Zalim Ruhların Dansı (Kanın Şarkısı Serisi 2)

3.Bölüm: DİKENLİ DOST ELİ

Bir ay önce Annarithel ile orada karşılaşmıştı dostları. Nedeni ve nasılını bilmiyordu ama dostlarının anlattıklarından sonra umursamıyordu da. Rhyvar orada değildi bunun için her lanet gün pişmanlık duyuyordu.

Beyaz Sırtlan. İsimlerinden biri buydu. Onun kalbinin bin bir parçaya bölünüşü, belki de her şeye göğüs germeye hazır ruhunun sökülüşünün ardından Rhyvar da bu duruma düşmüştü.

Susturamadığı, bir türlü bastıramadığı Annarithel'ı hâlâ eskiden olduğu gibi  hatırladığı o yanı; düşünmeden edemedi. İnsan Krallar'dan, katliamlardan, artan Kızıl Topraklar görevlerinden ve her gün onlarca hane ferdi ve melezin adının geçtiği infazlardan kaçmak için müttefikleri olan insanlara sığındıklarında yanlarında olsa ne yapardı? -Kaldı ki Birlik'in Annarithel ile paylaşmadığı bilgilerden biri de buydu, Zalaxvir hapishanesine yapacakları baskın başarılı bir şekilde gerçekleşseydi kaçış yolları şu anki ile aynı olacaktı...- Önce hançerlerini konuşturur, insanların canlarına kasteder belki biraz sakinleşince işi yaratıcı küfürleri eksik olmayan sivri dili devralırdı. Sonra da Rhyvar'a dönerdi, alevler saçan kehribar gözlerini kısar soysuzluğu, onursuzluğu ile ilgili hakaretler düzer belki de ayaklarının dibine tükürürdü...

Havasızlıktan can çekişen mumlar ve nemden ıslanmış taş duvarlardan başka bir şey olmayan; onlarca odaya açılan ve adeta karınca yuvasını andıran dehlizlere ulaştığında boğazında bir hırıltıyla başını iki yana salladı Rhyvar.

Annarithel böyle bir duruma yalnızca Ellyro için katlanabilir, müsamaha gösterebilirdi. Kaldı ki o her zaman kolayı seçerdi. Nefret etmek, öfkesini kusmak, etrafındaki her şeyi ve herkesi karanlığıyla boğmak Annarithel'ın kaçış yoluydu.

Thallieos'ta yaptıkları dalga dalga tüm bölgelere yayılıp ardında bir bir yıkım bıraktığında muhtemelen düşündüğü şey, intikamdı. Yüzleşmekti. Acısını göstermek, aynı acıyı herkese yaşatmaktı. Ama Rhyvar biliyordu, bu yüzleşmek değildi. Bu kolayı seçmekti.

Rhyvar sürgülü ağır kapıyı iterken, Annarithel ile ilgili düşündüğü ne varsa kafasından uzaklaştırdı. Eğer dostlarını ve insanları planlarına ikna etmek istiyorsa, olaylara yalnızca kendi taraflarından bakmalıydı. Evet taraf olmalı ve en az Annarithel kadar acımasız davranmalıydı. Sorumlulukları vardı, ona bel bağlayanlar ve kurtuluşun umudunu yüzünde görenler vardı...

 
Kapıyı açtığında, her gördüğünde yapısı ve dekoru ile onu hayrete düşüren oda çıktı karşısına. Zümrüt yeşili gözlerini duvardaki niş bile denemeyecek göçüklerde, yüksek tavandaki anlamlarını çözemediği çizimlerde ve duvarlardan bir kılıç gibi fırlayan meşalelerde dolaştırdı. Kokuyu almamak için odaya girmeden önce burnundan nefes almayı bırakmıştı bile. Buhurdanlıklardan ekşi, baharatlı bir koku süzülüyordu ve Kara Savaşçı o kokuya katlanamıyordu.

Diyarın belki de en iyi koku alma yeteneğine sahip Şekil Değiştiren Hanesi'nin bir ferdi olan Violet Widarron ise tüm hislerini yitirdiği gibi, koku alma duyusunu da yitirmiş olacak ki taburede öylece oturuyordu. Her bir tutamını ince ince ördüğü siyah saçları tek omzundan aşağıya doğru dökülüyordu. Salaş gömleğini beline kadar indirmiş, bir kolunu çıplak göğüslerine dolamış diğerini de duvara yaslamıştı. Rhyvar'ın geldiğini anlamıştı pekâlâ ama başını çevirmek bir yana dursun yan gözle bakmaya bile kalkışmamıştı.

Violet'ın arkasındaki en fazla on yedisinde olan oğlan ise aynı onun gibiydi. Kıstığı gözleri, işinden başka bir şeyi görmüyordu. İri yapılı, zeytin tenli ve dazlak bir oğlandı. Başından parmak uçlarına kadar esrarengiz beyaz renkte dövmeler ile kaplıydı bedeni. Bu odada yaşıyor ve yine sanatını da bu odada icra ediyordu, Violet sayesinde pek haşır neşir olmuşlardı ama oğlan adını söylememekte ısrar ediyordu. Bu handa tanıdığı pek çok kişi gibi oğlan da Birlik'in yeni tanıdığı müttefiklerinden biriydi. Helena Rolanmer ve ailesinin bağlantıları o kadar genişti ki, Kara Savaşçı hâlâ hepsi ile tanışamamıştı. Ve emindi ki bu çocuk da Helena ve ağabeyleri gibi bir casustu.