Acıkmıştm ve susamıştım. Yemek kasemi alıp Cooper ın odasına geldim. Cooper beni titrek elleriyle sevdi. O kadar yaşlıydıki derisi incelmişti. Tatillerde Angela babasına bakmak için geliyordu. Natalie ailesi ile Cooper ı ziyaret ediyordu. James hafta sonlar gelmeye çalışıyordu. Çoğu aynı şeyi söylüyordu. " Baba biz seni her zaman göremiyoruz huzur evine gitmelisin" huzur evine ne gerek vardı Cooper burada benimle huzurlu zaten. Cooper da hep aynı cevabı veriyordu. " Huzur evine gidemem Bady e kim bakacak". Ben ne Angela ile ne Simba ile ne James ve Joms ile ne Natalie ile ne Çikita ile ne de Tom ile kalmak isitiyordum. Ben Cooper ın köpeği idim. Cooper da benim sahibim. Ona hizmet etmek görevimdi. Ne huzur evleri ne de çocuklar buna engel olurdu. Birgün Cooper tekerlekli sandalyesine binip bana yemek getirmeye giderken durdu ve konuşmaya başladı:
- Ah Bady sen benim için çok değerlisin ama galiba böyle giderse huzur evine gideceğim. Maalesef huzur evine köpek giremez ama seni böyle ortada bırakamak. Muhtamelen çocuklarımdan birine veririm. Ama unutmaki bunu seni sevmediğim için değil yaşlılığımdan sana bakamadığımdan yapıyorum. Seni seviyorum oğlum dedi.
Duygulanmış bir şekilde Cooper ın dizlerine ellerimi atıp havladım.
