Prototype

After - part 16

''Το ιδιο θαρρος'' μου λεει ο Zέιν και πινει μια γουλια βοτκα και επειτα μου το δινει για πεντηκοστη φορα αποψε. Δεν θυμαμαι καν τα αληθεια ή θαρρος που εχουν συμβει τους τελευταιους γυρους. Αυτη τη φορα πινω δυο γουλιες βοτκα πριν μου αρπαξουν το μπουκαλι απο τα χερια.

''Νομιζω εχεις πιει πολυ'' λεει ο Χαρρυ και δινει το μπουκαλι στον Ναιαλ, ο οποιος πινει μια γουλια. Ποιος στο διαολο ειναι ο Χαρρυ για να μου πει οτι εχω πιει πολυ? Ολοι πινουν ακομα οποτε μπορω και εγω. Αρπαζω τα μπουκαλι απο τον Ναιαλλ και πινω αλλη μια γουλια, χαμογελωντας πονηρα στο Χαρρυ την ωρα που το στομιο ακουμπαει τα χειλη μου.

''Δεν μπορω να πιστεψω οτι δεν εχεις μεθυσει ποτε πριν, εχει πλακα ετσι?'' με ρωταει ο Zέιν και εγω χαχανιζω. Σκεψεις ανευθηνοτητας κατακλυουν το μυαλο μου αλλα τις αγνοω, ειναι μονο μια νυχτα.

''Χαρρυ, αληθεια ή θαρρος?'' ρωταει η Moλλυ. Εκεινος απανταει ''θαρρος'' φυσικα.

''Εχεις το θαρρος να φιλησεις την Tέσσα?'' του λεει και χαμογελαει με ενα ψευτικο χαμογελο. Τα ματια του Χαρρυ μεγαλωνουν και εγω θελω να τρεξω μακρυα.

''Οχι εχω αγορι'' τους λεω και εκει γελανε με μενα για εκατοστη φορα αποψε. Γιατι στο καλο κανω παρεα με ανθρωπους που με κοροιδευουν?

''Και? ειναι απλα ενα παιχνιδι...απλα καντο'' με πιεζει η Moλλυ.

''Οχι δεν φιλαω κανενα'' πεταω και σηκωνομαι ορθια. Ο Χαρρυ απλα πινει μια γουλια απο το ποτηρι του. Ελπιζω να ειναι προσβεβλημενος, βασικα δεν με νοιαζει αν ειναι. Με μισει και εξαλλου ειναι αγενης. Οπως σηκωνομαι στα ποδια μου τα αποτελεσματα της βοτκα με χτυπουν. Ταλαντευομαι λιγακι αλλα τραβαω τον εαυτο μου μακρυα απο αυτους. Μεσα απο το πληθος, καταφερνω να βρω την πορτα. Mολις ανοιγω την πορτα ο κρυος αερας με χτυπαει. Κλεινω τα ματια μου ανασαινοντας τον καθαρο αερα πριν παω να καθισω στο πετρινο τοιχο. Πριν καταλαβω τι κανω, το κινητο μου βρισκεται στα χερια μου, καλωντας τον Nοα.

''Παρακαλω?'' λεει, η οικειοτητα της φωνης του με κανει να μου λειπει περισσοτερο.

''Γεια σου...μωρο μου'' λεω γελωντας. Δεν φωναζουμε ο ενας τον αλλο ηλιθια ονοματα ζωων.

''Tessa εισαι μεθυσμενη?'' η λεει με φωνη σαν να με κρινει. Δεν επρεπε να τον παρω τηλεφωνο.

