of their catastrophes

04

In the distance, he can see a silhouette coming in his direction. Even his shadow is handsome. 

Ang may katangkarang lalaki ay unti unting lumapit sa kanya. Nang malapit na ito sa kanya ay mas nadipina pa ang halos perkpektong hubog ng mukha nito. Ang ilaw galing sa posteng may kalayuan lamang ang nagsilbing ilaw sa madilim na parteng iyon. 

The image before him looks like something he can have, he can call his own, he can keep. But when reality snaps, hindi pala talaga pwede. 

Maaring pwede pero pasikreto talaga. When they end what they have right now. Tanging ang madilim na sulok ng parke na ito, huni ng mga kuliglig sa maingay na lungsod, at puso nilang di matigil sa pagpintig ang makakaalam.

Napangiti siya. He's so whipped. 

Ang lamig nang dumating sila dito kanina ay hindi makakapantay sa lamig na nadarama niya ngayon. It's nighttime. 

His white shirt isn't enough to protect him from the brush of air on that night of December. Sana ganito nalang araw-araw. Nasanay na siya sa nakakapasong init ng lungsod na hindi niya namalayang nakalimutan na niyang damhin ang lamig. 

Ang lugar na ito ay buhay na buhay kahit na sa gabi. Agad siyang napangiti nang tabihan siya ng lalaki. 

Diretso ang tingin nito sa lawa kung saan ay nagkakasiyahan ang ilang magkakaibigan o pamilya habang nagpapadyak sa kanilang nirentahang bangka. They are both tired that is why the only thing they can do is to rest. 

Sometimes he will think about a lot of what ifs. What if they runaway? Paano kung iwan nila ang kung ano man ang mayroon sila sa lungsod na iyon at pumarito nalang. What if they leave everything behind and just start a new. 

Ngumiti siya ng mapakla at hinawakan ang kamay ng kapareha. Ang malamig na pagdampi ng palad ni Hyuck ang nakapagpalingon kay Mark. 

"Ano kaya pa ba? Maganda night market dito."

"Hmmm," walang lakas niyang sabi. Gusto na niyang bumalik sa hotel kasi malapit nalang naman na. Napansin naman kaagad ni Mark ang matamlay na pagsagot niya kaya naman ay hinayaan na lamang niya itong ubusin ang taho na binili niya at baka sakaling magbago pa ang isip nito. 

Kanina matapos silang magsimba ay pumanyak na silang dalawa. Hindi tiyak kung saan sila patungo basta ay naglakad lamang sila kung saan sila dalhin ng kanilang mga paa. The walk is tiring, sure. But they felt at peace. 

They are both happy because no one here knows them nor are curious of what they have. 

There's a lot of familiar establishment in the area. Halos lahat ay pamilyar sa kanilang mga mata kaya para maiba ay napagdesisyunan nilang sa huli ay magtungo sa lokal na pamilihan. 

It feels therapeutic and authentic to be there. Ang mga matamis na ngiti at pagbati mula sa mga nagtitinda ang nasaksihan nila doon. They will check every store they can think of. 

Visiting a local store in a place you're unfamiliar with is a must. Hidden gems are situated there and for sure you can buy it for a much lower price. Once you get out of that market, its price will skyrocket. 

That is why they both hate capitalism. 

What amazed them both are the locally made products. From bags to shirts to accessories. These are made with so much love and passion, passed from generation to generation. Purchasing their products is also like buying a piece of history, a piece of art. 

They decided to bought a bracelet. It's simple but screams class. It is detailed with the tribe's pattern. "Ay mga iho, bilhan niyo ng ganito ang mga ineng niyo. Ahay tiyak na magtatagㅡ" hindi natapos ng matanda ang kaniyang sinabi nang makita niyang maglabas ng pera si Mark. 

Agad itong nag-abot ng dalawang pares at nagpasalamat. Mark immediately took him away from that store. He's well aware that Hyuck must feel something bad kasi parang ipinamukha ng tinderang iyon ang insecurities niya. 

