"Ελα εδω πισω". Ακουω την αηδιαστικη φωνη και μετα αρχιζει να με ακολουθει. Δεν θυμαμαι τον διαδρομο να ηταν τοσο μεγαλος. Κανεις δεν φαινεται να πτοητε απο το κοριτσι που το κυνηγαει ενας μεθυσμενος τυπος. Τωρα ειναι μονο μερικα μετρα μακρυα μου, παραπατωντας στα ιδια του τα ποδια, δινωντας μου μερικα εξτρα δευτερολεπτα.Που στο καλο θα παω? Τα ποδια μου με πανε στο τελος του διαδρομου αριστερα στο μονο μερος που ξερω σε αυτο το ηλιθιο σπιτι.
"Χαρρυ!! Χαρρυ σε παρακαλω ανοιξε την πορτα!". Φωναζω, με το ενα μου χερι να χτυπαει την πορτα και το αλλο να προσπαθει να την ανοιξει. "Χαρρυ!". Φωναζω αλλη μια φορα και η πορτα ανοιγει διαπλατα. Δεν ξερω τι με εκανε να ερθω στο δωματιο του αλλα προτιμω να δεκτω τα προβλητικα του σχολια παρα να εχω τον μεθυστακα να προσπαθει να με κανει οτι θελει για να περασει αυτος καλα.
"Tεςς?". Ρωταει ο Χαρρυ μπερδεμενος. Τριβει τα ματια του με το χερι του. Φοραει μονο ενα μαυρο μποξερακι και τα μαλλια του ειναι ανακατεμενα. Προς μεγαλη μου εκπληξη μου κανει πιο πολυ εντυπωση το γεγονος οτι δειχνει ωραιος απο το γεγονος οτι μολις με ειπε 'Tεςς' αντι για 'Τερέσσα' για πρωτη φορα.
"Χαρρυ σε παρακαλω μπορω να ερθω μεσα; Αυτος ο τυπος..". Λεω και κοιταω απο πισω μου.
Ο Χαρρυ με σπρωχνει απαλα και περναει απο μπροστα μου για να κοιταξει κατω στο διαδρομο. Τα ματια του συναντανε τον μεθυστακα και η εκφραση του απο απλα φοβισμενη εγινε τρομαγμενη. Με κοιταζει μια τελευαια φορα και γυρναει και φευγει. Τι στο διαολο ηταν αυτο;
"Τον ξερεις;". Η φωνη μου ειναι τρεμαμενη και μικροσκοπικη.
"Ναι, μπες μεσα" λεει και με τραβαει απο το μπρατσο μου μεσα στο δωματιο του. Δεν μπορω να σταματησω να κοιταζω τον τροπο που οι μυες του κινουνται κατω απο το γεματο τατουαζ δερμα του την ωρα που προχωραει προς το κρεβατι του. Η πλατη του δεν εχει κανενα τατουαζ πανω της, πραγμα περιεργο αφου το στηθος του, τα μπρατσα του και το στομαχι του ειναι γεματα.
Τριβει ξανα τα ματια του. "Εισαι καλα?" Η φωνη του ειναι πιο χοντρη απο ποτε, αφου μολις ειχε ξυπνησει.
"Ναι...Συγγνωμη που ηρθα εδω και σε ξυπνησα" γιατι απολογουμαι στον Χαρρυ? Αυτος θα επρεπε να ζητησει συγγνωμη απο εμενα, αλλα μολις με βοηθησε να ξεφυγω απο τον μεθυστακα.
Ο Χαρρυ περναει τα χερια του μεσα απο τα μαλλια του και αναστεναζει. "Μην ανησυχεις για αυτο. Σε πειραξε?" με ρωταει. Δεν υπαρχει κανενα ιχνος σαρκασμου ή χιουμορ στην εφραση του προσωπου του.
«Όχι, προσπαθησε όμως. Ειμαι τοσο χαζη ώστε να κλειδωσω τον εαυτο μου μεσα σ'ένα δωματιο με έναν αγνωστο που ηταν και μεθυσμενος οποτε υποθετω είναι δικο μου λαθος». Η ιδεα του να με αγγιζει με κανει να θελω να κλαψω, ξανα. Γιατι κάθε φορα που βρισκομαι σε αυτό το σπιτι ειμαι τοσο ευσυγκινητη.
«Δεν φταις εσυ για αυτό που εκανε εκεινος. Δεν εισαι συνηθισμενη σε τετοιες...καταστασεις» η φωνη του είναι ευγενικη και τελειως αντιθετη από την κανονικη του φωνη. Διασχιζω το δωματιο και κατευθυνομαι στο κρεβατι του, και τον κοιτω χωρις να μιλαω για να μου επιτρεψει να καθησω. Τα χερια του ακουμπουν το κρεβατι επιτρεποντας μου να κατσω και ετσι και κανω με τα χερια στην ποδια μου.
«Δεν εχω καμια προθεση να συνηθισω σε τετοιες καταστασεις. Αυτή στα αληθεια είναι η τελευταια φορα που ερχομαι εδώ, ή σε οποιοδηποτε άλλο παρτυ. Δεν ξερω καν γιατι προσπαθησα. Και αυτος ο τυπος...ηταν τοσο...»
«Μην κλαις, Τεσσα» μου ψυθιριζει ο Χαρρυ. Δεν ειχα συνειδητοποιήσει ότι οντως εκλαιγα. Φερνει το χερι του ψηλα και αντιστεκομαι στην επιθυμια μου να κουνηθω τι θα κανει? Ο αντιχειρας του σκουπιζει το δακρυ μου, πριν προλαβει να κυλησει στο μαγουλο μου. Τα χειλη μου ανοιγουν εκπληκτα από τo απαλο αγγιμα του. Ποιος είναι αυτος και που πηγε ο αγενης και ειρωνικος Χαρρυ? Κοιταζω ψηλα να συναντησω τα πρασινα ματια του και οι κορες των ματιων του διαστελλονται. «Δεν ειχα παρατηρησει ποσο γκρι τα ματια σου είναι» λεει τοσο χαμηλοφωνα που πλησιαζω πιο κοντα για να τον ακουσω. Το χερι του είναι ακομη στο προσωπο μου, και το μυαλο μου τρεχει. Δαγκωνει το σκουλαρικι των χειλιων του και με τα δοντια του μασαει το κατω χειλος του. Ο Χαρρυ μετακινει το χερι του από το προσωπο μου και ξανακοιταω τα χειλη του. Η λογικη μου και οι ορμονες μου παλευουν μεταξυ τους αλλα η λογικη χανει και ετσι τα χειλη μου αγγιζουν τα δικα του, πιανοντας τον απροετοιμαστο.
After - part 19
Start from the beginning
