Zdeterminowana | 2021

~Prolog~

Siemka!!

Nazywam się Aurora, zaledwie rok temu byłam jeszcze sierotą, teraz mam rodzinę i chodzę do jednej z najbardziej prestiżowych placówek edukacyjnych - Akademii Królewskiej, na którą nalegała moja nowa mama. Mam siostrę, nazywa się Celia, bardzo się lubimy, choć nie często się z nią widziałam, lecz co mniej więcej rok udawało nam się spotkać. Nie warto wspominać, jednak to zrobię, mam też brata...znaczy w zasadzie byłego brata, bo wyrzekł się i zostawił mnie oraz Celię, jakimś dziwnym trafem trafiłam do jego szkoły, gdyby mój wzrok zabijał to uwierzcie na słowo, nie żył by już. Oh...gdyby wzrok zabijał...Żeby wam jeszcze trochę ponarzekać to jest jeszcze kapitanem drużyny piłkarskiej, w której jestem, jakby tego było mało mieszkam na tej samej ulicy co on, a na dodatek nasze klasy mają wspólne zajęcia w jednej sali, nie wiem jak skoro jestem od niego o dwa lata młodsza, ale pasuję mi to, ponieważ większość moich znajomych jest z jego klasy. 

Nauczyłam się (praktycznie) trzech technik hittatsu. Wśród nich jest strzał, który znam od małego - Atomowy Błysk, mój kolega z sierocińca mnie tej techniki nauczył, umiem to kopnięcie perfekcyjnie. Drugą moją techniką jest Płomienny Przechwyt, roztacza on ogień wśród mnie i przeciwnika, po czym podpalając piłkę pozwala mi z łatwością ją odebrać. Ostatni jest strzał, którego na razie nie opanowałam, jest to Wybuchowy Strzał, roztacza za dużą energię przy ogromnym wybuchu pozbywającym się zagrożenia ze strony obrony. Brzmi jak strzał idealny i nim jest, lecz...podczas wybuchu...zawsze odskakuje od nadmiaru energii, ale w końcu to opanuję...

Mam dosyć poważne problemy z nerwami, gdy się denerwuję, co dzieję się bardzo często wręcz parę razy na dzień, to moje włosy stają się czerwone, również nie posiadam zbyt wielu informacji na ten temat, więc nie wiem...Tak na to patrząc to czy ja cokolwiek wiem...Chciałam też podać pozytywy posiadania problemów z nerwami - mogę to testować codziennie na Judzie, jedyna zaleta..., bo strasznie boli jak zmieniam kolor...

Z pozytywów mojego życia, moje życie ze znajomymi wygląda świetnie. Mam dwóch najlepszych przyjaciół - Davida i Joe, choć z tym pierwszym dogaduję się lepiej. Zawsze siedzimy razem, oboje nienawidzimy biologii, więc zawsze ściągamy od siebie (dopiero miesiąc temu załapaliśmy, że ze względu na fakt, iż uczęszczamy do innych klas sprawdziany wyglądają inaczej...), ale na matmie tylko on ściąga, nawet nie wspomnę o tym co robimy na innych przedmiotach....

Mieszkam w willi i to takiej ogromnej, o której kiedyś z przyjaciółmi w sierocińcu mogłam tylko pomarzyć, choć wtedy chciałam mieszkać w domku na drzewie z widokiem na jezioro oraz ciemnym, mrocznym lasem za nim...nie wnikajcie dziecięce marzenia. Mam rodzinę to jest najważniejsze, po tylu latach mogę ją mieć, choć szkoda, że moje kontakty z dzieciństwa.....może kiedyś jeszcze ich spotkam i je odzyskam. Moi rodzice też nie mają za sobą jakiejś kolorowej przeszłości, ich córka uciekła z domu, dlatego dla naprawienia dziury w psychice, którą im zrobiła zaadoptowali mnie, choć teraz uważam, że naprawdę uważają mnie za ich córkę. Najgorszy jest jednak sposób w jaki mnie zaadoptowali, bo szczerze mówiąc w tamtym momencie...nie chciałam być zaadoptowana...

Właśnie jedziemy rozwalić jakąś szkołę, w sensie zagrać z nią mecz...

#Po Korekcie#