Στα όρια.

77. Μια εύθραυστη καρδιά από πέτρα.

~Καρδιά κοιτά να κοπείς ξανά στα δυο,
βαθιά σε άβυσσο σιωπής ναυαγώ.
Γιατί σβήνουν όλα εκεί που δεν με πας...
Γιατί δεν σου 'μαθε κανείς ν' αγαπάς;~

•Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα (από τη σειρά ''Αγγελική'')

--------------------------------------------------------------

~Πέτρα, έχω στην καρδιά,
ρίχ'τη στη φωτιά.
Στο καμίνι.
Μαύρη πέτρα, κάψε την αν θες!
Σώσε με και δες,
τι θα μείνει...
Μόνο σκόνη και ατμός~

•Στίχοι: Ουρανία Πατέλλη.
Μουσική:Alex Sid. (από τη σειρά "Άγριες Μέλισσες")

Τριτοπρόσωπη αφήγηση.

«Γιατί τσακωθήκατε, βρε καρδιά μου;» η Melisa της περνάει μια τούφα πίσω από το αυτί τρυφερά, προσπαθώντας να καταλάβει. Η Αυγή δαγκώνεται. Δεν θέλει κι ούτε έχει σκοπό να τους πει τι ακριβώς έχει συμβεί. Προτιμά να μείνει στους τέσσερις τους: σε εκείνη, τον Lucas, την Αλεξάνδρα και, φυσικά, τη Θάλεια. Οπότε, αφήνει μια ανάσα κοιτώντας τα χέρια της αμήχανα.

Το δωμάτιο της Ελληνίδας δεν φάνηκε ποτέ τόσο διαφορετικό στα μάτια της. Ακόμα και αυτό το μικρό κομμάτι αθωότητας που κάποτε υπήρχε, τώρα πια έχει χαθεί. Το λιλά την κουράζει, το άσπρο είναι πολύ φωτεινό για τα γούστα της, κάθε βιβλίο, στυλό, φωτογραφία, μινιατούρα, άρωμα που παλαιότερα λάτρευε σήμερα στα μάτια της είναι άσχημο και δύσοσμο. Σαν κάποιος να την ανάγκασε να ζει με όλα αυτά στο χώρο της. Τρίβει τα μάτια της. Τα κορίτσια, καθισμένα στο άνετο κρεβάτι της, περιμένουν με υπομονή την απάντηση της.

«Δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες. Σημασία έχει ότι τον ήθελα δίπλα μου και για ακόμα μια φορά με κρέμασε. Πραγματικά αναρωτιέμαι, τι ήταν πιο σημαντικό: εγώ ή η κοκαΐνη που σίγουρα έκανε;» προσπαθεί σκληρά να αποφύγει τις λεπτομέρειες, παρόλο που τα κορίτσια έχουν πολλές απορίες -απορίες τις οποίες η κοπέλα δεν είναι πρόθυμη να λύσει. Δεν την νοιάζει καν να το κάνει. Οι φίλες ξεφυσούν. Δεν βγάζουν άκρη.

«Μήπως του έτυχε κάτι;» η Lyra κάνει μια προσπάθεια -για δεύτερη φορά στα χρονικά- να τον δικαιολογήσει, γεγονός που σοκάρει και τις δυο. Το αντιλαμβάνεται σχεδόν αμέσως από τα βλέμματα τους. Ανακάθεται άβολα.
«Θέλω να πω πως, από τη στιγμή που ήταν διατεθειμένος να πάει σε κέντρο αποτοξίνωσης για σένα, που ήθελε να προσπαθήσει να φύγει απ' όλα αυτά γιατί να τα γκρεμίσει όλα; Γιατί να ρισκάρει και...και να σε χάσει; Δεν βγάζει νόημα!» εξηγεί καλύτερα τη σκέψη της που παραδόξως φαντάζει λογική στ' αυτιά και των δυο. Ωστόσο, δεν υπάρχει απάντηση.