Sensiz Olmaz||Tamamlandı||

Kalp Atışı Ve Sorun

"Uyumuyor musun?"

"Uyuyamıyorum... Mihrişah, seninle uyumayı özledim. Sensiz uyuyamadığımı biliyorsun... Tedavi de eklenince günüm uyanık geçmeye başladı sürekli." içimde beliren üzüntüye engel olamadım. Onunla uyumayı ben de özlemiştim.

Birlikte olduğumuz günden beri onunla uyumak birbirimize daha çok alışmamızı sağlamıştı. Kurt'un uykusu benimle düzelmişti. Ben de onun kokusuyla uyumayı kendime hobi edinmiştim resmen.

Onu özlediğimi daha net bir şekilde iliklerime kadar hissettiğimde gözlerim dolu dolu gözlerine baktım.

Kurt ayağa kalkıp önüme geldiğinde diz çöktü ve soğumaya başlayan ellerimi sıcacık avuçlarına hapsetti.

"Sensiz yapamıyorum Mihrişah. Yemin ederim yapamıyorum..." uzandı ve dudaklarını göz altlarıma değdirdi. Geri çekilip ela gözlerime bakmaya devam ettiğinde ağlamamak için kendimi zor tutuyordum.

"O gün sana öyle söylememeliydim ama sen öyle söylediğinde benim aklıma gelenler yüzünden seni göremedim... Çok kırdım... Ama çokta pişmanım güzelim." titremeye başlayan dudaklarıma bakıp iç çektikten sonra tekrar gözlerime baktı.

"Her ne olursa olsun sen çok haklısın... Sen çok güçlü bir kadınsın... Ama ben sen yokken güçsüzüm Mihrişah." dedi kabullenmişlikle.

Gözümden bir damla yaş akıp gitti. Gözleri küçük damlayı takip ettikten sonra elinin birini uzattı ve baş parmağıyla ıslanan yere dokundu.

"Ağlama gözünü seveyim... O inci yaşlarına kurban olurum ben."

"K-Kurt," diyerek titreyen sesimle konuştuğumda elini çekti ve yeniden elimin üzerine kapattı. "Söyle güzelim, söyle güzel gözlüm benim."

"Ben... Bebeğim..." gözlerindeki pişmanlık yeniden kendisini ele geçirdiğinde, gözleri karnıma indi.

"Bin defa daha özür dilesem geri gelmeyecek ama..." gözlerimden akan yaşlara baktı ama sanki buna katlanamıyormuş gibi gözlerini yeniden karnıma indirdi.

"Eğer beni affedersen... Bir daha anne olacağına söz veriyorum. Bu sefer ben de ona çok iyi bir baba olacağım. Ona da söz veriyorum..." dedi gözleri karnımda dalmış bir şekilde gezinirken.

O an öyle çok mutlu oldum ki, bir an yaşadığım şeyleri unutarak az kalsın ona sarılacaktım.

Ama ben yaşadığım o anları unutmadım.

Ve ona sarılmadım.

Yine de mutluydum. Sevdiğim adam bilmesede bebeğimizi kabullenmişti ama ya şimdi söylediğimde yeniden kabullenemezse? Tedaviye yeni başlamıştı ama ya kolaylıkla etkisinden çıkarsa?

Eli, beklemediğim bir an da karnıma dokunduğunda şok içinde kala kaldım. Kısa süreli duraksamanın ardından gözleri bana döndüğünde tepkimi zorlukla düzeltip kendime gelebilmek adına silkelendim ve elimi elinin üzerine koyup karnımdan çektim.

"O yaraya dokunmana izin veremem... Tedavi sürecin tamamlandığında yanında olacağım ama o zamana kadar lütfen benden seni affetmemi isteme." başını salladı hafifçe ve değişen gözleriyle bana baktı.

"Bir kez daha söz veriyorum güzelim. Her ne olursa olsun açtığım yaralarını kapatacağım."

Kurt'un geçmişini öğrendikten sonra ona olan kırgınlığım azalmıştı ama yine de affetmemiştim. Açtığı yara kabuk tutmak üzere olsa bile yine de o günü unutamazdım.

Ellerimi, avuçlarından tamamen kurtarıp yanaklarına dokunduğumda gözleri anında kapandı.

Uzandım ve yanağına tüy kadar hafif bir öpücük kondurup bir süre öylece bekledim. Bu hissettiğim şeyler onun sayesindeydi. Bana aşkı her şekilde öğretmişti.