Corrode. [Charles Leclerc]

{Ventisette}

Charles dribbelde naar beneden en zuchtte eens te meer diep, omdat hij wist dat zijn schema er deze week niet gemakkelijker op werd en hij misschien weer voor enkele zaken op pad moest gaan.

De tweede en de derde keer dat Charles 's nachts uit bed moest voor een noodgeval hadden al plaats gevonden en Joanne was net zo bang, bezorgd en uitgeput als de eerste keer. De week was bijna ten einde en Joanne had nog steeds geen moment gevonden om hem privé te vertellen dat ze zwanger is. Ze werd elke keer nerveuzer en meer opgewonden. Hij moest het weten en zij hield zich in. Ze voelde hoe ernstig deze zaak van de huidige aanvallen op zijn partners was, en als er een moment zou zijn waarop Charles zijn pakhuis of het casino aangevallen zou worden, wilde ze hem niet afleiden met het nieuws, maar tegelijkertijd draagt ze zijn baby, hun baby en hij had het volste recht om het te weten voordat het te laat zou zijn. De vorige keren was Joanne na een uur rustig geweest, maar deze nacht kon ze geen rust vinden. Ze ijsbeerde heen en weer in de slaapkamer, de gordijnen opzij geschoven zodat ze de koplampen van zijn auto kon zien terugkeren naar de veranda. "Mam?". Ze bevroor op haar plaats, het was niet de stem van haar zoon.

"Waar is papa?". vroeg Jules en ze beet op haar onderlip toen hij haar 'mama' had genoemd. Ze vergat even haar eigen zorgen, haar moederinstincten trapten volledig in toen ze voor Jules zijn slaperige gestalte knielde. "Je vader heeft een melding gekregen dat de deuren van het pakhuis niet goed genoeg op slot zaten. Hij gaat er net heen om het te controleren". Zei ze tegen hem, haar hand strelend over zijn gezicht, zijn ogen droop en het was duidelijk dat hij plotseling wakker was geworden van Charles zijn vertrek. "Okay". mompelde Jules. "Wil je me instoppen?" Vroeg hij hoopvol toen Joanne weer opstond. "Natuurlijk, schat". Ze stemde in en hij liep voor haar uit naar zijn slaapkamer. Op zijn nachtkastje brandde een klein lampje en hij kroop weer in bed. Joanne trok het dekbed tot op zijn borst en ging aan de zijkant van zijn bed zitten. "Ga maar weer slapen, oké? Ik ben hier als je me nodig hebt". Zei ze en hij knikte weer, zijn slaperige ogen keken haar aan voordat ze het licht uit deed. Ze liet een diepe zucht nadat ze de deur van zijn slaapkamer weer gesloten had, blij dat ze erin geslaagd was kalm te blijven. Hij had haar moeder genoemd.

Joanne wist dat hij gewoon moe was en dat het misschien automatisch ging, maar hij had in acht jaar niemand moeder genoemd en het moedigde haar alleen maar meer aan om Charles te vertellen dat ze zwanger is. En ze was niet van plan nog langer te wachten. Charles kwam na een uur terug en ze wachtte tot hij naar boven zou komen, maar nadat de lichten van zijn auto waren uitgeflikkerd, kwam hij niet als eerste naar haar toe. Joanne baande zich langzaam een weg naar beneden, terwijl ze het gemompel en gefluister van zijn mannen hoorde. Hun geluiden verstomden toen ze op de laatste trede stond, Mick's ogen richtten zich meteen op haar. "Waar is hij?" vroeg Joanne, terwijl ze om zich heen keek naar de paar mannen die daar stonden en blijkbaar allemaal plotseling hun tong verloren hadden. "Moet ik mezelf herhalen?" vroeg ze nu, haar stem iets luider terwijl haar wenkbrauwen samengroef. "Mevrouw, hij is in zijn kantoor, maar ik denk niet dat u mee moet...". Joanne was al op weg naar zijn kantoor, zijn deuren vlogen open toen ze binnenkwam en hem op zijn bank zag zitten, zijn button-up gescheurd en hij hield een natte handdoek tegen zijn zij. "Joanne". Hij kreunde, hij wilde niet dat ze hem zo zag.

