Prototype

After - part 18

''Με ακουσες Tερέσσα'' μου χαμογελαει.

''Εισαι μεγαλος βλάκας Χαρρυ'' μουγκριζω και του χυνω το υπολοιπο νερο που ειχε απομεινει στο ποτηρι στο προσωπο. Η αντιδραση του ειναι ακριβως αυτη που ηλπιζα. Πληρες σοκ. Το μεγαλο του χερι σκουπιζει τα νερα απο το προσωπο του την ωρα που βγαινω με φορα απο το δωματιο. Ειναι τοσο εξοργιστικος, την μια στιγμη ειναι αθωος και την αλλη τελειως αγενης. Σπρωχνω τον εαυτο μου αναμεσα στο πληθος και βρισκω παλι την κουζινα. Ο θυμος μου ειναι μεγαλυτερος απο την αναγουλα και το μονο που θελω ειναι ενα ακομη ποτο. Εντποιζω τα μαλλια του Zayn μεσα στο πληθος και πηγαινω προς το μερος του. Καθεται με ενα γλυκο κολλεγιακο αγορι που τυχαινει να κραταει ενα μπουκαλι με αλκοολ.

''Γεια Tέσσα, αυτος ειναι ο φιλος μου ο Λούι'' λεει ο Zέιν, συστινοντας μας. Ο Louis μου χαμογελαει και κανω και εγω το ιδιο. Πρεπει να παρατηρησε οτι κοιταζω επιμονα το μπουκαλι που κραταει γιατι μου το προσφερει. ''Θελεις λιγο?'' με ρωταει και μου το δινει. Το οικειο καψιμο της βοτκας ειναι τοσο ωραιο, αναφλεγεται ολο μου το σωμα και για μια στιγμη ξεχασα τον Χαρρυ.

''Εχεις δει μηπως την Στεφ'' ρωταω τον Zέιν και εκεινος κουναει αρνητικα το κεφαλι του. ''Νομιζω εφυγαν με τον Tρίσταν'' Εφυγε? Τι στο διαολο? Επρεπε να με νοιαζει περισοοτερο αλλα η βοτκα μειωνει την κριση μου και το μονο που μπορω να σκεφτω ειναι οτι εκεινη καιο Tρίσταν θα εκαναν ενα πολυ γλυκο ζευγαρι. Μερικα ποτα αργοτερα, νιωθω φανταστικα. Θυμαμαι αμυδρα που υποσχεθηκα στον εαυτο μου να μην ξαναπιω αλλα δεν ειναι και τοσο κακο.

Δεκαπεντε λεπτα ο Zέιν και ο Λούι εχουν εμενα να γελαω τοσο πολυ που ποναει το στομαχι μου ποναει. Ειναι πολυ καλυτερη παρεα απο τον Χαρρυ. ''Το ξερετε οτι ο Χαρρυ ειναι μεγαλος βλάκας ετσι'' τους λεω και εκεινοι γελανε.

''Ναι μπορει να γινει μερικες φορες'' συμφωνει μαζι μου o Zέιν και βαζει το χερι του γυρω μου. Θελω να το βγαλω αλλα δεν θελω να τον κανω να νιωσει απαισια, εξαλλου ειμαι σιγουρη οτι δεν σημαινει τιποτα. Τα λεπτα εγιναν ωρες και δεν εχω δει ακομα τον Χαρρυ ή την Στεφ. Το πληθος αρχιζει και μειωνεται και εγω αρχιζω να αισθανομαι κουρασμενη. Μου την δινει που δεν εχω μεσο να γυρισω πισω στους κοιτωνες.

''Περνανε τα λεωφορεια απο εδω ολη νυχτα?'' ρωατω τον Ζέιν και εκεινος κουναει τους ωμους του και μου λεει οτι δεν ξερει. ''Θα γυρισω σε ενα λεπτο'' του λεω και σηκωνομαι. Για αλλη μια φορα οι επιπτωσεις της βοτκα με χτυπανε και ζαλιζομαι λιγακι. ''Μμμ..ακριβως ο ανθρωπος που ηθελα να δω'' βογκαω οπως οι μπουκλες του Χαρρυ εμφανιζονται μπροστα μου.

''Εσυ και ο Ζέιν εε?'' Η φωνη του Χαρρυ ειναι βαρια με ενα συναισθημα που δεν μπορω να καταλαβω.

''Eισια τοσο αποκρουστικος! Προσπαθω να μαθω για τα λεωφορεια'' τον σπρωχνω να περασω αλλα με πιανει απο το μπρατσο. Δεν εχει καθολου ορια. ''Ασε με ρε Χαρρυ'' ψαχνω για αλλο ενα ποτηρι με νερο να του το πεταξω.

''Ηρεμησε..ειναι τρεις το πρωι. Δεν περνανε λεωφορεια. Εισαι αναγκασμενη να μεινεις ξανα εδω'' Το χαμογελο του ειναι τοσο αλαζονικό που μου ερχεται να τον χαστουκισω. ''Εκτος και αν θες να γυρισεις σπιτι με τον Ζέιν'' μου αφηνει το μπρατσο και πηγαινω πισω στον καναπε με τον Louis και τον Zέιν. Ελπιζω το δωματιο που ειχα κοιμηθει το προηγουμενο Σαββατοκυριακο να ειναι αδειο. Λεω τα σχεδια μου στο Zέιν και προσφερεται να με παει πανω να με βοηθησει να βρω το δωματιο.