Müziğin dili

Konuşmak değildi her şey.

Mutlu bir lise hayatına ilk adımı atmak üzere yola çıkmak üzereydim. Acaba nasıl bir yer? Dizilerdeki gibi miydi? Cidden hayatımın en güzel zamanları, en sıkı arkadaşlıkları burada mı geçecekti? Umarım öyle olur çünkü bir şekilde artık arkadaş edinmem gerekiyordu. Her ne kadar annem ısrar etse de en azından kendim için yapmalıyım, zorundayım...

"... Yeşim, sana sesleniyorum kızım! Duymuyor musun beni?" Annemin sesi ile kendime gelirken sessizce odamdan çıktım ve mutfağa indim.

"Efendim anne?" Acaba kötü bir şey mi yaptım? Ya da bu dediğim mi kızdırdı onu? Öfkelendirmiş olabilir miyim?

"Miniğim kahvaltı hazır onun için çağırdım seni." Bir süre beni süzdü ve değişik bir bakış attı. "Kızım iyi misin? Rengin atmış."

"İyiyim anne sadece erken uyanmaya alışmam uzun sürecek. Yeşil gözlerim kısılana kadar gülümsedim ve çay kupamı alıp yudumlamaya başladım.

"Baban gelir birazdan. Okula seni o bırakacak." Sanırım hala benim yüzümden muhattap olmak zorundalardı...

"Anne... Benim yüzümden babamla konuşmak zorunda değilsin. Ben minibüs ile de gi..."

"Kızım kafana takma sen onu." Annem gülümseyip topladığı tezgaha yaslandı ve eline aldıpı mutfak havlusu ile ince ellerini kuruladı.

"Tamam anne." Çayımı bitirip sağlam bir kahvaltı yaptığımda ise anneme sıkıca sarıldım. Çantamı odamdan alıp kapıda babamı beklemeye başladım.

❦

Tüm gün boyunca hocalar ile tanışmıştık. Bunu hiç sevmiyordum. İlk hocalar kendini tanıtıyor sonra bizden bunu istiyorlardı. Ben konuşurken herkes bana bakıyordu ve sevmediğim kısım da buydu.

Çıkış zili çaldığında yavaşça çıkış kapısına doğru yürüyüp etrafa bakmaya başladım, babam gelmişti. Hızla arabaya bindim ve gülümsedim.

"Gelmene gerek yoktu..."

"Olmaz öyle kızım." Babam gülümseyip arabayı çalıştırdı ve sürmeye başladı. "Diyorum ki bugün bir kafeye gitsek, oturup kahve içsek?" Ne zamandır yapmıyordum ve buna cidden ihtiyaç duyuyordum.

"Tamam, nereye?" Babam bir süreliğine bana dönüp göz kırptı ve gülümsedi.

"Sürpriz." Küçük bir çocuk gibi ellerimi çırpıp yolu izlemeye başladım. Bir süre sonra sıkılmaya başlamış babama dönmüştüm.

"Nerede bu yer?"

"Az kaldı kızım." Kafası ile virajı gösterdi. "Şurayı dönünce hemen park edip ineriz.

"Tamam." Gülümsedim ve viraja dönerken ters yoldan bize gelen bir araba gördüm. En son duyduğum şey "Boyunluk takın kafasında ve boyununda hasar var." ambulans seslerinin arasında.

❦

Başımda hissettiğim ağrı ile gözlerimi açtığımda annem yanımda ağlıyordu açıkçası bu beni kötü hissettirmişti. Eğer kahve içmeyi kabul etmeseydim belki de en son döktüğü göz yaşı babamın ihanetine uğradığını öğrendiği zaman olacaktı... Yine benim yüzümden olmuştu her şey. Hiç bir şeyi beceremeyen Yeşim, bir şeyleri berbat etmeyi başardı...

"..." Ağzımı oynatmıştım ama sesim çıkmamıştı.

☾

'Hayır' diye düşündü kız. Bunu yaşamış olamazdı onu hayata bağlayan şey şarkı söylemekti ama şimdi...

Elini kaldırdı ve yardım istercesine ağlayan annesine baktı. Annesi de en az onun kadar mahvolmuştu. Annesi onu gördüğünde gözlerini silip minik kızının yanına yaklaştı ve elini tutup saçlarını okşamaya başladı.

"Bebeğim buradayım." Kırmızı gözleri ile gülümsemesi ne kadar gerçekçiydi bilmiyordu ama kızının ona cevap vermek yerine bakan gözleri ile gülümsemesi söndü.

"Neyin var?" Kekelemeye başladı ama kızın tek yaptığı şey gözlerinden akan yaşların saçları ile karıştıktan sonra yastıkla bir olmasına izin vermekti.

Kadın hızla kalkıp gördüğü ilk hemşirenin omuzlarını sıktı ve onu sarsarak konuşmaya başladı. "Kızıma ne oldu!" Eski  -ama hala sevdiği- kocasının kaybından sonra kızının bir şey diyemeden ağlaması hiç şüphesiz en çaresiz anlarıydı.

Bir şekilde kadını sakinleştirdikten sonra küçük kızın yanına onunla ilgilenen doktor geldi, kontrol etmişti. Gözünden kaçırdığını inanamıyordu ama ona kırzarmış yemyeşil gözler ile bakan kızın ses tellerinin zarar gördüğünü şimdi anlıyordu.

☾