Życie każdego człowieka, każdego zwierzęcia, każdej żywej istoty może zmienić o sto osiemdziesiąt stopni, w każdej chwili. Nasz los jest zapisywany na pergaminie. Myśląc, że możemy zmienić swoją przyszłość, również podążamy drogą, jaką ktoś nam powierzył, zapisał na brudnej kartce. Wydarzenia, jakie zdarzają się w naszym życiu, ludzi, których poznajemy, sytuacje, przez które przechodzimy to wszystko... to jest zapisane w naszej karcie życia. Wszyscy rodzimy się z wadami, każdy z nas, każdy z osobna posiada niedoskonałości, które nie raz potrafią przewyższyć nasze cechy. Możemy nazwać to upośledzeniem, naszą ludzką ułomnością doprowadzającą wielu do krzty wytrzymałości w tym pięknym świecie.
Co wtedy? Co, gdy wady opanują nasze ciało? Kim wtedy jesteśmy? Kim jestem ja?
Czy zabijając ludzkość, mogę nazwać swoją osobę Bogiem? W momencie wejście do domu, czy to oknem, czy drzewami, czy balkonem to ja ustalam zasady, ja zdecyduje czy ktoś będzie żył. Człowiek jest istotą kruchą, pozbawiony skorupy i oddechu, umiera. To zabawne, myśleć o ich marzeniach, radościach, planach jakich mogli się podjąć, zanim spotkali mnie. Każdy dom, który odwiedzam, zostawiam w nim prezent niczym Święty Mikołaj z Laponii. Pozostawiam ludzi, ale już nie tych niedoskonałych, zmienionych, nowych, z wiecznym wyrazem szczęścia na twarzy, który zabierają ze sobą aż do grobu. To cudowne, nieprawdaż? Nóż wbity w delikatne ciało, czy to kobiety lub mężczyzny jest niczym kredka koloru czerwonego na kartce. Za pomocą tego narzędzia mogę rysować swój świat, kształtować rzeczywistość i zmieniać, zmieniać to, co mi się podobać. Czy nie tak robią właśnie artyści? Z czegoś, co jest niczym – tworzą coś wielkiego, coś, co ludzie podziwiają potem latami.
Patrząc w lustro, uderzyłem białymi niczym śnieg, dłońmi w zlew. Moja twarz, życie i kredka w postaci ostrej brzytwy, jaką dzierżyłem teraz przy swoim boku. Gdy człowiek się zmienia, może przynieść to dwa skutki. Jeden, oczekiwany i drugi, uboczny, bardzo niepożądany. Jeśli miałbym zastanowić się nad sobą, nie żałuje zmiany. Nie każdy może zostać Bogiem, zmieniać ludzką przyszłość. To dar, który trzeba wykorzystać w korzystny sposób! Więc dlaczego, gdy zabijałem rodziców, patrzyli na mnie z przerażeniem? Dlaczego Liu, kochany młodszy braciszek płakał, gdy przyciskałem nóż do jego gardła, chcą go tylko poprawić? Oni nie rozumieją – Tak mi się wydaje. Pozostali w erze średniowiecza, karmiąc swoje ciało ckliwościami i sentymentem. Marność.
Człowiek powinien dążyć do doskonałości, doskonałości, którą osiągnąłem właśnie ja, Jeff. Porzucając obawy, strach, rodzinę, możemy stać się kimś więcej niż kruchymi istotami bez skorup. Życie ludzkie i tak nie jest nic warte. Rodzimy się po to by i tak na koniec umrzeć, więc czym winię, przyśpieszając ten proces z efektem? Nigdy nie czułem, abym zrobił źle. Krzyk agonii, jaki słyszę, gdy moją kredką udoskonalam świat, wprawia mnie w ekstazę. To wręcz podziękowanie za moją ciężką pracę, niesamowite! Każdy dom i osobnicy w nim reagowali tak samo. Najbardziej zabawni byli samobójcy, jakich spotkałem parę razy podczas swoich tułaczek. Chcieli umrzeć – więc chciałem pomóc. I za każdym razem, ten sam scenariusz. Gdy podchodzę, krzyczą, a potem uciekają. Jeszcze żadnego z nich nie puściłem wolno, ich rozpacz odbierając jako podziękowanie.
Wsunąwszy palce w smoliste włosy, westchnąłem, a potem zachichotałem. Odkąd zacząłem naprawiać losy ludzi, nigdy nie czułem smutku czy strachu. Wiecznie uśmiechnięty człowiek – Oto ja! Bóg kazał się dzielić, a więc tak robię. Niczym Święty Mikołaj z Laponii, odwiedzam ludzki dom i zostawiam prezent, ciebie, martwego, z wiecznym wyrazem szczęścia na twarzy.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Cosplay użyczony przez: pociagpociag (instagram)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
