Στα ξαφνικά

Κεφάλαιο 1

Χρόνος... Είναι κοινά αποδεκτό ότι όσο η γη γυρίζει, ο χρόνος περνάει βασανιστικά. Κανένας, όμως δεν καταλαβαίνει αν περνάει αργά ή γρήγορα. Έχει την δική του εκνευριστική φορά . Όμως τι συμβαίνει όταν όλα αλλάζουν στα ξαφνικά? Φαινόμενο αρκετά συχνό για την δική μου ζωή. Πάντα είμαι προετοιμασμένη για κάτι το απρόσμενο ή έτσι νομίζω τουλάχιστον.

Σάββατο βράδυ σήμερα. Παντού σκοτάδι και αυτό φαίνεται ότι έχει επηρεάσει και την διάθεση μου. Παρόλα αυτά όμως, εγώ ακόμα τραγουδάω το τραγούδι μας, ψελλίζω σιγανά τους στίχους του και έτσι επανέρχεται αμυδρά στην μνήμη μου ο πρώτος μας χορός. Δεν βαριέσαι όμως, έτσι είναι η ζωή.

Όλοι έχουν βγει σήμερα, αλλά εγώ μόλις σχόλασα και κατευθύνομαι αργά προς το πάρκινγκ. Επικρατεί μία ανησυχητική ησυχία. Ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι εκείνος των παπουτσιών μου που γδέρνουν ελαφρά το ίσιο δάπεδο. Από μικρή ήξερα να περπατάω πάνω σε τακούνια και να στέκομαι στο ύψος που μου προσδίδουν, όμως τώρα τα αισθάνομαι βαριά και αφάνταστα κουραστικά για τα πόδια μου. Ξέρω ακούγομαι σαν ογδοντάχρονη αν και, από σήμερα, είμαι στην δυσάρεστη θέση να ανακοινώνω ότι είμαι μόλις εικοσιπέντε ετών. Πλέον, νιώθω τα χέρια μου κουρασμένα από το βάρος των βιβλίων που κρατάω και τα πόδια μου κινούντε αργά και με δυσκολία.

Φτάνοντας κοντά στο αυτοκίνητο, ξαφνικά αρχίζω να ζαλίζομαι. Τελικά τα πόδια μου δεν άντεξαν το βάρος μου, όπως ήταν αναμενόμενο, και κατέληξα γρήγορα σωριασμένη στο κρύο πάτωμα. Όμως, νιώθω ότι έπεσα επάνω σε κάποιον. Πιο συγκεκριμένα, σε ένα γνώριμο, γυμνασμένο αντρικό στήθος και ότι βρίσκομαι λιπόθυμη ανάμεσα σε δύο στιβαρά μπράτσα. Τελικά, ξυπνάω. Τότε κατάλαβα, ότι βρισκόμουν στην αγκαλιά εκείνου του μυστηριώδη τύπου. Νιώθω ένα γνωστό άρωμα να με κατακλύζει και βλέπω δύο μάτια να με κοιτάνε αγωνιώντας, για την τωρινή μου κατάσταση. Εν τέλη κατάφερα να τα αναγνωρίσω. Ναι αυτός ήταν! Και βλέποντας ξανά την όψη της αδερφής ψυχής μου, νιώθω σαν να πεθαίνω γιατί βλέπω την ζωή μου σαν ταινία να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου, από την αρχή.