Στα όρια.

76. Κόλαση είναι η αιώνια απουσία.

Και για ακόμα μια φορά έκανες το ακριβώς αντίθετο! Και δεν επιβεβαίωσες μόνο εμένα, αλλά και όλους όσους προσπάθησαν να μου βάλουν μυαλό αυτόν τον έναν χρόνο. Με ντρόπιασες σε όλους αυτούς που δεν σταμάτησαν να με ρωτάνε...

«Γιατί δεν τον αφήνεις;»
«Σε πληγώνει.»
«Δεν σου αξίζει! Δεν το βλέπεις;»
«Γιατί του τα συγχωρείς όλα;»

Όλο τα ίδια και τα ίδια. Όλο οι ίδιες ερωτήσεις. Κάθε φορά, σε κάθε τι που μου έκανες αυτές οι φράσεις δεν έφευγαν στιγμή από τ' αυτιά και το μυαλό μου. Τους φαινόταν παράλογο που έμενα μαζί σου, απίστευτο! Το πιστεύεις;

Δεν καταλάβαιναν. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι μου έδινε δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ για σένα! Το θεωρούσαν άρρωστο κι ίσως όντως να είναι! Όμως, ακόμα και τώρα απορώ, δεν έβλεπαν πώς με κοιτούσες κάθε φορά που σε πλησίαζα; Δεν έβλεπαν στα μάτια σου τις αστραπές;

Τα βεγγαλικά; Τα πυροτεχνήματα; Τ' αστέρια; Δεν τα έβλεπαν; Ούτε αυτά τα έβλεπαν;

Δεν ήθελα και ούτε μπορούσα να σε χάσω. Μπορώ να το παραδεχτώ πια. Δεν ήθελα να φύγω από αυτό που είχαμε -αυτή την παράνοια που κάποτε ονομάσαμε σχέση, νομίζοντας πως θα πετύχει. Ούτε τώρα θέλω κι ας ξέρω πως είναι λάθος, ίσως το μεγαλύτερο μου!

Γιατί με έριξες στην κόλαση, θυμάσαι;
Με έκανες να αισθανθώ λίγη, θυμάσαι;
Με έσπρωξες στην αγκαλιά της αμφισβήτησης, του πόνου, της ντροπής, θυμάσαι;

Κι όμως, μετά απ' όλα αυτά (κι όσο τραγελαφικό κι αν ακούγεται) δεν άντεχα στη σκέψη να μην είμαι μαζί σου. Με τρόμαζε. Ο πόνος που ένιωθα ήταν και είναι ακόμα πιο δυνατός από αυτό που ήδη ένιωθα.

Γιατί το κακό με εμάς τους ανθρώπους τελικά, είναι ότι δεν ξέρουμε πότε πρέπει να φεύγουμε. Κι ακόμα κι αν το ξέρουμε δεν το κάνουμε, γιατί φοβόμαστε τον πόνο.

Ακόμα πιάνω τον εαυτό μου μερικές φορές να αναρωτιέται: τι είναι αυτό που φοβόμουν πραγματικά;

Τον πόνο, που τόσο απλόχερα μου χάρισες, ή εμένα;

Πίσω.
Μάιος του 2021.