ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႕ သူ႕ကိုျမင္တိုင္း ဆရာေလးက ေခါင္းကို ဖြဖြေလး လာပုတ္ကာ..“ ရန္မျဖစ္နဲ႕ ကေလးေလး “ လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ သတၱနဲ႕ ဧကတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သူ႕ကို အနိုင္က်င့္ေနတာျမင္တိုင္း သူ႕ဘက္က ကာကြယ္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ တုတ္ထိုးခ်ိဳခ်ဥ္ေလးေတြကို သူ႕အတြက္ သီးသန့္ခ်န္ထားကာ တျခားကေလးေတြ မသိေအာင္ ခိုးေပးခဲ့ဖူးသည္။
သူ ေတြးခဲ့မိတာက.. ဒါဟာ ဆရာတေယာက္က သူ႕တပည့္အေပၚ ၾကင္နာျခင္း၊ ယုယျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးျခင္းေပါ့။ ဆရာေလးက တျခားကေလးေတြထက္ သူ႕ကို ပိုခ်စ္ေပးတယ္ေပါ့။ ၁၅ ႏွစ္ အ႐ြယ္ ကေလးသာသာ ေကာင္ေလးတေယာက္ရဲ႕ ႏွလုံးသားဟာ ထိုအခ်ိန္က ျဖဴျဖဴစင္စင္ အေတြးေတြ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေတြနဲ႕ ျပည့္ေနခဲ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အနိုင္က်င့္ခံရခံရ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ အရိုက္ခံရခံရ၊ ဆရာေလးရဲ႕ စကားသံခ်ိဳခ်ိဳ အၿပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြကို ေမတၱာအစစ္လို႔ မွတ္ယူကာ ရွားရွားပါးပါး ၀မ္းသာခဲ့ဖူးသည္။
ရင္နာစရာေကာင္းတာက အဲ့ဒါေတြက အကုန္အမွားေတြ။
“ ခ်ိဳခ်ဥ္စုတ္သလို စုတ္ေပး႐ုံပဲ..ဘာမွမေၾကာက္နဲ႕ ”
အဲ့ဆရာေလးဆိုသူက ဘယ္သူမွမရွိတဲ့ အိမ္သာခန္းထဲမွာ အေၾကာေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနတဲ့ ငယ္ပါႀကီးကို သူ႕ပါးစပ္နား လာေတ့ေပးေတာ့မွ ကိုးတေယာက္ အန္ထြက္မတတ္ ႐ြံရွာစိတ္ေတြ၊ ေၾကာက္စိတ္ေတြနဲ႕ ထြက္ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ ႐ုန္းကန္ရေအာင္လည္း သူက လူပ်ိဳေတာင္ မျဖစ္ေသးတဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္ ေယာက်ာ္းေလး တေယာက္ပါ။ ဒါကို ဒီလူယုတ္မာႀကီးက အတင္းအက်ပ္ ျပဳစုေစခဲ့တယ္။ ဆန့္က်င္ဘက္လိင္ကိုေတာင္ တပ္မက္စိတ္နဲ႕ မၾကည့္ဖူးေသးတဲ့ ကေလးသာသာအ႐ြယ္မွာ ဒီလို အာသာေျဖမႈမ်ိဳးကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျပဳစုေပးခဲ့ရတဲ့ဘ၀။
အနိုင္အက်င့္ခံရတိုင္း ေျခပါလက္ပါနဲ႕ ျပန္လုံးသတ္တတ္တဲ့ ကိုးဟာ မ်က္ရည္ လည္႐ြဲနဲ႕ မ႐ုန္းကန္နိုင္၊ မျငင္းဆန္နိုင္ခဲ့ေပ။ ဒီလူဟာ သူ႕ကို သူမ်ားေတြထက္ ပိုခ်စ္ေပးတယ္လို႔ ယုံၾကည္ခဲ့တဲ့လူေလ။ မိဘေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းမရခဲ့တဲ့ သူ႕အဖို႔ ဘာမဟုတ္တဲ့ တုတ္ထိုးခ်ိဳခ်ဥ္ေလးက အၾကင္နာတရား ျဖစ္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ ႏွစ္သိမ့္မႈေလးေတြက ေႏြးေထြးေစခဲ့တယ္ မဟုတ္ပါလား။
2 (Z)
Start from the beginning
