτογραφίες>>, <<Όχι, δεν ήθελα να θυμάμαι. Δεν θυμάμαι τίποτα πριν από τη μέρα που με βρήκες στην αποθήκη ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΘΕΛΩ. Ούτε τα λεφτά θέλω. Μοίρασε τα στους λογαριασμούς που έχετε για κάθε μια μας και κλείστον αυτόν. Διά του τρία>>, <<Κοριτσάκι μου, αυτά τα λεφτά...>>, <<ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΔΕΝ ΤΑ ΘΕΛΩ, ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ; ΑΦΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΞΕΧΩΡΙΖΕΤΕ, ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΑ ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΑ ΟΠΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ. ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΕΣ ΜΑΜΑ>> της φώναξε κλαίγοντας. <<Ευγενία τι λες; Δεν ντρέπεσαι; Τι ξέσπασμα είναι αυτό; Νόμιζα σου είχαν περάσει οι ανασφάλειες που είχες πέντε χρονών, μα μάλλον έκανα λάθος>>, <<Με ειρωνεύεσαι;>>, <<Ναι. Και εντύπωση μου κάνει που δεν ανέφερες στον άνθρωπο σου το γεγονός. Τόσο σημαντικό είναι για σένα;>>, <<ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ;>>, <<Όχι φυσικά. Τι σημασία έχει αν δεν σε γέννησα; Έχεις καμία διαφορά από τις αδελφές σου; Ή σε ξεχώρισα ποτέ από τις μικρές τόσα χρόνια;>>, Η Ελένη έκανε να της πιάσει το χέρι, μα το κορίτσι τραβήχτηκε απότομα. <<Αν δεν είχε σημασία, δεν θα το ανέφερες. Θα έκανες πως δεν έχει συμβεί ποτέ. Όπως κάνω εγώ>>, <<ΕΥΓΕΝΙΑ ΣΥΝΕΛΘΕ! Δεν είσαι κοριτσάκι να σε χαϊδεύουμε. Δεν θες να το πεις στον Κώστα; Μη το λες. Δεν θες τα λεφτά; Θα πάω αύριο στη τράπεζα και θα σας τα μοιράσω. ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΟΜΩΣ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ, ΕΝΤΑΞΕΙ; ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΠΩΣ ΣΟΥ ΕΧΩ ΑΔΥΝΑΜΙΑ. ΔΕΝ ΣΕ ΜΑΛΩΣΑ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΚΙ ΕΣΥ...>>, <<ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΑΝΑ ΟΤΙ ΕΠΡΕΠΕ! ΓΙΑ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΑΨΟΓΗ! ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ>> της απάντησε τρέμοντας. <<ΔΕΝ ΣΤΟ ΖΗΤΗΣΑ! ΜΗ ΜΟΥ ΡΙΧΝΕΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ. ΣΥΝΕΛΘΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ. Αύριο έχουμε αρραβώνα. Τέρμα οι ανοησίες και οι καβγάδες>>. Το κορίτσι βγήκε αναστατωμένο από τη κάμαρη και κοπάνησε τη πόρτα πίσω της. Βγήκε στην αυλή και έτρεξε προς τις παλιές κούνιες που είχε φτιάξει ο πατέρας της. Μία για κάθε μια τους. Έκατσε στη δικιά της και τα μάτια της γεμίσαν δάκρυα. Κούνησε λίγο πέρα/δώθε τη κούνια και το μυαλό της έφυγε μακριά.