The Last Waterbenders: The Warriors Of The Water

Het duistere bos

Het begon allemaal wanneer ik, Baptist een jonge watermeester aan het oefenen was met watersturing. Ik moest namelijk erg voorzichtig zijn zodat niemand mij ziet ,want als iemand me ziet kan ik worden meegenomen door de chi-blockers. Ik was in het bos naast een klein watervennetje een nieuwe watersturingstechniek aan het proberen en plots hoorde ik iets in de struiken. Ik nam snel wat water en vormde rondt mij een verdediging van water. Ik sloeg met een waterstraal in de struiken. 'ah' hoorde ik uit de struiken. Er kwam een meisje uit de struiken en ik vroeg wat ze hier deed. Ze vertelde dat ze Xenia heette en dat ze ook een jonge watermeester was uit een dorpje nabij. Ze zei ook dat ik al erg goed was met watersturing en vertelde dat ze ook een watermeester was. Ik vroeg haar of ze eens wou tonen wat ze kon. Ze aarzelde geen seconde en ging naar het watervennetje en bestuurde het watererg elegant. Plots deed ze iets wat ik niet kon. Ze kon het water veranderen in ijs. 'Ben jij een ijsmeester?' vroeg ik geschrokt. 'Ja' zei ze. Daarna vertel de ik dat ik ook iets bijzonders kan. Ik ging dichter bij de oever van het watervennetje en begon de planten te besturen en ik zorgde ervoor dat de planten rond haar voet zaten vastgebonden.

 Ze viel over de planten recht de vijver in. We konden allebei niet ophouden met lachen. Het was een begin vaneen prachtige vriendschap. We leerden elkaar enkele technieken om het water tebesturen maar we konden elkaars speciale gave van het ijssturing en plantsturing niet leren. Het werd al laat en we gingen elk terug naar huis. We zeiden dat we morgen weer op dezelfde plaats zouden afspreken. Ik verteldethuis wat er allemaal gebeurd was en ze waren geschrokken. In het dorp waar ikwoon ben ik de laatste watermeester en daarom waren ze thuis verbaasd. Ik ginggaan slapen en dacht aan alles wat er die dag gebeurd was. De volgende ochtendging ik al vroeg terug naar het watervennetje in het bos. Xenia was er ook alen we vertelden alles aan elkaar. Het voelde precies alsof we elkaar al jarenkenden.

 Plots hoorden we een luide knal uit onze beide dorpen en we gingen kijkenwat er aan de hand was. Het waren de onderdanen van Amon. Ik en Xenia dedenalsof we geen stuurders waren omdat we anders werden meegenomen uit onzedorpen. Nadat ze alles vernietigt hadden gingen ze weer weg. Xenia en ik warenrazend en besloten om er samen erop uit te trekken en de chi-blockers tevinden. We vertelden het in beide dorpen en we gingen de volgende ochtendvertrekken. Die avond vertelde mijn zus ,Louise dat ze erg trots op me was endat ze me zal komen redden als we het niet gingen maken. De volgende ochtend stond Xenia al klaar aan mijn deur en we vertrokken. Beide dorpen wensten ons veel succes en wuifden ons uit.

We hadden een lange reis voor de boeg die heel wat risico's met zich meebracht. Toen we enkele kilometers hadden afgelegd kwamen we aan in een erg donker bos waar bijna geen zonlicht de bodem raakte. We voelden ons bekeken maar we wisten niet door wie of wat. Xenia vertelde dat haar ouders in haar dorp een bakkerij hadden. Ze had voor onze reis lekkere rozijnenkoeken en klaaskoeken meegebracht. Plots nadat haar woorden nog niet koud waren verscheen er een joch op ons pad. We namen allebei wat water uit onze waterflesjes die we bij hadden voor noodgevallen. De jongen begon rotsen naar ons te gooien met aardsturing. Ik begon de planten naast het pat te sturen en zorgde ervoor dat ze zijn voeten vastbonden zodat hij niet meer kon bewegen. 

Xenia stuurde water naar zijn handen en toen hij het water wou wegslaan bevroor Xenia het water rond zijn hand zodat hij niet meer kon aardsturen. De aardjongen kon niet meer bewegen. Dit was de eerste keer dat Xenia en ik samen watersturing hebben gebruikt tegen een andere stuurder. We voelden dat we samen een goed team waren. We ondervroegen de jongen en hij zei dat de chi-blockers ook zijn dorp hadden verwoest. We vertelden hem wat er met onze dorpen was gebeurd. Hij was geschrokken. Niet veel later na onze ontmoeting ging hij er weer vandoor. Ik en Xenia liepen verder door het donkere bos en eindelijk zagen we licht aan het einde van het pad.