''Οχι...φυσικα και οχι'' του ειπα ψεματα και του το εκλεισα στα μουτρα. Παταω με το χερι μου το κουμπι και κλεινω το κινητο μου, δεν θελω να τον ξαναπαρω τηλεφωνο. Καταστρεφει το καλο συναισθημα που μου προκαλει η βοτκα. Μπαινω παλι μεσα παραπατωντας, αγνοωντας τα σφυριγματα και τα βρομικα σχολια απο μεθυσμενα αγορια. Αρπαζω ενα μπουκαλι με καφε υγρο απο τον παγκο της κουζινας και πινω μια γουλια, μεγαλη γουλια. Εχει χειροτερη γευση απο την βοτκα και καιει ακομη χειροτερα. Τα χερια μου ψηλαφουν για ενα ποτηρι απο οτιδηποτε για να μου φυγει η γευση. Tελικα ανοιγω το ντουλακι και πιανω ενα γυαλινο ποτηρι για να βαλω νερο απο τον νεροχυτη. Το νερο βοηθαει με το καψιμο λιγο, αλλα οχι πολυ. Το γκρουπ απο τους 'φιλους' μου καθεται ακομη σε κυκλο παιζοντας το ηλιθιο παιχνιδι τους. Ειναι φιλοι μου? Δεν νομιζω να ειναι. Απλα με εχουν μονο και μονο για να γελανε απο την απειρια μου. Πως τολμησε η Molly να πει στον Χαρρυ να με φιλησει, ξερει οτι εχω αγορι. Αντιθετα με αυτη δεν φιλαω οποιον βρω μπροστα μου. Εχω φιλησει μονο δυο αγορια στην ζωη μου, τον Noah και τον Johny ενα παιδι γεματο φακιδες στο προσωπο του στην τριτη ταξη που μετα το φιλι με κλοτσησε στην κνημη. Θα με φιλουσε ο Χαρρυ? Τα χερια του ειναι ροζ και σαρκωδη , το μυαλο μου φανταζεται μια σκηνη με τον Χαρρυ να ερχεται κοντα μου και να με φιλαει και ο σφυγμος μου αυξανεται. Τι στο διαολο? Γιατι τον σκεφτομαι να με φιλαει? Δεν προκειται να ξανπιω ποτε. Λεπτα αργοτερα, το δωματιο αρχιζει να γυριζει και το κεφαλι μου ποναει. Τα ποδια μου με πανε στον πανω οροφο στο μπανιο οπου στεκομαι μπροστα απο την τουαλετα περιμενωντας να κανω εμετο. Τιποτα. Βιγκαω και σηκωνομαι ορθια. Ειμαι ετοιμη να γυρισω πισω στους κοιτωνες αλλα ξερω οτι η Steph δεν θα ειναι ετοιμη για ωρες ακομα.

Πριν προλαβω να σταματησω τον εαυτο μου τα χερια μου πιανουν το χερουλι της πορτας του δωματιου του Χαρρυ. Δεν εχει αλλαξει καθολου το δωματιο απο την προηγουμενη φορα μονο που αυτη τη φορα κινειται γυρω γυρω κατω απο τα ποδια μου. Το αντιγραφο απο τα ''Ανεμορδαμενα Υψη'' λειπει απο το ραφι οπου ηταν αλλα το βρηκα στο κομοδινο διπλα απο το ''Περηφανια και Προκαταληψη''. Τα σχολια του Χαρρυ για το μυθιστορημα παιζονται ξανα στο μυαλο μου. Προφανως το ειχε διαβασει πριν, και το καταλαβε πραγμα σπανιο στην ηλικια μας. Μαλλον επρεπε να το διαβασει για το μαθημα προχθες, για αυτο. Αλλα γιατι αυτο το αντιγραφο απο τα ''Ανεμορδαμενα Υψη'' ειναι εξω? Το πιανω και καθομαι στο κρεβατι, ανοιγωντας το βιβλιο στη μεση του. Τα ματια μου σαρωνουν τις σελιδες και το δωματιο σταματαει να στριφογυριζει.

Ειμαι τοσο αποροφημενη απο την Catherine και τον Heathcriff, που οταν ανοιγει η πορτα δεν την ακουω.

''Ποιο μερος του κανεις δεν μπαινει στο δωματιο μου δεν καταλαβες την προηγουμενη φορα?'' λεει ο Χαρρυ αποτομα. Η νευριασμενη του εκφραση με εκπλησει και με κανει να θελω να γελασω την ιδια στιγμη.

''Σ..συγνωμη εγω..''

''Βγες εξω'' λεει γρηγορα και εγω τον κοιταζω με θυμο. Η βοτκα ειναι ακομα φρεσκια στον οργανισμο μου, πολυ φρεσκια για να αφησω τον Χαρρυ να μου φωναζει.

''Δεν χρειαζεται να εισαι τοσο κόπανος!'' Η φωνη μου βγαινει πολυ δυνατοτερη απο οτι προοριζοταν.

''Εισαι στο δωματιο μου, ξανα μετα που σου ειπα να μην ξαναμπεις. Οποτε βγες εξω!'' φωναζει, κανοντας μερικα βηματα προς το μερος μου.

''Γιατι δεν σου αρεσω?'' Δεν ειμαι σιγουρη τι με επιασε να τον ρωτησω αυτο. Δεν νομιζω ο ηδη πληγωμενος εγωισμος μου μπορει να αντεξει την απαντηση