Κάπου υπάρχει και το τέλος για τις σκέψεις.
Το μυαλό παίζει επικίνδυνα με τις λέξεις και τις παρερμηνεύσεις.
Για το μυαλό,
που μου ζήταγε απ' την αγάπη να παραιτηθώ.
Αγάπα με και στα μαύρα μου.
Αγάπα με και όταν δεν θέλω να σου μιλήσω και όταν δεν θα είμαι στα καλύτερά μου. Ακόμα και όταν θα σε απομακρύνω από κοντά μου.
Αγάπα με όταν δεν θα αγαπώ ο ίδιος τον εαυτό μου, γιατί εκεί αξίζει και χρειάζομαι περισσότερο την προσοχή σου.
Σε παρακαλώ.
Μη με πληγώσεις.
Μη περιμένεις μονομιάς τα ψυχικά τραύματά μου να επουλώσεις. Δώσε μου χρόνο. Κατάλαβέ με. Συμπόνα.
Μίλα με τις σκέψεις μου. Χάρισέ μου ένα γέλιο σου. Δώσε μου ελπίδα. Πίστεψε σε εμένα. Η ζωή μου δεν είναι μόνο λύπες.
Απλώς έχω χάσει τις χαρές.
Αγάπα τα πάντα μου.
Εκείνα που κανείς δεν έχει δει.
Ησύχασε τους φόβους μου.
Νανούρισε τις ανασφάλειές μου, να πέσουν για ύπνο μια και καλή.
Αγάπα με γι' αυτό που είμαι.
Μία ξεκάθαρη αγάπη, είναι αρκετή.
Αγάπα με ολόκληρο.
YOU ARE READING
B̷l̷u̷r̷r̷y̷ ̷M̷i̷n̷d̷ |√
PoetryΓεννιόμαστε με συναισθήματα που άλλοτε τα κρατάμε μέσα μας, μη τυχόν και μας κλέψουν την δύναμή τους και άλλοτε τα χαρίζουμε απλόχερα σε εκείνους που είναι η δύναμή μας. Πάλευα για χρόνια με αυτή την αρρώστια του «να κρατάς ή να δίνεις;». Τις νιώθε...