Στα ξαφνικά

Κεφάλαιο 3

     Ακούγεται ένας ενοχλητικός θόρυβος, σαν βρυχηθμός, που προέρχεται από το βάθος του δωματίου. Για μία μικρή στιγμή, νιώθω ότι το ταξίδι μου ολοκληρώθηκε κι όλα επανήλθαν στους κανονικούς τους ρυθμούς. Ανοίγω τα βλέφαρα μου, κλείνω το ενοχλητικό αυτό ξυπνητήρι και αντικρίζω ένα δωμάτιο πολύ γνώριμο για μένα. Τελικά, ο εγκέφαλος μου δεν αργεί να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκομαι στο πατρικό μου σπίτι, ξανά. Όμως, αυτή την φορά, το ημερολόγιο δείχνει 24 Σεπτεμβρίου του 2010. Σηκώνομαι απ'το κρεβάτι, κάθομαι στο ξύλινο μπουντουαρ και αντικρίζω την μορφή μου απορημένη. Ταυτόχρονα, όμως ετοιμάζομαι για την συνέχεια, της παράξενης αυτής, μέρας.
    
     Κατευθύνομαι προς την κουζίνα, κατεβαίνοντας την λευκή μαρμάρινη σκάλα. Καλημεριζω ολόκληρη την οικογένεια, με ένα ψεύτικο χαμόγελο να έχει σχηματιστεί στο πρόσωπο μου. <<Καλημέρα>> μου αποκρίνονται. Κάθονται όλοι μαζί στο τραπέζι παίρνοντας το πρωινό τους γεύμα, ενώ η μητέρα μου, μου νευει να πάρω και εγώ, την θέση, που μου αναλογεί, στο τραπέζι. Όμως, δεν προλαβαίνω να κάνω ούτε ένα βήμα και ακούγεται το κουδούνι, σήμα ότι ήρθε η παρέα μου. Κουβαλάω την τσάντα στον ώμο μου και μαζί με τον αδερφό μου τους ακολουθούμε για το σχολείο. Βλέποντας ότι δυσκολευομουν στην διαδρομή, ο Άρης μου αρπάζει την τσάντα μου. <<Έλα, δωστη μου..>> μου μιλάει συμπονετικά. <<Οι κοπέλες δεν σηκώνουν βάρη.>> Επεμβαίνει ο Στέφανος, κλείνοντας μου το μάτι και νιώθω τα μάγουλα μου να πλησιάζουν την κόκκινη απόχρωση των μαλλιών μου.

   Δυστυχώς απ' ότι φαίνεται οι υποψίες μου επιβαιβεωθηκαν, όταν τελικά φτάσαμε στο σχολείο. Ακούγεται ένα μεγάλο βουητό, το οποίο προέρχεται από τα παιδιά που παίζουν ανέμελα στην αυλή, ή που ασχολούνται με τα κινητά τους. ΝΑΙ βρίσκομαι στο γυμνάσιο. Άλλοι θα χαιρόταν να βρίσκονται στην θέση μου. Όμως, εγώ δεν θέλω να ξαναζήσω τις στιγμές αυτής της εποχής. Αρχίζω να πανικοβαλλομαι, το σώμα μου μουδιάζει, νιώθω ότι δεν μπορώ να κουνηθώ.

    Τα χρόνια του γυμνασίου, ήταν ξεκάθαρα τα χειρότερα της ζωής μου. Πολλά παιδιά με κορόιδευαν, κυρίως για την διαφορετικότητα στην εξωτερική μου εμφάνιση. Δηλαδή, λόγω των χρωμάτων μου, μου είχαν κολλήσει διάφορα παρατσούκλια, "καρότο, ζόμπι" και πολλά άλλα. Ακόμα και υιοθετημένο με φώναζαν για να με διαβάλουν περισσότερο, πατώντας στο ότι δεν έχουμε κάποιο κοινό χαρακτηριστικό με τον Άρη. Τα μάτια μας, που ήταν ίδια, κανείς δεν τα παρατηρούσε.

