Vechten voor jou

1

Ik hoor mijn moeder de trap opkomen. 'Caro?, 'Ja?' Zeg ik. Mijn moeder loopt mijn kamer binnen en gaat op mijn bed zitten. 'Ik wil graag iets met je bespreken..' begint mijn moeder. Ik knik en ga naast haar zitten. 'Zoals je weet willen je vader en ik met ons twee een reis maken door Zuid-Azië. En je vader kwam met het idee om dit al heel binnenkort te gaan doen, want...' mijn moeder stopt met praten en het lijkt wel alsof ze een brok in haar keel weg slikt. 'Mam?' Zeg ik. 'Ik denk dat we dit het beste met je vader erbij kunnen bespreken.' Zegt ze. Ze staat op maar ik loop gauw naar de deur van mijn kamer en blokkeer de uitgang. 'Nee, je komt hier om met me te praten over..geen idee wat. En dan zeg je dat het beter nu niet kan? Moet ik me zorgen maken? Moet ik mee op die reis?' Zeg ik met een bezorgde blik. 'Caro, niet nu oké? Laat me er door..' zegt ze met een "lichte" irritatie. 'NEE! Komaan..wat is er toch aan de hand? De laatste weken doen jij en papa al vreemd en stoppen jullie met praten als ik eraan kom..denk maar niet dat ik dat niet door heb. Praat gewoon met me..alsjeblieft?' Mijn moeder zucht en pakt mijn handen. 'Je hebt gelijk..er is iets..ik weet niet hoe ik dit moet zeggen Caro..' zegt mijn moeder met tranen in haar ogen. 'We willen de reis niet nog langer uitstellen dan nodig is omdat...omdat...ik heel ziek ben..' mijn moeder kijkt me huilend aan. Ik sta vast op de grond of erger ik voel dat de grond wegzakt onder mij. Ziek? Wat is heel ziek? Denk ik.. 'Hoe...ik-k..w-wat..sinds wanneer?' Weet ik eruit te krijgen met moeite. 'Al sinds dat we aan zee waren.' Beantwoord mijn moeder. Zolang al? Dat is al 6 weken als het niet langer is geweest. En al die tijd heeft ze niks gezegd? Hoe dan? 'Waarom? Waarom kon je dat niet eerder zeggen? Nu gaan jullie straks weg en blijf ik hier helemaal alleen achter met het feit dat mijn moeder "heel ziek" is? Enig idee hoe raar dat is en egoïstisch om aan jezelf te denken?' Flap ik eruit. Dat laatste kon ik echt niet zeggen maar toch deed ik het. Shit. 'Egoïstisch? Denk je dat als je kanker hebt je egoïstisch bent naar de mensen waar je van houdt?' Zegt mijn moeder op een boze en verdrietige toon. Wacht. Hoorde ik dat goed? Kanker? Mijn bloedeigen moeder? Ik kijk mijn moeder aan met tranen in mijn ogen. 'Kanker?' Zeg ik zachtjes. 'Ja schat.. sorry..het spijt me dat..' Nog voordat mijn moeder haar zin af kan maken loop ik mijn kamer uit en de trap af naar de voordeur. Ik pak mijn tas en gsm stop wat eten er in en loop de deur uit. 'Caro! Wat ga je doen? Wacht!!' Hoor ik mijn moeder vanaf mijn kamerraam roepen.