SIRA DIŞI HAYATLAR

9.BÖLÜM ŞEYTANIN GÖZÜ

" Aklı olan delirsin. "

M.

@-esraretkisi

Anormal bir yazardan normal bir eser beklenmezdi..

#paranormal #fantastik
#gerilim #gizem #macera
#aksiyon

Peşimdeki mahlukları zerreme kadar hissederek zifiri karanlıkta koşuyordum.

Yine

Nefeslerim ciğerlerime itaat etmezcesine savaş veriyorlardı. Burası bizim değil derecesine ciğerlerime yetmiyorlardı. Nefes nefeseydim. Nef alış veriş seslerim kulaklarımda yankılanıyordu. Çığlık atıyordum ama nafileydi, sadece dudaklarım açılıp kapanıyordu. Alnımdan akan soğuk soğuk terler sıcak vücuduma kendi izlerini çizmek ister gibi süzülüyordu..

" HAYIR ! "Gözlerimi açtığımda yine aynı manzaraydı, beyaz tavanım. Yine aynı kabusları görmüştüm. Kabusumda olduğu gibi soğuk terler bedenime İşkence ederken, avucumun içindeki sızıyla yüzümü buruşturdum. Doğrularak sırtımı yatak başına dayadım ve avucumu açarak elime baktım. Kıpkırmızıydı, kızarmıştı ve hatta morarmıştı. Yüzümü buruşturarak avucumu kaşıdım.

Kaşıdıkça kaşınıyordu, tatlı bir sızı sarmıştı elimi. Kaşımayı bırakıp derin bir nefes verdim.
" Huh hadi Lidya. " diye Kendi kendime koşarak yataktan çıktım. Odamdaki banyoya giderek kaşınmanın geçmesini umarak elimi yıkadım. Banyoda rutin işlerimi hallettikten sonra odama döndüm.

Bi anda evde yükselen bardak ve tabak kırılma sesleriyle gözlerimi kapatarak sabır diledim. Gözümden bir damla süzülmüştü, her sabahki rutinimdi,
"Alçak herif ! Yeter " diye koşarak odamın kapısını açıp dışarı çıktım.
Sesler mutfaktan geliyordu, muhtemelen amcam olacak o insan yine içki içmişti ve sarhoştu. Birşeyler kırmıştı kesin. Hemen mutfağa koşarak baktım, yerde yatıyordu. Tuttuğum nefesimi vererek tükenmişlik hissiyle yere çöktüm.

On sekiz yaşında bir kızdım. Ne annem nede babam hayattaydı. Kan bağı olarak bir tek amcamı tanıyordum ve sadece o hayattaydı. Yeni on sekiz olmuştum ve artık ondan kurtulmamın zamanı gelmişti. Derin bir nefes alarak çöltüğüm yerde öylece bekledim. Tükenmiştim, bıkmıştım, yorulmuştum..

" Neden ya neden ? Mutlu olabirdik amca ! " Diyerek gözlerimi kapattım.

Gözyaşlarım benden izinsiz süzülüyordu yanaklarımdan, alışkınlardı beni terk etmeye. Tükenmişlik hissi nedir bilir misiniz ? Yaşama sevincinin olmaması. İnsanın canı yana yana yaşaması. Çünkü mecburdum. Yaşamaya mecburdum ve ben pes etmeyecektim.

Hani derler ya intihar korkakların işidir diye, külliyen yalan. Asıl cesurların işidir. Bende intihar edecek cesaret yok.

" Imm iç - içki...daha doyh - doymadım."

Hâlâ sayıklıyordu. Gözlerimi açarak yerde yatan amcama baktım, bayılmasına ramak kalmıştı ki bilinci yerinde değildi bile. Sayıklıyordu. Sinirle ayağa kalkarak gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim.
" Zehir iç tamam mı !? Zehir. " Diye avazım çıktığı kadar bağırdım. Hızla oradan uzaklaşıp odama doğru koştum. Çantamı alıp bu evden gitmeliydim, hem de hemen.

Odama girerek dolaba yöneldim, dolabın kapağını açıp sırt çantamı elime alarak birkaç kıyafetimi içine yerleştirmeye başladım. Tşörtlerimi çekip çantama atacakken " çat " diye bir ses yankılandı odada. Kafamı eğip sesin geldiği yere yanı ayaklarımın dibine baktım. Üst üste dizilmiş zarflar iplerle bağlanmış, mühürlenmişti.

Evet, kırmızı bir mühürle mühürlenmişti.

Bu neydi şimdi ? Bunun benim odamda ne işi vardı ? Acaba amcamın borç evrakları olabir miydi ? Dudağımı frkında bile olmadan aşağıya doğru büzerek kaşlarımı çatıp eğildim. Yerdeki mektupları aldım. Elime aldığım anda evirip çevirmeğe başladım, inceliyordum ama pek birşey yoktu açmadan bilemeyiz.