Sabah üstümdeki ağırlıkla uyanmıştım gözlerimi açtığımda karanın kolu boğazımda ayağı ise bacaklarımın üstündeydi içimden küfür ede ede kalkmaya çalıştım ama ben kalkmaya çalıştıkça Karan beni daha çok sarmalıyordu yere baktığımda keremin de salak saçma yaptığını fark ettim çocuk yastığın üzerinde uyuyordu battaniyesini bacaklarının altına alımıştı bir kaç debelenme hareketi sonucunda Karan beni daha çok kıskaçlarına hapsetmişti e artık yeter diyerek karanı keremin üzerine attım özür dilerim kerem
"&Aaaaaaaağğ belimmmm&"
İkisinden aynı anda yükselen ses ile Araf abim koşarak odaya gelmişti
"Ne oldu niye bağırıyorsunuz?"
Demiş hepimizde gözlerini gezdirmişti Karan hala keremin üzerinden kalmamıştı içeriye gözlerini ovuşturarak giren Yağız abimle gözlerim şaşkınlıkla açılmıştı ÇIPLAKTI
"Ne oluyor?"
Uykulu bir şekilde söylediği sözler ardından yanıma gelmiş ve beni kendisine çekerek uyumasına devam etmişti şuan ben Yağız abim ve Yağız abimin kasları uzanıyorduk
"Karan sen niye benim üstüm desin sen kayrayla yatmadınmı?"
Evet evet Karan hala keremin uzerinde uyukluyor kerem konuştuktan sonra Karan gözlerini açmış ve bana bakmıştı ona sevimli olduğunu düşündüğüm bir gülümseme atmıştın
"Düştüm"
Demiş ve kafasını geri keremin göğsüne koymuştu
"Yiğit abim uyandımı"
Sandalyeme oturmuş ve telefona bakan Araf abim kafasını hayır anlamında sallamıştı Yağız abimi köşeye itip masanın üzerinde olan suyu kapmış ve koşar adım yiğit abimin odasına gitmiştim hadi ama niye çıplak yatıyorsunuz bu evde bir hanfendi var lütifen yiğit abim yüz üstü yatmış elleri yastığının altında ve üstündeki örtü sadece poposunu kapatmıştı hınzır bir şekilde gülümsemiş ve yanına gitmiştim sürahinin kapağını azıcık bir boşluk bırakacak şekilde kapatmıştım yavaş yavaş sırtına dökmeye başlamamla yiğit abim ayağa kalkmış ve anne diye bağırmıştı bu çocuk niye bu kadar anne düşkünü ya
Suyun soğukluğu geçince bana dönmüş ve tek kaşını kaldırmıştı beni bir anda kendine çekip gıdıklamaya başlamasıyla elimdeki sürahide kaln su benim üzerime dökülmüştü yiğit abim al sana diyerek beni gıdıklamaya devam ediyordu
"Geldim prensesim kurtarıcım seni bu haytadan"
Kapının önünde elindeki tahta kaşıkla bekleyen babama Gülümsemiştim yiğit abim üstümden kalkıp masasının üstünde duran kalemi eline almış ve kılıç gibi tutarak
"Asla vermem prensesi sana" demişti
Bir anda savaşmaya başlamışlardı bende onların bu küçük oyununu gülerek izliyordum ilk defa bu kadar gülmüştüm inşallah bu mutluluğumuz bozulmaz
(üzgünüm canım *kötügülüşüşeysi*)
Babamın yiğit abimi yere düşürmesiyle yanıma gelmiş ve beni sırtına almıştı
"Gidelim buradan prensesim kraliçe bizi bekliyor"
Demiş ve elinde ki kaşığı ileriye tutmuştu koşarak aşağıya inmeye başlamıştık yemek odasına kadar öyle gelmiş sonrada babam beni annemin yanına bırakmıştı annemin saçlarına öpücük kondurup yerine geçmişti
"Günaydın kızım"
Diyip yanağımı sömüren anneme gülmüş ve bende öpmüştüm
~~~~~~
Yemeğimizi yemiş salonda oturuyorduk karanın dönmesinin üzerine amcalar eve gelicekmiş hemde kızlarıyla neyse sakinim normalde bu gün uzayla buluşucaktık ama sabah uzay aramış ve okulda işi olduğunu söylemişti ve buluşma yarına ertelendi
Aradan geçen bir kaç dakika sonucunda zil sesiyle ayağa kalkmış ve abilerimi arkama almıştın işimizi sağlama alalım değilmi keremşde karanın yanına postalamıştım o korusun onun kapıyı annem açmaya gitmiş ve bizde onları solonda beklemiştik içeriye en başta şıllıklar gitmişti sonra anneleri en son amca tayfası Karana baktığımda sinirli bir şekilde baktığını gördüm kime bakıyordu bu??
Hepimiz oturmuş ve kaynaşmıştık Adnan amcayla tanışma hikayenizi Karana anlatınca ve nur ablayı gösterince sinirlenmişti hiç bir halt anlamamıştım ama bir bok kokusu vardı hayırlı diyerek ortada dönen sohbete dahil olmuştum
Bir süre sonra konu karanı kimin ölü gösterdiğiydi Karan dizlerini sallıyor ve dudağını ısırıyordu bir anda ayağa kalkıp volkan amcamın suratına yumruğu gömdü
"Pislik herif yiğeninim lan ben senin nasıl ayırdın beni onlardan"
Karanın kurduğu cümle ortama gülle etkisi yaratmıştı
"Nasıl kıydın lan nur hanıma nasıl?!"
Hayır! Hayır... Hayır! Nur ablayı omu öldürdü onu o mu bizden aldı gözlerimden akan yaşlara engel olmamıştım aklıma gelen görüntülerle sendelemiştim parkta o gün o parka gelmişti o bir kaç görüntü daha aklıma geldiğinde kanım çekilmiş gibi hissetmiştim
~~~geçmişten bir kaç kesit~~~
Kayra nur hanımı beklerken gözleri içieye giren takım elbiseli adama kaydı adamda ona bakıyordu...
Kayra nur hanımın arabasını görüp el salladı o adam oturduğu bankta kayra ya bakıyordu...
Kaza oldu kayra koşarak arabanın önüne geldi volkan yavaş adımlarla yerde oturan kayranın arkasında durdu önce arabada kanlar içinde kalan kadına baktı ve gülümsedi...
Volkan kızın yanına eğildi ve kulağına yaklaştı "Beni unutma ufaklık" Beni unutma Beni unutma ufaklık
~~~bitti~~~
Olduğum yerde çivilenmiştim beni unutma demişti bana bizim hayatımızı o maf etti Adnan amca yerde yatan Volkanın suratını yumrukluyor bir yandan saydırıyordu babam ve abilerim köşede onları izliyordu ve engel oluyorlardı içeriye koşarak giren rüzgar abim ve arkasında ki üniformalı polis ve jandarmalar şaşırmış bir şekilde olanları izliyordu rüzgar abimin bakışları bana kaydı son hatırladığım onun gözündeki hüzündür özür dilerim unuttum onu....
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bir ölümün daha sonuna geldik umarım beğenmişsinizdir
