მე და ნესი ჩემს საწოლზე ვწევართ და დაკვირვებით შევყურებთ ჩემს ჭერზე გაკრულ მნათობებს.
ოთახში დაბუდებული სიჩუმეს , ჩემი არეული სუნთქვა სძენდა პანიკას .
ჩუმი , უსიტყვო პანიკა .
თვალებზე ცრემლები გაუაზრებლად ჩამომიცურდა .
ჯერ არაფერი იყო , არაფერი და ეს ყველაფერი უკვე იმდენად მაშინებდა წამოსახვით საზღვრებში მთელი მონდომებით მაქცევდა .
- დონატები რატომ არ წამოვიღეთ ? - ღრმა ამოსუნთქვას ამოვაყოლე კითხვა და წამოვჯექი .
- მადა არ გქონდა .. გინდა ვილაპარაკოთ ?
- მგონი , მინდა .. - ფეხზე წამომდგარმა ფაარდა გადავწიე . მთვარემ ნაწილობრივ შთანთქა სიბნელე და ნესის სილუეტიც მეტად შესამჩნევი გახდა - ვერ ვხვდები ნესი , ვერ ვხვდები რატომაა რთული .. ამდენად რთული ..
- გიყვარს .. ის არ არის უბრალო კაცი რომელთანაც გაერთობი .. რეალურად სერიოზული ურთიერთობა შენც არ გინდა , ყველაფერს ახლა იწყებ , ყველაფერი ახალია და მარტივი იქნებოდა მისდამი უბრალოდ ინტერესს რომ გრძნობდე .. ლამაზ მოგონებად დარჩებოდა ..
- პირდაპირ მითხრა რომ ჩემგან სე*სის გარდა არაფერი უნდა .. ეს ბევრ აზრს მიჩენს ..
- თავი დაიზღვია , იცის მიახლოებით ალბათ ხვდება კიდეც ... თან ნაცნობი , ადვილად მისაღები და თან უცხო ხილი ხარ ..
- რა უნდა ვქნა ?
- რა გინდა რომ ქნა ? რეალურად რა გინდა ლაილა ?
- მასთან მინდა .. ძალიან , ღმერთო .. - სახეზე ავიფარე ხელები და მისი თვალების გახსენებისას უნებურად გამეღიმა .
- მაშინ რა გაჩერებს ?
- ეჭვები , ეჭვები რომელსაც საკუთარი თავი მიჩენს .. ჩვენს შორის სხვაობაც და ის რომ შეიძლება ..
- არ შეიძლება არასაკმარისი იყო ლაილა , ისე არ შემოგთავაზებდა , არ გეტყოდა .. - მაშინვე გააპროტესტა ჩემი დაუსრულებელი წინადადება ნესიმ და მის მხარზე ჩამოდებულ თავში თითები შემიცურა .
