Στα όρια.

54. Το μυαλό είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου.

«Για Κυριακή έλεγα...» κάνει δήθεν αδιάφορα και υψώνω το φρύδι, όσο συνεχίζω να κρατώ στο πρόσωπο μου ένα χαμόγελο.

Θέλει να βγούμε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Ειλικρινά, ποτέ καμία άλλη χρονιά αυτή η μέρα δεν μου προκάλεσε τόση δυσφορία όσο φέτος. Και η αλήθεια είναι ότι θέλω να του πω ένα βροντερό "όχι", αλλά έτσι όπως στέκεται μπροστά μου, χαμογελαστός και αγχωμένος, δε μου πάει η καρδιά να το κάνω. Αν μη τι άλλο, υποτίθεται πως είμαστε ένα φυσιολογικό ζευγάρι. Ποια είμαι εγώ για να πω όχι;

«Ναι, πολύ ωραία ιδέα!» συμφωνώ τελικά και η πόρτα που ανοίγει με αναγκάζει να τον σπρώξω λίγο πιο πίσω.

Μερικά παιδιά μπαίνουν στην αίθουσα συζητώντας αδιάφορα και μας καλημερίζουν νυσταγμένα. Ανταποδίδουμε και κάθεται ο καθένας στη θέση του.

Δεν θέλω να προκαλώ, ούτε θέλω δημόσιες ενδείξεις αγάπης, ή χίλια-δυο πράγματα. Με τον Lucas αυτά δεν με ενοχλούσαν, γιατί ήμασταν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Εδώ, ωστόσο, είναι εντελώς διαφορετικό· λίγο να μας δουν αγκαλιά, μέσα στις επόμενες δύο ώρες θα έχει ταξιδέψει, το λιγότερο, σε όλη την τρίτη λυκείου ότι είμαστε ζευγάρι. Και δεν θέλω. Προτιμώ να κρατώ την προσωπική μου ζωή για τον εαυτό μου.

Γυρίζω ασυναίσθητα να τον κοιτάξω και μου χαμογελάει πλατιά. Ανταποδίδω, καθώς το βάρος στο στέρνο μου μεγαλώνει.

Δεν είμαι καλά.

(...)

«Γρήγορα πέρασε η ώρα σήμερα. Αν εξαιρέσεις δηλαδή τη μαρτυρική ώρα της ιστορίας, που ο Θάνος δε σταμάτησε να μιλάει σε σένα και την Τάνια, όλα τα υπόλοιπα κύλησαν ομαλά.» σχολιάζει, ενώ περπατάμε προς τα έξω.

Το χέρι μου είναι εγκλωβισμένο στο δικό του. Από μαθητές, έχουμε μείνει μόνο εγώ κι αυτός πλέον στο σχολείο, όλοι οι υπόλοιποι έχουν φύγει, γι'αυτό και δεν παραπονιέμαι για την κίνηση του. Υπάρχουν δύο-τρεις καθηγητές και οι καθαρίστριες, αλλά δεν νομίζω να μας σχολιάσουν έτσι κι αλλιώς.

«Ναι, παραδόξως.» ψελλίζω αδιάφορα. Δεν έδωσα και ιδιαίτερα σημασία, δεν ήμουν πολύ συγκεντρωμένη και συνεχώς χανόμουν στις σκέψεις μου, ωστόσο δεν φάνηκε να το παρατηρεί κανείς.
«Όσο για τον Θάνο, κακώς ασχολείσαι κι εσύ και η Τάνια. Απλώς αγνοήστε τον, την επόμενη εβδομάδα θα την πέφτει σε άλλη.» ανασηκώνω τους ώμους και γελάει απαλά.

Μόλις περάσουμε την πόρτα το κρύο γίνεται εντονότερο και χρειάζεται να κουμπώσω το μπουφάν μου μέχρι πάνω. Τρίβω τα χέρια μου για να ζεσταθούν. Ο Λευτέρης καταλαβαίνει ότι κρυώνω και με τραβάει στην αγκαλιά του. Ασυναίσθητα χαμογελάω· είναι τόσο γλυκός.