𝐎𝐧𝐜𝐞 𝐚𝐠𝐚𝐢𝐧💔(𝐄𝐧𝐝)

ភាគ១២:កំហុសឆ្គង💔

«លោកប្រុសអ្នកប្រុសហាវកើតអី»អ៊ំលីមកសួរពេលឃើញរាងក្រាសបីរាងស្ដើងដែលគេងលក់
«គេមិនកើតអីទេអ៊ំគ្រាន់តែគេងងុយគេងប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំយកគេទៅសម្រាកសិនហើយ និយាយចឹងអ៊ំជួយធ្វើអាហារណាដែលបំប៉នគេ និងកូនផង»
«អ៎ ចាលោកប្រុស»
«កូន..បំប៉នកូនអ្នកណា»
«ឯងកុំចេះដឹងរឿងចាហ្វាយពេកយ៉ាត់ដេកតាមចិញ្ចើមថ្នល់»
«បាទអ៊ំខ្ញុំដឹងហើយ»
«តោះទៅធ្វើការងារ»
«បាទ»
ក្នុងបន្ទប់....
«ភ្ញាក់ហាស សម្រាកបន្តិចទៀតទៅ»
«ខ្ញុំស្រេកទឹក»
«នៅនឹងហើយចាំខ្ញុំទៅយកអោយ»
«អរគុណ»យូហាវក៏យកទឹកមកផឹកក្អឹកៗ
«ពេលនេះកូននេះជាកូនខ្ញុំហើយ»
«........»
«ឯងគិតថាខ្ញុំភ្លើអត់ដឹងអ្វីមែនទេ»
«ខ្ញុំមិចនឹងហ៊ានគិតបែបនេះទៅ»
«ខ្ញុំតេប្រាប់ម៉ាក់សិន»អត់យល់ទេហេតុអីក៏រាងក្រាស
សប្បាយចិត្តដល់ម្លឹង
«......»រាងស្ដើងសំងំគេងព្រោះមិនដឹងថារាងក្រាស
តេទៅម៉ាក់គេនិយាយពីរឿងអី
[អាឡូម៉ាក់]
[យើស...អាកូនចង្រៃបាត់ក្បាលទៅណា២~៣អាទិត្យនឹង]
រាងក្រាសបើកSpeakerអោយឮ
[ម៉ាក់...កូនមានរឿងចង់ប្រាប់]
[សុំអារឿងល្អម្ដងមក]
[ប្រាកដជាល្អហើយ]
[និយាយមកយើងមានកិច្ចការត្រូវធ្វើ]
[ប៉ានៅទីនោះដែលទេ?]
[នៅ...មានអីក៏និយាយមកតិចទៀតយើងត្រូវទៅលេងកូនប្រសារ និងចៅយើង]
[ម៉ាក់ទៅផ្ទះអាប៉ូមែនទេ]
[មែនហើយយើងមានកូនប្រសារ និងចៅឯណាទៀតបើក្បាលឯងមិនដឹងកាលរៀបការផង]
[ឆាប់ៗនេះណាម៉ាក់]ត្រង់នេះធ្វើអោយបេះដូងអាហាវ
លោតញ៉ាប់
[ហឹម..ឯងនិយាយមែន?អ្នកណាស្រឡាញ់ក្បាលឯងទៅយើងចង់ដឹងដល់ហើយ]
[ខ្ញុំប្រាកដជានាំគេទៅជួបម៉ាក់ ហើយថែមទាំងនាំចៅម៉ាក់ទៅជាមួយដែល]
[ឪវាអាកូនចង្រៃយើងវាធ្វើអោយកូនគេមានផ្ទៃពោះហើយ]
[នែអាChengឯងទៅធ្វើអោយអ្នកណាមានកូនហាស]
លោកWangស្រែកអោយរាងក្រាស
[ហឹមចឹងបានមិនចង់ប្រាប់ហាស]និយាយតិចៗម្នាក់ឯង
[ប៉ាគេជាមនុស្សដែលខ្ញុំស្រឡាញ់]អាហាវហូរទឹកភ្នែកឈូរព្រោះគេគិតថាមនុស្សដែលរាងក្រាសស្រឡាញ់គឺយូឡាវ
[ចុះគេស្រឡាញ់ឯងទេ មិនែនទៅបង្ខំគេទេណាយើងប្រាប់អោយហើយ]
[គេ...ខ្ញុំក៏មិនប្រាកដដែលតែចាំខ្ញុំសួរគេសិន]រាងក្រាសដៀងភ្នែកទៅមើលរាងស្ដើងដែលគេងបែរខ្នងដាក់ខ្លួន
[យើងហត់ជាមួយឯងណាស់ បានហើយ។យើងទៅលេងកូនប្រសារយើងហើយ]
[បាទជម្រាបលាអ្នកម្ដាយ]
«ឯងឮអស់ហើយមែនទេ?»
"មិនអោយមិចបើបើកសម្លេងខ្ទរពេញបន្ទប់នោះ"
«ចាត់ទុកថាខ្ញុំមិនបានឮចុះ»សម្លេងក្រងួរៗ
«ឯងកើតអី...យំមែនទេ?»
«ទេ...ខ្ញុំមិនបានយំ»
«កុំមកកុហកបែរមកមើលមុខយើងមកចឹង»
«មិចក៏ឯងយំ»
«លោកដោះលែងខ្ញុំទៅ ខ្ញុំមិនបានជំពាក់លោកទេ ហើយកូននេះខ្ញុំចិញ្ចឹមម្នាក់ឯងបាន»យូហាវមិនចង់យំទេតែទឹកភ្នែកវាចេះតែហូរមក
«ខ្ញុំមិនដោះលែងឯងទេ»
«ហេតុអី?លោកក៏រកឃើញមនុស្សដែលលោកស្រឡាញ់ហើយ ខ្ញុំជាមនុស្សមិនមែនដុំថ្មមិនមែនមិនចេះឈឺឯណា»
«ឯងស្រឡាញ់យើងហេស»
«ទេ....»
«ឈប់កុហកទៀតទៅ និយាយមកថាឯងស្រឡាញ់យើង»
«ខ្ញុំត្រូវទៅផ្ទះចាន់វិញហើយពីពេលនេះទៅពួកយើងគ្មានស្អីត្រូវពាក់ពន្ធ័គ្នាទៀតទេ»យូហាវក្រោកចេញពីគ្រែតែក៏ដួលទៅទៅការ៉ូដោយសារអាកំណាត់ក្រោមវានៅឈឺដើរមិនកើតគ្រាន់ឈរឡើងញ័រជើង
«ឯងមិនអីទេហេស បើដើរមិនកើតកុំប្រឹងពេក»
«បើចឹងលោកជូនខ្ញុំទៅៗ»រាងស្ដើងងើយមើលមុខរាងក្រាសដែលឈរពីមុខ
«ឯងកុំរឹងពេកនៅជាមួយយើងហើយ»
«ទេ...ខ្ញុំចង់ទៅវិញ»
«....»រាងក្រាសអោនទៅខាំកញ្ចឹងកសខ្ចីនោះឡើងចេញឈាម
«ឈប់ទៅខ្ញុំឈឺ....»រាងក្រាសក៏ឈប់ហើយបីយូហាវដាក់
លើគ្រែវិញហើយដណ្ដប់ភួយអោយ
«សម្រាកទៅ»