Her belayı kendine çekebilecek potansiyelde olan muhabirimiz ile belalardan hiç hoşlanmayan yakışıklı başkomiserimizin tatlı aşk haberine hoş geldiniz...
Işık Yıldız & Atilla
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Çok kötü bir huyum vardı. Eğer birinin başına absürt bir olay geldiğinde büyük bir sorun yoksa çok gülerdim. Yerlere yatar gülerdim. Hatta üstünden bir yıl geçse de gülerdim.
Şimdi tam olarak bunu yaşıyordum. Artık karnım ağrımıştı gülmekten. Yüzümdeki gülümsemeyi saklayarak yandaki büfeden buz alıp telefon ile konuşan Melih'e doğru ilerledim. Biraz önce ben olmasam iki kadın tarafından paralanacaktı.
Ama ona söylemiştim. Yapma demiştim. Kadın kavgasına öyle bir anda girilmez demiştim. Ama beni dinlememişti.
Yanına yaklaştığımda bana bakarak telefonu kapatmıştı ve kapatırken söylediği isimle adımlarım duraklamıştı.
Atilla ile mi konuşuyordu yani?
Telefonu cebine koyarak bana doğru adımladı. Ne kadar Atilla konusuna takılıp kalsam da saçlarının halini görünce tekrar kahkahamı koyverdim.
Homurdanmaya benzer bir ses çıkarıp ters ters bana baktı. "Acıyor tabi. Öldüreceklerdi beni ya."
Gene haline kahkaha atıp ona bakmaya başladım. "E şikayetçide olmadın."
Yüzünü buruşturdu. "Bir daha o iki kadını görmek isteyeceğimi zannetmiyorum. Hadi beni eve bırak yemin ederim her yanım ağrıyor." Söylenerek arabasına doğru ilerlemesini gülerek izledim ve ardından yürümeye başladım.
Yaklaşık on dakika sonra akşam trafiğinde milim milim ilerliyorduk. Melih yorgun olduğunu söyleyerek arabayı benim kullanmamı istemişti.
"Ben şimdi size mi süreyim arabayı, yoksa bana mı?"
Alnına tuttuğu buz torbasıyla bana baktı. "Yok sana sür. Ben seni bıraktıktan sonra kendim giderim eve."
"Emin misin? "
"Emimin."
Söylediklerine başımı sallayıp benim evimin olduğu tarafa dönecek sağ şeride geçtim. Yola çıktığımızdan beri aklımda olan soruyu sormakta kararsız kalarak Melih'e baktım.
