Hani bazı şarkılar vardır ya, dinlemekten asla bıkmayacağın, hatta ilk keşfettiğinde, durmadan, sürekli tekrarlayarak dinlediğin.
İnsanı başka bir dünyaya götüren, kalbine gömdüğünü sandığı kişiyi bir anda gözünün önüne getiren.
İlk kez şarkıyı duyduğunda "Bu ne biçim şarkı lan böyle?" dediğin ama sonradan bütün sözlerini ezberleyene kadar dinlediğin.
Böyle şarkılar, uyuşturucudan beterdir.
Önceleri, "Bir kere, sadece bir kere. Başka yok," diyerek başlarsın. Devamı kendiliğinden gelir, engelleyemezsin.
İşte, beni, kendine böyle bağlıyorsun.
Önce yavaş yavaş, kanıma giriyorsun.
Kendimi engelleyemiyorum bir süre sonra. Kontrolümü kaybediyorum. Bir an önce seni görme arzusu, bütün bedenimi kaplıyor.
"Dur!" diyorum, kendime.
Duramıyorum.
Çoktan bağımlın olmuşum.
Sonra, seni görüyorum, arkadaşlarınla gülüşüyorsun.
Uzun süre sonra, uyuşturucusuna kavuşmuş bir bağımlı gibi sevinerek, kollarına doğru koşmak istiyorum.
Koşamıyorum.
Kendimi sana karşı zaafı olan biri haline getirmişim.
Seni görünce, bir saatlik mızmızlanmanın ardından, istediği oyuncağı alınan çocuk gibi hissediyorum.
Seni görünce, doğum gününde pasta keseceğini bildiği halde, yine de pasta geldiğinde "Bana pasta mı aldınız?" diye şaşıran küçük kız gibi hissediyorum.
Seni görünce, sınavda sorunun cevabını bilmesine rağmen, yine de bir türlü onu kelimelere dökemeyen, sınavın son beş dakikasında eli ayağına dolaşan öğrenci gibi hissediyorum.
Profil fotoğrafını bile görsem, telefon ekranına bakarak gülümsüyorum.
Sonra, durumunu görüyorum;
"Soğuk bahemiz olsun, biz hep el ele tutuşalım."
Ne mi yapıyorum?
Bana yazıldığını ümit ederek, kendimi kandırıyorum.
Beni mutlu ediyorsun işte salak.
Giderek bağımlın oluyorum.
Senin gözlerindeki cehennemde yanmak isteyen gönüllü biriyim sanki.
Güldüğünde, bana baktığında, birine seslendiğinde, gülümsememe neden oluyorsun.
Çocuklaşıyorum ben, yapma böyle.
Bağlama beni kendine daha fazla.
Daha fazla yanmadan, kurtar beni ateşinden.
*****
Canlar, gittikçe kitabın okuma sayısının arttığını fark ediyorum ve bunu beni çok mutlu ediyor.
Rastgele, kenara, köşeye sıkıştırdığım yazıların burada değer kazandığını görmek, beni duygulandıryor.
Herkese teşekkür ediyorum. Kimseye okutmadığım, kendi duygularımla boğuşurken yazdığım bu yazıları okuduğunuz, onlara bir şans verdiğiniz için, size çok minnettarım.Teşekkür ederim.
Vote sayımız düşük ama önemli değil. Bu "önemsenmeyen" yazıları okuduğunuzu bilmem, bana geri bildirim verdiğinizi görmem daha önemli. "Yazıcıklarıma" zaman ayırdığınız için, hepinize teker teker teşekkür ediyorum ve bol öpücüklerimi gönderiyorum. ^-^
Multimedya'ya bakmayı unutmayın canlarım. ♥