    <<Έλενα, που να αφήσω την τσάντα σου;>> μου ψιθυρίζει αδιάφορα ο Άρης, με τον Στέφανο να στέκεται δίπλα του και να τον περιμένει. Βλέποντας ότι δεν απαντάω, αφήνει το σακίδιο ήρεμα στο θρανίο μου. Εκείνη την ώρα, καταφθάνει και η Νεφέλη, η οποία, καθυστέρησε λόγω μιας συζήτησης της με τον Χρήστο, τον δύο χρόνια μεγαλύτερο αδερφό της. Παρόλα αυτά όμως ακόμα πηγαίνει γυμνάσιο, αφού έμεινε στις περισσότερες εξετάσεις της 3ης γυμνασίου, τώρα βρίσκεται στην ίδια τάξη με την Λυδία, ξανά, στην 3η γυμνασίου. Εμείς, ακόμα πασχίζουμε να τελειώσουμε την 2α, με έναν αξιοπρεπή βαθμό.

    Εν τέλη, μας αποχαιρετούν τα τρία αγόρια αφήνοντας μας μόνες. <<Είδες -το νησί- εχθές;>> ρωτάει η Νεφέλη, μα δεν πρόφτασα να απαντήσω, αφού διακόπτει ο καθηγητής ο οποίος εισέρχεται στην τάξη με απειλητική διάθεση. Κάπως έτσι, περνάνε και οι υπόλοιπες 7 ώρες. Μέχρι που έφτασε η πολυπόθητη ώρα του σχολασματος.

    Απομακρυνόμαστε, με την Νεφέλη από τον χώρο του σχολείου και τον συνωστισμό. Για μία στιγμή, η Νεφέλη, κοντοστεκεται και με κοιτάζει. <<Μίλησες στον Άρη για το bullying που σου κάνουν τα τριτακια;>> με ρωτάει και εγώ διστάζω κάπως να απαντήσω <<Εμ, όχι, δεν του είπα κάτι.>> της λέω την αλήθεια και αυτή με κοιτάζει αγανακτισμένη, με την όλη κατάσταση. <<Ξέρεις, ότι αν το μάθει δεν θα συνεχιστεί, έτσι; Όλοι τον τρέμουν σε αυτό το σχολείο. Μπορεί να σε ενοχλούν για να τον εκδικηθούν.>> μου λέει εν τέλη. <<Το ξέρω, απλά δεν θέλω να τον μπλέξω σε αυτό. Θα γίνει ακόμα πιο υπερπροστατευτικός. Είναι μία υπόθεση που πρέπει να λύσω μόνη μου.>>της λέω σίγουρη για την επιλογή μου πάνω στο θέμα. <<Μην το ξαναπείς αυτό! Και πάντα να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνη σου, είμαι και εγώ εδώ.>> μου λέει αρχικά λυπημένα και έπειτα χαρούμενα.

    Μου κλείνει το μάτι και αρχίζει να φλυαρεί, κάνοντας μία φιλότιμη προσπάθεια για να αλλάξει θέμα και να ξεχαστω.

    Περνάμε όλη την υπόλοιπη μέρα μαζί με την Νεφέλη, στο πετρόχτιστο σπίτι της, δίπλα στο κύμα της θάλασσας, ένα σπίτι στο οποίο φυλάσσονται οι καλύτερες αναμνήσεις μου. Εδώ, δεν υπάρχουν ποτέ περιττές έγνοιες, οι μέρες πάντα κυλούσαν ανέμελα και ευχάριστα. Παρά, τις λίγες, αντιδράσεις των γονιών μου και του αδερφού μου, πέρασα εκεί το βράδυ, χάρις την επιμονή των θείων μου, του Χρήστου, της Νεφέλης και την δική μου. Η νύχτα πέρασε εξαιρετικά, μαζί με τα δύο ξαδέρφια μου, αφού ήμασταν απασχολημένοι παίζοντας διάφορα παιχνίδια και βλέποντας μερικές ταινίες.