SARMAŞIK (Tamamlandı)

özel bölüm 1

Aslında bu yoktu öyle bir içimden geldi :)

Hiç uyanmak istemiyordum. Son günlerde  bebekler beni o kadar çok yoruyordu ki.. Günlük işleri yaptıktan  sonra yığılıp kalıyordum koltuğa. Alime bile düzgün vakit ayıramıyorum. Bugün tam 8,5 aylık oldular. Üçüz  oldukları için erken doğum  olma ihtimalini biliyordum bu yüzden daha çok dikkat ediyordum kendime. Alim bir dediğimi iki  etmiyor ve bana elinden geldiğince  destek olmaya çalışıyordu.  Bazen dalıp  gittiğimde sadece sarılmakta buluyordu çareyi. Anne ve baba hasreti çektiğimi  anlıyordu. O kadar korkuyordum ki başlarda. Nasıl anne olacağım?  Ben bir şey  bilmezken evladıma nasil bir şey öğreteceğim?  Bu sorular hep kafamın  içindeydi. Çareyi zır zır ağlamakta Alime sarılmakta ve ebeveyn kitaplarında bulmuştum. Bilinçli  çocuk yetiştirmek önemliydi.

Oturduğum  camın köşesinden çalan telefonla kalktım  Alim arıyordu. Annemler köyden gelmediği için  evde yalnız olmam onu korkutuyor ve günde 2 3 kez arayıp kontrol ediyordu.

-Alimmm, diye açtım  telefonu. İnsanın sevgisi eksilmez mi? Eksilmiyordu.

-Alinin canı ne yapıyorsun bakalım var mı sancın ağrın?

-yook iyiyim. Her zamanki gibiler canım midem  de yanmıyor sen ne yapıyorsun yoğun musun bugün?

-iyi bakalım üzmesinler annelerini. Yoğun değil çok şükür hatta erken çıkacağım iki saat belki bi yerlere gideriz, ne dersin?

karnımda tekme hissettim. Aliyle ne zaman konuşsam birazcık sessini duysalar böyle oluyordu işte. Babalarını hissediyorlardı.ilk aylarda düşük korkusuyla çok bir sey yapmamıştık. Ama bu tehlike geçtikten sonra hayatımda çocuk olmuştum  yeniden. Ya hamile kadın içinde kalmasın diye lunaparka götürülür mi hiç?  2 gün düzelmemişti  midem. Ama değmişti.

- Olurr  hazırlanır beklerim seni hem bana da iyi gelir sıkıldım evde

- tamamdır dikkat et kendine ve bebeklerimize öpüyorum  sizi

-Bizdee Allaha emanet ol

Huzurluydum  yıllar  sonra. O kadar çektiğimi cefanın  sonunda sefa sürebiliyordum. Önüme yine engellerin çıkacağını biliyordum ama yanımda ali olduktan sonra hepsinin üstesinden gelebileceğimizi de biliyorum  artık.
Alim gelene kadar ortalığı  toparladım ağır is yapamıyorum. Ayakkabı bile giyemiyordum karnımdan dolayı ve ne yalan söyleyeyim bebeklerime bir şey olur diye ödüm kopuyor onları biran önce sağlıkla kucağıma almak istiyordum. Alimden gelen mesajla gidip güzelce giyindim. Rahat bir elbise giyindim çünkü yalnızken en rahat gidebildiğin şey buydu. Dışarıdan gelen korna sesiyle rahat dışarı sandaletlerimi giyip çıktım ve beni arabada bekleyen alimin yanına oturdum ve evet nefes nefese kalmıştım.

-Hoş geldin bebeklerimin annesi

Hosbulduk diyip yanağına bir öpücük kondurdum. Bu adam benim Her şeyimdi.

-Nereye gidiyoruz çok sıkılmıştım iyi oldu vallahi

-Neden  söylemedin sıkıldığını daha önce giderdik gezmeye

Benim düşünceli Alim. Bugünlere şükürler olsun.

-Alim iki adım atıp yoruluyorum zaten fil gibiyim ve biliyorum gideriz ama bir şey olur diye korkuyorum ve şey bir de sanırım sensiz  gitmek istemiyorum.

Ellerimi göbeğimi koyup başımı eğdim. İçimdeki minik canavarlar babalarını özlediğini belli ediyorlardı bugün ayrı bir hareketlilerdi.
Alim eleni çeneme koyup gözlerine bakmayı sağladı .

-seni deli gibi sevdiğimi biliyorsun değil mi? Bir lafına dünyaları  sereceğimi ? Sizin için her şeyi yapabileceğimi..

Elini karnıma uzatıp okşadı.