When we were young

Chapter Twenty-two: : ငယ်သူငယ်ချင်း ကောင်လေး

သူ၏ ညီမလေးကလည်း ကိုးတန်းသို့ ရောက်လာပြီ ဖြစ်သဖြင့် အမေဖြစ်သူတစ်ယောက်ထဲ ကျောင်းစားရိ​တ် ဒိုင်ခံထောက်ပံ့နေရသည်မှာ မသက်သာတော့ချေ။
 

သန့်ဇင်ကိုလည်း ဒီနှစ်ကျောင်းစဖွင့်ကတည်းကပင် ပိုက်ဆံကို ချွေတာပြီးသုံးနေရသည် ၊ ရည်းစားဆီ သွားလည်လျင်လည်း အသွားအပြန် လေးသောင်းငါးသောင်း ကုန်မည်ဖြစ်၍ တွက်ဆနေရသည် ။

အိမ့်မျက်ချယ်ဆီသွားတိုင်း သူမကပိုက်ဆံရှင်းပေးလျင် သူ့ရင်ထဲတွင် အားငယ်ခြင်း...အလိုမကျခြင်းများ ခံစားရသည်။

 
သန့်ဇင်ကိုသည် အိမ်မျက်ချယ်၏ လက်တွဲဖော် ယောကျာ်းတစ်ယောက် အနေဖြင့် အခက်အခဲကြုံလာတိုင်း သူမ၏ အရှေ့ကနေ မားမားမတ်မတ် ရပ်တည်၍ အကာအကွယ်ပေးလိုသည် ။

သို့သော်လည်း သူ၏ ချို့တဲ့ပြီး မပြည့်စုံသော ဘဝထဲတွင် သူမအား အပြည့်အဝ အကာအကွယ်ပေးနိုင်ပါ့မလားဟု သံသယဖြစ်စ ပြုလာလေသည်။
 

သူကိုယ်တိုင် မိတ္တူဆိုင်တွင် အလုပ်လုပ်ပြီး ပိုက်ဆံရှာရသည်ဖြစ်၍ ငွေကြေး၏တန်ဖိုး ငွေကြေး၏အရေးပါပုံကို ပို၍သိရှိလာသည် ။

လူငယ် တစ်ယောက်အတွက် အနောက်ကနေ အမာခံ ထောက်ပံ့ပေးမည့် ကျောထောက်နောက်ခံ မိသားစု မရှိလျင်  ဖွံ့ဖြိုးဆဲ မြန်မာနိုင်ငံငယ်လေးတွင် နေရာကောင်းတစ်ခု အလုပ်ကောင်းတစ်ခု ရရှိရန် ခက်ခဲသည်ကို နားလည်စပြုလာသည်။
 

လောကကြီးထဲတွင် စတင်ပြီး ရုန်းကန်နေရသည့် လူငယ်တစ်ယောက်အတွက် အသက်အရွယ် ကြီးလာသည်နှင့်အမျှ ရှုပ်ထွေးပွေလီသော လူမှုရေးကိစ္စများနှင့် ငွေရေးကြေးရေးကိစ္စများသည် မဖိတ်ခေါ်ပဲ ရောက်လာလေတော့သည်။
 

သန့်ဇင်ကိုသည် ကျောင်းကအပြန် အိပ်ရာပေါ်တွင် နားနေရင်း အမေနှင့် ဖုန်းပြောပြီးချိန်တွင် မရေရာမသေချာသည့် သူ၏ဘဝရှေ့ရေးကို လျောက်တွေးမိပြီး သက်ပြင်းအရှည်ကြီး တစ်ခုကို ချလိုက်မိသည်။
 

“ဟင်း...........”

“သန့်ဇင်...အသက်တွေတော့တိုတော့မှာပဲ ၊ သက်ပြင်းတွေချည်း ချနေပါလား... မင်းအိမ်က ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ”