Islam & Liefde 2

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2

In de nacht bracht Ilias Romaysa naar het dakterras boven op het ziekenhuis. Het was enkel bestemd voor het personeel, maar Ilias had erom gesmeekt. Nieuwsgierig kneep Romaysa in haar handen terwijl ze vooruit werd geduwd in de rolstoel. De lange gangen leken vreselijk op elkaar en ze kon niet begrijpen hoe Ilias hier de weg kon onthouden. Ilias sloeg een warme deken om haar schouders heen en duwde haar de lift uit het dakterras op. Een zachte briesje blies langs haar gezicht en ze haalde diep adem. Ze lag al dagen in het ziekenhuis en kwam niet verder dan haar kamer en het toilet. De buitenlucht deed Romaysa veel goed en teder sloot ze haar ogen. Haar hart leek te zoemen als een bij en met een dankbaar gevoel maakte ze een snelle smeekbede voor Ilias en voor haar. Ilias was zo geduldig met haar geweest en was zo anders dan bij Marouan en Shahid. Hij raakte haar met geen enkele vinger aan, maar zijn blik was veel intenser dan de andere twee. Hij hield van haar en dat wist ze. Ze kenden elkaar al jaren en dat had ook zijn voordelen.

‘Bedankt’ zuchtte Romaysa
‘Geen dank hoor. Als je het koud hebt moet je het zeggen’ antwoorde hij
‘Na die hitte van binnen, is dit zaligggggggg’ neuriëde ze vrolijk
Ilias schudde lachend zijn gezicht en nam plaats op een kruk wat er stond. Hoog boven hen schitterden duizenden sterren in het licht van de maan. Het was een adembenemde uitzicht die ze enkel zag in Marokko. In Engeland waren het vaak de wolken die het uitzicht van sterren blokkeerde.
‘We hebben nog niet besproken waar wij gaan wonen?’ vertelde Ilias voorzichtig
‘We blijven hier’ glimlachte ze terwijl ze hem aankeek
Opgelucht haalde hij adem en gunde haar een deftige knipoog. Romaysa wist dat Ilias nooit een stap wilde zetten in Engeland. Hij haatte het land en ze wilde liever ook niet meer terug.
‘Ik zal je helpen met het opzetten van je eigen naai-atelier en ik zal vragen of ik mag werken bij een vriend’ vertelde hij
Voorzichtig reikte hij zijn hand uit naar die van haar en zachtjes kneep hij erin. Romaysa keek verlegen weg en begon met de dag meer en meer voor hem te voelen. Romaysa had nooit verwacht dat ze zou gaan trouwen met haar neef. Het grappige was, haar moeder was ook getrouwd met haar neef. Zo zie je maar weer, je weet nooit met wie je zult gaan trouwen. Na een fijn gesprek besloten ze samen dat het genoeg was en liepen weer terug naar haar kamer.

Een verpleegster onderzocht haar nog snel en tevreden vertrok ze al gauw. Ilias trok zijn jas aan en teleurgesteld nam Romaysa afscheid. Ze mocht hem dankbaar zijn dat hij dagen op dat krappe campingbed had geslapen. Ze kon aan hem zien dat het erg pijnlijk en ongemakkelijk lag. Hij wilde een nachtje goed doorslapen in zijn eigen bed en zichzelf opfrissen. Met een zachte streek langs haar wang verliet hij met lood in zijn schoenen haar kamer. Ondanks dat Shahid officieel dood was verklaard, was het nog steeds moeilijk om haar alleen te laten. De laatste weken waren een ware nachtmerrie geweest en hij voelde zich machteloos. Hij liet zijn pijn niet aan haar zien, maar het had hem helemaal kapot gemaakt. Hij sliep nauwelijks meer en hij rookte nu dagelijks twee pakjes sigaretten. Zijn doel was om te minderen, maar door de stress was het juist verdubbeld. Vermoeid ging Romaysa liggen en viel al snel in een diepe slaap.

De volgende ochtend werd ze ontwaakt door een arts voor verschillende testen. Slaperig liet ze alles toe en met de hulp van een vrouwelijke verpleegster werd ze gewassen. Nadat ze flink onder handen was genomen besloot Romaysa haar hoofddoek af te laten. Haar moeder moest zien wat Shahid haar aangedaan had. Romaysa was bang dat haar moeder het niet zou aankunnen, maar ze moest dit delen met haar moeder. Na een uur kwam zoals iedere ochtend haar moeder als eerste binnen tijdens het bezoekuur. Met een glimlach kwam ze de kamer binnen met twee tassen in de hand die ze liet vallen. Verbijsterend keek ze haar aan en droevig liep ze naar haar toe.
‘Wie heeft dit gedaan?’ vroeg ze boos
‘Shahid’ zei Romaysa zacht
‘Moge Allah hem vergeven, want ik doe dat niet!’ schreeuwde ze woest en raapte woedend de spullen van de grond. Het gezicht van haar moeder was knalrood van woede en Romaysa riep zacht haar moeder.
‘Mama, je moest het weten’ zei Romaysa schuldig
‘Het is niet jouw schuld mijn dochter’ zei ze verward
Haar moeder pakte haar tassen uit en legde vers eten voor haar op een bijzettafel. Verder had ze schone kleding meegebracht en enkele schone wasgoed zoals handdoeken. Haar moeder was continue stil en had geen enkele blik meer op haar gericht. Romaysa wist dat haar moeder het even tot haar door moest laten dringen. Met een lepel at ze van de verse soep en nam enkele happen van het brood. Haar moeder bracht haar dagelijks vers eten mee. Soms maakte haar tante het en soms haar moeder. Haar broer zou morgen aankomen in Marokko, omdat hij zijn verlof moest regelen met zijn baas.

Haar zusje had ze nog niet gezien, omdat haar moeder vond dat het te heftig zou zijn voor het kleine meisje. Ze spraken elkaar wel via Skype via de laptop van Ilias. Het ziekenhuis lag vele kilometers van het dorp vandaan, maar toch reisden ze elke dag de berg af richting de stad. Elke keer wisselden ze het af of bleven ze slapen in een goedkope motel in de buurt. Het zou hen vast veel geld kosten, maar Romaysa was het waard. Uiteindelijk stopte haar moeder en ging met een droevige blik naast haar zitten.
‘Je haren zullen wel weer aangroeien lieverd’ glimlachte ze droevig
Ze streek met haar vingers door haar haren en Romaysa sloot haar ogen. Romaysa vond het altijd heerlijk als haar moeder met haar vingers door haar haren ging. Het was ontspannend en masserend tegelijk.