"Oh mijn god". Joanne voelde haar knieën slap worden. "Ik ben oké, een kogel heeft me geschampt, niets ergs". zei Charles, maar hij had duidelijk pijn en het was duidelijk dat de wond vrij groot was, anders zou het niet zo erg bloeden. "Niets ergs?" Herhaalde ze, haar ogen wijd open, hem volgend terwijl hij opstond van zijn bank en de fles sterke drank van het bijzettafeltje pakte, een tamelijk grote slok nemende van de sterke whisky voordat hij wat op de handdoek goot en het op de wond depte. Zijn onderbuik spande zich als reactie terwijl hij de verbanddoos pakte en zichzelf begon op te lappen. "Dit moet stoppen, Charles". zei Joanne omdat hij niet op haar vorige woorden had gereageerd. "Het kan niet ophouden, Joanne, het is mijn werk". antwoordde Charles terwijl hij de witte bondage om zijn middel wikkelde. "Het kan wel ophouden!" Haar stem verhief zich. "De vorige keer was het maar een blauwe plek en nu werd je bijna neergeschoten. Wat als je de volgende keer wordt neergeschoten? Wat als je-". "Joanne, alsjeblieft, kalmeer. Ik red me wel, ik-".

"Ik ben zwanger, Charles". Zei Joanne, met waterige ogen terwijl ze hem aankeek. Charles zijn hoofd schoot omhoog en zijn hart sloeg een slag over, hopend dat ze die woorden niet had verzonnen om zijn aandacht te trekken. "Ik ben zwanger". Herhaalde ze. Charles nam afstand van zijn bureau en nam haar in zijn armen. Hij zoende haar zo hard dat ze zwoer dat haar lippen bijna gevoelloos waren. "Krijgen we een baby?" vroeg Charles, zijn stem brak zachtjes toen hij zijn voorhoofd tegen het hare legde. Joanne knikte. "Ik was moe, duizelig en misselijk, daarom adviseerde Annemarie me om een test te doen. Die is deze dinsdag positief uitgevallen. Ik wilde het juiste moment vinden om het je te vertellen". Ze grinnikte, dit moment was niet precies wat ze in gedachten had, maar zijn reactie rukte op alle mogelijke manieren aan haar hart, maakte haar emotioneel omdat hij niet bang was om zijn blije tranen te laten zien. "Ik moet nog steeds mijn partners gaan helpen als ze bellen. Het enige wat ik kan doen is extra beveiliging meenemen. Jij en de kinderen komen altijd op de eerste plaats, Joanne. Ik maak rationele keuzes". zei Charles terwijl hij haar wang vastpakte. "Heb je de dokter van het huis al gezien?" Vroeg hij.

Ze schudde haar hoofd. "Wilde samen met jou een afspraak maken". Zei Joanne. "Dat doen we als eerste, nadat we geslapen hebben". Charles neuzelde zijn neus tegen de hare. Joanne humde instemmend. Ze maakten hun weg naar boven en Charles ontdeed zich snel van zijn kleren en waste het opgedroogde bloed een beetje weg. Zijn zij was pijnlijk, maar het bloeden was grotendeels gestopt. Hij wikkelde het in schone bondages voordat hij zijn weg naar Joanne maakte. Ze lag al in bed en hij besefte dat hij dit uitzicht deze week al te vaak had gezien, het uitzicht waarbij de wekker een tijd van 3 uur in de nacht aangaf, zij alleen in bed lag en hij net thuis was gekomen. Charles sloot de gordijnen nog wat meer en slikte hard. Dat ze hem vertelde dat ze zwanger is, bracht hem meteen weer met twee benen op de grond. Zijn werk was een grote factor in hun leven en hij besefte dat die factor deze week te groot was geweest. Niettemin was het nieuws verbazingwekkend en hij dacht bijna dat ze een grapje maakte. Zijn hart sloeg een slag over toen hij naar haar keek, opgekruld onder het dunne dekbed.

Charles kwam bij haar in bed liggen en hij steunde op zijn elleboog, terwijl hij op haar neerkeek. Joanne voelde zijn vingertoppen over haar gezicht strelen. "We krijgen een baby". Charles zuchtte, in de wolken met de gedachte een kleine baby te hebben, die van hem was, gemaakt samen met de liefde van zijn leven. De baby zou alle liefde krijgen en nu ook van een moeder. "Als je een beetje geduld hebt". grinnikte Joanne. Charles liet een ademloze lach horen. "Geen sprake van dat ik geduld heb". Zei hij. "Ik kan niet wachten om je een mooie mama te zien worden". Zei hij terwijl hij haar voorhoofd kuste. Joanne glimlachte en legde haar hoofd op zijn borst.