de kamer van mijn klasgenoot

20-1-2022

Ik kijk naar boven, het raam dat op een kiertje staat blaast koude lucht naar binnen. Het is nog winter. Er is niemand, nou ja bijna niemand. er staat een laptop voor me, met allemaal mensen erop. Mensen die ik ken van school. Ze lijken allemaal ongeboeid naar het scherm, hun telefoon of heel iets anders. De gezichten laat me denken aan wat het eerst was. De klas die eigenlijk verrassend goed samen werkte met elkaar. De leraar economie die een aardig deel van de klas bij elkaar had gekregen om op te dragen. Er waren maar 3 mensen afwezig. Dat is best weinig voor ons. één meisje kwam nooit opdagen en de rest was waarschijnlijk aan het gamen. Ik, Jeroen was bezig met de nieuwe lesstof die we hadden opgegeven gekregen. de deur achter me was goed te zien. net zoals de trap naar mijn bed, een aantal boeken, en mijn gezicht. Het was erg overbelicht maar het boeide me even niet. Ik zal later wel een beter plekje vinden. Op de camera leek ik net een witte bol. Ik grinnikte even, ik zag de leraar naar me kijken en hield stevig men mond dicht. We waren bezig met het uitrekenen van loonheffing. Ik begreep dit al lang. Het idee om zo een boterham te eten hield me bezig. Plots hoor ik iets, kom weer even bij de aarde. ''Faro kan jij voor mij opdracht 4 uitleggen?'' ik zet mijn geluid aan en kijk naar de al afgemaakte opdracht. zeg het antwoord en zet mijn geluid weet uit. De vrouw zegt verder alleen dat men antwoord goed was, en gaat verder. 

De rest van de les gaat snel voorbij. We mogen een half uurtje eerder weg, en zo ben ik klaar met de lessen voor vandaag. De zon schijnt nu echt vel in mijn ogen. ik doe het gordijn voor het raam. Ik word een beetje moe en besluit even in mijn bed te gaan liggen, wat kan ik anders doen? Na een tijdje op het internet te scrollen kom ik alleen langs een artikel over een verdwaald kind. De jonge zou zins 2011 verdwaald zijn geraakt. En er waren geen sporen van hem achtergelaten. de zaak zou in 2021 afgerond worden maar de ouders van het kindje waren hun eigen onderzoek begonnen. Het zoontje zou nu ongeveer 15 zijn geweest, het kindje was ook blond. De ouders van het kind waren echt hulpeloos in een filmpje waarover ze praten over het feit dat de zaak stopt. Ze hadden het kort daarna zelf opgepakt. De gezichten deden me niets. Ze waren niets voor, waarom zou ik dan boeien? er zat toch geen punt in. Ik hoor iemand mijn kamer op lopen. er klimt iemand omhoog, mijn lader op. Ik zit recht op. 'hi!' ik reageer blij, ik weet al precies wat ze gaat zeggen. en zoals ik al raadde was het: 'eten is klaar.' ze zei het  blank en zonder emotie. zoals mijn hele familie leek te zijn. Na zoveel jaar had ik het onderhand wel uitgevogeld. Ons volk deed niet aan, een lieve- leuke stem. Dat zat niet in onze aard. Dat wilde we gewoon niet, of het nu een eigenwijs dingetje was, of een trekje dat was doorgegeven aan de rest van ons wist ik niet. wat ik wel wist is dat ik deze vorm van praten snel over zou nemen. Mijn zus zou niet volgen in de familie. Zij wilde geen kinderen, niet zoals mijn ouders dat wilde in ieder geval. Ze was zich al aan het voorbereiden op doe ze deze plek zou verlaten. ze had een liefde gevonden, dit wist ik. Mijn ouders niet, ze wilde niet dat ik het tegen hun zei. Ik hield mijn mond stevig dicht, wilde haar niet kwijtraken. Al zou dat ooit wel gaan gebeuren. ik wist dit zeker. Maar wilde er liever niet aan denken. Ik volgde mijn zus naar de eetkamer. Waar een bord 'soep' voor me klaar stond. de soep was een meer iets dat we zo noemde om ons niet bij het idee te houden dat we letterlijk bloed aan het drinken waren. Vampier zijn zat al zins mijn verre voorouders in ons bloed. Mijn hele familie was er aan gebonden. Dit was ook de reden dat ik niets over mijn zus haar liefde mocht vertellen. Als het naar buiten kwam dat mijn zus een 'normaal' persoon aan het daten was, was ze de pineut. En ik hield te veel van haar om haar dit aan te doen. Het idee dat wij niet 'normaal' zijn maakt me een beetje verdrietig. het was niet mijn bedoeling om zo te zijn. En ik had ook hellemaal geen keus. al lijkt het me een probleem dat niet optelossen valt. Maar dat boeit niet meer, ik kan er toch niets aan veranderen. 

De 'soep' was vrij lekker. Mijn moeder had er een stokbroodje bij gebakken. Het nut van brood dat we eten is er niet echt. Maar toch doen we het, ik wilde mijn moeder me eerst erom vragen maar was al snel gestopt omdat mijn vader 'goed nieuws' te zeggen had. Het goede nieuws luidde: 'De aankomende vakantie gaan we naar Spanje, wat vinden jullie daarvan?' Mijn zus die al jaren niet meer was gegaan hield haarzelf stil. Ik beantwoorde het uiteindelijk met een klein knikje. Het stille gedrag dat me was aangeleerd leek opeens niet genoeg te zijn. Mijn vader stuurde mijn zus en ik weg en begon vrij hard te zeuren. Op mijn warme, leuke zolder kamer zette ik de muziek aan en begon aan mijn huiswerk voor de aankomende week. De dag was bijna klaar. Tijd voor de volgende, dacht ik toen ik omgekleed en wel op mijn nest lag. Het kussen dat ik de afgelopen jaren had gehad was langzaam aan het opwarmen. de dekens die ik weg had geschopt waren uit mijn hand bereik. probeerde ze dus ook niet meer te grijpen. De zon was allang onder gegaan. Het gezeur was nog lang niet opgehouden. Ondanks dat ik naar buiten wilde was ik niet bereid om op te staan. Ben te moe, en dat hield me tegen. Gewoon even bij komen. Dat zal vast helpen. Zet de muziek die ik een uur geleden had uitgezet zette ik weer aan. Na een uur te struggelen lag ik comfortabel. Zodra dat gebeurde was ik weg. Naar het land van mijn dromen.