Alam niyang Hyuck deserves better than what he could offer but why is he hurting everytime he remembers that he can't be the 'better'? He's a colossal mess just waiting to happen. 

Nang makalayo ang dalawa ay pinihit ni Mark ang palapulsuhan ni Hyuck at isinuot ang bracelet. "Hoy paano ba yan apat na bracelet yung binigay, baka kabit pala ako ha. HAHAHA" pabirong sabi ni Hyuck. 

"Walang iba, ikaw nga lang" Mark disposed the other pair in the nearest trash can they encountered. Sa kanilang mga pulso ay naroon ang tig-iisang pulseras na parang walang nangyari kanina. 

Because of the intense heat of the third of afternoon, they decided to go at SM. Ang ganda ng view doon di nga lamang ito kasing laki ng nasa siyudad pero okay lang. The view there is magnificent, gaya ng nasa simbahan sila kanina ay tanaw din doon ang kabuuan ng Baguio at karatig na lugar nito. 

Ang maalinsangang init ng araw ay di nila madama sa loob ng mall. Maraming mga dayuhan ang naroon. And because of the fact that there's a lot of people there foreigners and locals they opted not to hold their hands. Ayaw naman nilang makakuha pa ng atensyon mula sa iba, alam naman nilang mas bukas ang mga isip ng tao dito kung ikukumpara sa labas pero iba parin ang nag-iingat diba? 

"Grabe pati dito sa loob ang daming tao" 

"Panic buying yarn,?" singhal ni Hyuck. 

Because of that one sentence their whole afternoon changed. Instead of strolling around Baguio they decided to buy Christmas presents for their friends, nakisabay sila sa daloy ng taong papasok. 

They will always say that giving is better than receiving, may point naman sila ha. Preparing your gifts is so exciting. The whole time they are picking their gifts, Hyuck is smiling. Hindi mawala sa kaniyang sistema ang pagkagalak sa maaring reaksyon ng mga pagbibigyan niya ng mga regalong iyon. Sa kakaramput na perang dala niya ay nakabili siya ng iilang regalo para sa iilang espesyal na mga tao sa buhay niya. 

Earlier when they decided to just buy gifts they also separated para daw may element of surprise. Magkikita nalang silang dalawa sa tapat ng mall. 

Time flies so fast when you're happy and enjoying the things you love. Kaya naman ay di nagtagal at nakita ni Hyuck ang sarili niyang naghihintay kay Mark. 

Takipsilim.

A very vague moment where the skies colors turn into orangey pink. It's not the same for everyday, but this particular day the above decided to make it a little extra. The bright sun earlier is taking its leave to rest, it will be changed by a glowing moon. 

Hindi ito magtatagal kaya naman ay napagdisisyonan niyang kumuha ng litrato mag-isa, no thinking about where Mark is right now. 

It's important to live in the moment and this is his moment now. 

He took a snap of the sunset and uploaded it to his ig story. Next to his story is Sub's.

It's the same as his. Ang papalubog na araw, naggagandahan nitong kulay, at ang amino ng nakatalikod na si Mark. 

Tiningala niya ang terrace ng mall na nasa harapan niya. Ang malaking logo nito ay kitang kita niya at di kalayuan dito ay ang terrace na tinutukoy niya. The two of them weren't alone may iilang mga bakasyonistang naroon din.

They are trying to capture the magnificent view in front of them. Minsan nga ay gusto na niyang maniwalang artist who died that day were able to paint the skies for the last time before they enter the kingdom of Almighty. Kaya napakaganda parati ng mga sunset because it's their eulogies. 

Mapakla siyang natawa. 

There he is eyeing him from the above. He can't seem to understand what his eyes are telling him. Their distance... 

Cliché but he's so near yet so far. 

Tumalikod siya at umalis na. 

Pwede ba tayong bumalik sa impusa...