Merhaba!
Bu selamım yanındaki ayıcığa sarılıp uyumak yerine sığınıp uyuyanlara!
Oy ve yorumlarınız için şimdiden teşekkür ederim.
İyi okumalar!
Bölüm şarkısı: Candan Erçetin- Ben Kimim?
Her gözün takıldığı o bir içim su yüzü
Özenle, incelikle yaratan şu saatler
Birer zalim olup da vurunca yaman gürzü
O eşsiz güzellikten kalmaz hiçbir hoş eser.
Durmak bilmeyen zaman, yazı söküp götürür,
Yok eder iğrenç kışın kucağına atarak;
Özsu, ayazda donar, sağlam yapraklar çürür:
Güzellik kar altında, her yöne çıplak, çorak.
Özsuyu çiçeklerden çekip almamışsa yaz,
Cam duvarlar içine kapatmamışsa onu,
Güzel göçüp gidince güzellikten iz kalmaz:
Gelir, kendisi gibi, anılarının sonu.
___Özsuyu çekilmişse, kış gelince o çiçek
___Kupkuru kalsa bile, tatlı özü sürecek.
William SHAKESPEARE
Yaşımın parmaklarıma sığdığı zamanlarımda korkum ölmekti. Çocuksu ama olması gereken bir korkuydu. Süt çocuğuydum, annemin kokusundan ayrılmaktan korkuyordum. Çünkü içimde var olan büyük bir inanç vardı:
Beni, annemden ancak ölüm ayırabilirdi.
Kimin öldüğünün hiçbir önemi yoktu. Annem ya da ben... Ölüm her haliyle kötüydü.
Yaşım ilerledi. O kadar ilerledi ki parmaklarıma sığmaz oldu. O zaman korkum da değişti. Ölümü kabullendim. En az doğum kadar normal olduğunu, yaşamın bir yerde son bulması gerektiğini anladım. Hoşuma giden bir kabulleniş değildi. Dilerdim ki tüm insanlık sonsuza kadar yaşasın, herkes sevdiği ile olsun. Sonsuza kadar.
Yaşımın içime dahi sığmadığı deli dolu zamanlarımda ise hayatımın ikinci ve en büyük gerçeğini kabullendim.
Birbirini seven iki insanı sadece ölüm ayırmazdı. Bazen üçüncü bir kişi bazen mesafeler ayırırdı. Ama mutlak gerçek belliydi.
Taraflardan biri vazgeçtiğinde ayrılık o evin eşiğinde yatıyordu.
Öyle de oldu.
17 yaşımda annemden üçüncü bir kişi için vazgeçtim. Araya mesafeler koyarak ayrılığı pekiştirdim. Hayat bizi öyle bir evreye getirdi ki ne annem ne ben ayrılığı o eşikten kaldırmak istemedik. İkimiz de ayrılığı besledik, birbirimizden habersiz.
Sonra üçüncü gerçeği gördüm.
Sonsuz yaşam herkesin hak ettiği bir şey değildi. Bir çiçeği sulamaktan, birini sevmekten, insan gibi yaşamaktan aciz insanlar için ölüm haktı.
Tıpkı yaşamı boyunca huzura erişemeyen iyilerin huzura kavuşmasının hak olduğu gibi.
Her dinin vaat ettiği o gerçeğe inanıyorum. İyilerin yaşamları sona erdiğinde kazanacağına.
YOU ARE READING
66. Sone
General Fiction"Hayattaki tüm soyut kavramları somuta dökecek olsaydım eğer bunu bir satranç tahtasının üstüne dökerdim. İlk taşım piyon, şüphesiz umudum olurdu. Önemsemediğim, nasıl olsa bundan çok var dediğim, ilk vazgeçtiğim. İlk öne sürdüğüm. İkinci taşım at...
