"ဒီအိမ္ပဲ မိုးညိဳ"
အေ႐ွ႕မွာ႐ွိတဲ့ အိမ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္မွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား။ ခမ္းနားလိုက္တာ။ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာဆိုတာေလ...
"ကိုယ္က တစ္ခါတစ္ေလမွ လာျဖစ္မွာမို႔ ဒီအိမ္မွာ မင္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလို႔ရတယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုျပည့္စံု"
"ဒါက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္လံုး အက်ိဳး႐ွိတာမို႔ ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူးကြာ။ မင္း တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ ေနရဲတယ္မလား"
"ဟုတ္ကဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ေနရဲပါတယ္"
"ဟုတ္ၿပီ။ ဒါဆို မင္းအတြက္ လိုအပ္တာေတြ သြားဝယ္ၾကရေအာင္"
"ဟို... ကြၽန္ေတာ္တြက္ မလို..."
"မင္း ဒီေန႔မွ ေဂဟာကထြက္လာတာမလား။ အဲ့ေတာ့ ဘာအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမွ ႐ွိေသးမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ လိုအပ္လို႔ ဝယ္ေပးတာမို႔ ေအးေအးေဆးေဆး လက္ခံလိုက္"
ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္က အေနာက္ကေန အျမန္လိုက္ရတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ကိုျပည့္စံုနဲ႔စေတြ႔တဲ့ေန႔ကို ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။ အဲ့တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္အသက္ (12)ႏွစ္။ ကိုျပည့္စံုတို႔မိသားစုက ကြၽန္ေတာ္တို႔ေဂဟာမွာလာၿပီး အလႉလုပ္ၾကတယ္။
အေမလုပ္တဲ့သူက သားသားဆိုတာကို ပါးစပ္ဖ်ားကမခ်ဘူး။ အေဖလုပ္တဲ့သူလည္းဘာထူးလဲ သားေလး သားေလးနဲ႔ အရမ္းကိုခ်စ္ျပေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အက်င့္ပုပ္တယ္ပဲဆိုဆို ကြၽန္ေတာ့္အေ႐ွ႕မွာ တအားခ်စ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ျပေနတဲ့ မိသားစုေတြဆို ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္မရဘူး။ မုန္းလည္းမုန္းတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔နဲ႔ေရာေႏွာမေနဘူး။ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေခ်ာင္မွာကပ္ေနလိုက္တယ္။
အဲ့ဒီေန႔က တစ္ေယာက္တည္းပဲသီးသန္႔ေနေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အနားကို ကိုျပည့္စံုေရာက္လာခဲ့တယ္။
"နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲကေလး"
"ဗ်ာ"
"မင္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲလို႔"
"မိုးညိဳပါ"
"ေျသာ္... မိုးညိဳတဲ့လား... မဆိုးဘူး မိုးေခါင္တဲ့ေနရာေတြဆို မင္းကိုေခၚသြားလို႔ရတယ္"
YOU ARE READING
The Tenth ( One Shot)
Horrorဒီလိုပုံစံမျိုးလေး အရမ်းရေးကြည့်ချင်နေလို့ ရေးဖြစ်သွားပါတယ်။ အရေးအသားမကောင်းပေမယ့် ဖတ်ပေးကြပါအုန်းလို့
