kod adı: karıştırılmış

4.BÖLÜM

"Hadi lan oradan benle"

dedi asrın abim

" Hayır tabiki benimle oynayacak"

Yağız abim ilk defa konuştu onunla konuşmuşluluğumuz yoktu onunla oynayıp yakınlaşmak en mantıklı karardı

"Evet Yağız abimle oynayacağım"

Yağız abim onlara 'ağlayın köpekler' bakışı atarak yanıma gelip oturdu elini omzuma atıp beni kendine çekti saçlarımın üstüne nispet yaparcasına öpücük atınca kıkırdadım yiğit abim sinirden çenesini sıkmış bir şekilde Yağız abime bakıyordu bana bakınca ise gözlerinde ki sinir geçti ve gülümsedi sonra yine Yağız abime sinirli sinirli bakmaya başladı... Hadi bir itiraf edeyim seviyordum onları alamadığım aile sevgisini bana hissettirmişlerdi... hiç yaşamadığım kız kardeş duygusunu hissetmiştim ve hissediyordum umarım hiç ayrılamayız ve üzülmeyi..

Ben Yağız abim
Kerem Araf abim
Annem babam

Yiğit abim ise oyunu bozmak için hakem olmuştu bunu gülüşünden anlamıştım

~~~~~~

"Karıcım sen şimdi niye kızdın ki ne dedim ben"

Annem babama trip atıyordu çıkan oyun bozan kelimesine annemi anlatmıştı

"sen her oyunda ne yaparsın"

diye annemde haliyle

"Ben oyun bozanlık yapmıyorum"

demiş babam ise

"Gerçekten eminöisin biz sen oyun bozanlık yapma diye 3 aydırlı oyun oynamıyoruz"

demişti ben ve abi tayfası oturmuş onları dinliyorduk babam annemin gönlünü almaya çalışıyor ama nafile annem yüzüne bile bakmıyor baksada yüzünü buruşturup diğer tarafa dönüyordu... şuan tek eksiğimiz çekirdek kolaydı (canım çekti)
Annem tripli bir şekilde yerinden kalktı masanın üzerindeki kitabı cilveli bir şekilde aldı sonra arkasını dönüp saçlarını savurup bahçeye çıktı bu hareketi hem hayran kalıcı bir şeydi hemde gülünçtü babam ise oflayıp oturduğu yere yayılmıştı sonra ise yerinden kalkıp bize 'bir daha sinizle oynayan taş olsun' bakışı atıp bahçeye çıktı çıkmasıyla bizim kahkaha atmamız bir oldu

"hahahahksdn o neydi jsjsbskns annem nasıl gitti kjsjdkdnkd ayyy karnım ksjsjlsjd durduramıyom ksjkdjdksjd karnım ksnnskskd"

Kerem yerde debelenirken Araf abim onu kaldırıp koltuğa oturttu zar zor kerem kendini durdurup Araf abime baktı kafasını hafifi eğip elini göğsüne vurdu

"Sağ olasın ölüyordum"

dedi şiveyle karışık şekilde Araf abim tek kaşını kaldırmış

"Abin olduğumu unutma yiğen.... ölersin"

dedi buna tekrardan güldüm her gülüşümde karnım ağrıyordu sonrasında ise çok büyük bir sancı kapladı ve o ağrı kalbimede saplandı karnımı ve kalbimi tutarak iki büklüm oldum garip bir ağrıydı beni ağrım değilmiş gibi derinden geliyordu kalbim uyuşmuş gibiydi abilerim başıma toplanmıştı

"Kayra ne oluyor abicim"

"Kayra bak bana"

"Baba!! Kayraya bir şey oluyor"

keremin ağlayarak kurduğu cümleyle ona baktım gözlerimdeki yaşlar akmaya başlamıştı....durduramıyorum canım acımıyordu ama ağlamaya devam ediyordum canımdan can gidiyordu nefes alamıyordum kalbimi söküp atasım gelmişti.. boğazımdaki büyük yumruyla nefes almaya çalıştım ama olmuyordu içimden bir şeyleri alıyorlardı kalbimin parçası gidiyormuş gibiydi babam önümde eğilmiş bir şekilde durmuş benimle konuşmaya çalışıyordu

"Kızım bak bana lütfen cevap ver.. Araf ambulansı ara çabuk... Kızım beni duyuyormusun"

yavaş yavaş kendime geldim ve kafamı salladım

"evet"

zar zor söylemiştim nefesim kesimle kesile bir süre sonra iyice kendime geldim

"Baba nefes alamıyorum nefesim kalbime batıyor"

ağlayarak kurduğum cümleyle annemin ağlaması kulağıma gelmişti arkadan keremin ağlama sesleri ve Yağız benim için ağlıyorlardı kafamı kaldırıp onlara baktım ve gülümsedim

"Ağlamayın ben iyiyim"

dedim durdurmaya çalıştığım göz yaşlarımla.. kerem yağızın kollarından kurtulup yanıma geldi ve bana sarıldı ağlıyorduk ikimizde.. annemin bize sarıldığını hissettim sonra ise babamın hepimizin saçlarının üzerine öpücük kondurdu, kendimi ilk defa evimde ailemle hissediyordum içimde ki burukluğu yok sayarsak her şey güzeldi bir birinizden ayrıldıktan sonra keremin yüzüne bakıyordum

"Uyumak istiyorum"

dedim kerem beni kucağına aldı ve yukarıya çıkardı kucağında uykuya daldım....

~ kimsenin oy vermediği yazardan~

Aksoy ailesinin içini huzursuzluk kaplamıştı en çokta kayranın hepsi olacaklardan habersiz di hepsi sadece kayrayı düşünüyorlardı ona bir şey olursa yaşayamazlardı bir evlatlarını daha kayıp etmeye hazır değillerdi...
Araf kardeşine yine sahip çıkmadım diyerek kendini yiyor..
Asrın bir anda ne oldu diye düşünüyordu..
Yiğit o hiçbir şey düşünmeden ağlıyordu ailenin neşe kaynağı hıçkırıklara yatağının yanına çökmüş ağlıyordu..
Yağız önümde ki duvara kitlenmiş hepsinden farklı bir şeyler düşünüyordu kimsenin aklına gelmiyecek bir şeyi düşünüyordu
İmkansız ama bir o kadar gerçek hiç kimsenin haberi olmayan bir gerçek inkansızlarla dolu bir karmaşa o karmaşa çözülse hepsi tamamlanacaktı

Kerem göğsünde uyuyan üçüzüne baktı ve yatağın sol tarafında kalan boşluğa kerem hep boş bırakırdı orayı karanı gelip yatıcaktı çünkü elini boşluğa sürdü sanki ona dokunuyor gibi keremde hissetti kayranın canı yanmadan önce onunda canı ağrıdı kayra ağlarken o da o acıyı hissetti.....

Uuuuu nasılsınız ne yapıyorsunuz yazmaya üşendim bilgisayarım çöktü bunun yüzünden telefondan yazıyorum neyse ilerleyen bölümleri tahmin edenleriniz vardır bence çok spoi verdim gibi eheheh

Okumadan atıyom ama inşallah güzel olmuştur

Dilenci değilim ama bir oy lütifen